ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ:
400 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ, ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΑ Α'

πα΄. Διττός ἐστιν ὁ τοῦ Θεοῦ φόβος· ὁ μέν ἐκ τῶν ἀπειλῶν τῆς κολάσεως ἡμῖν ἐντικτόμενος, δι᾿ ὅν ἡ ἐγκράτεια καί ἡ ὑπομονή, καί ἡ εἰς Θεόν ἐλπίς, καί ἡ ἀπάθεια, ἐξ ἧς ἡ ἀγάπη, κατά τάξιν ἡμῖν ἐγγίνονται· ὁ δέ, αὐτῇ τῇ ἀγάπῃ συνέζευκται, εὐλάβειαν τῇ ψυχῇ ἀεί ἐμποιῶν, ἵνα μή, διά τήν τῆς ἀγάπης παῤῥησίαν, εἰς καταφρόνησιν Θεοῦ ἔλθῃ.

πβ΄. Τόν μέν πρῶτον φόβον «ἔξω βάλλει ἡ τελεία ἀγάπη» (1 Ιω, 4, 18) τῆς ψυχῆς τῆς κεκτημένης αὐτήν, μηκέτι τήν κόλασιν φοβουμένης· τόν δέ δεύτερον, ἑαυτῇ ἔχει ἀεί, ὡς εἴρηται συνεζευγμένον. Καί τῷ μέν πρώτῳ φόβῳ, ἁρμόζει τό, «τῷ φόβῳ Κυρίου ἐκκλίνει πᾶς ἀπό κακοῦ» (Πα, 15, 27) καί, «ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Πα, 1, 7 & Ψ, 110,10), τῷ δέ δευτέρῳ, τό, «Ὁ φόβος Κυρίου ἁγνός διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος» (Ψ, 18, 10), καί τό, «Οὐκ ἔστιν ὑστέρημα τοῖς φοβουμένοις αὐτόν» (Ψ, 33, 10).

Μεταγραφή:

81. Διπλός είναι ο φόβος του Θεού. Ο μεν (ένας φόβος) από τις απειλές της κολάσεως γεννιέται μέσα μας, για τον οποίο η εγκράτεια και η υπομονή και η ελπίδα στον Θεό και η απάθεια, από την οποία (έρχεται) η αγάπη, κατά σειρά γίνονται μέσα μας. Ο δε (άλλος φόβος) είναι συζευγμένος με αυτή την αγάπη, πάντοτε δημιουργώντας ευλάβεια στην ψυχή, για να μην έλθει σε καταφρόνηση του Θεού, λόγω της παρρησίας από την αγάπη.

82. Τον μεν πρώτο φόβο "έξω πετάει η τελεία αγάπη" της ψυχής που την κατέχει αυτή (την αγάπη), επειδή δεν φοβάται πια την κόλαση. Τον δε δεύτερο (φόβο) πάντοτε τον έχει στον εαυτόν της, όπως ειπώθηκε, συζευγμένο. Και στον πρώτο φόβο αρμόζει το (χωρίο) "λόγω του φόβου του Κυρίου ξεφεύγει καθένας από το κακό" και (το χωρίο) "η αρχή της σοφίας (είναι) ο φόβος του Κυρίου", και στον δεύτερο (φόβο αρμόζει) το (χωρίο) "Ο φόβος του Κυρίου είναι αγνός και παραμένει αιώνια" και το (χωρίο) "δεν θα δοκιμάσουν καμμιά στέρηση όσοι φοβούνται αυτόν (τον Κύριο)".