Ανύπαρκτη ιστορία ανύπαρκτων προσώπων

(Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για μια ομάδα νεοπαγανιστών που -εμπνεόμενοι από την ειδωλολατρική θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας- εκφράζουν πολυθεϊστικές, ολιστικές και πανθεϊστικές ιδέες που συγγενεύουν με αυτές ασιατικών αιρέσεων της «Νέας Εποχής»).

Ο συντάκτης του κείμενου αυτού ισχυρίζεται λοιπόν, ότι το 726 μ.Χ. οι ειδωλολάτρες ξεσηκώθηκαν εναντίον των «κατακτητών» Βυζαντινών, και οι Βυζαντινοί έκαναν γενοκτονία των Ελλήνων. Αν και για κάθε ειδικό, είναι εμφανές από την πρώτη στιγμή το άτοπο του εγχειρήματος και τα ιστορικά σφάλματα, εδώ παρουσιάζονται μερικά πορίσματα μιας μικρής έρευνας για το θέμα αυτό.

Είναι πιστεύω χρήσιμο για να γνωρίζουν όλοι το ποιόν των ανθρώπων αυτών που εκφέρουν βαρύγδουπες κατηγορίες και να μην παρασύρονται από τις φωνασκίες τους.

Το κείμενό αυτό βρίσκεται στη διεύθυνση: http://www.hellenicreligion.gr/doc/istorikesmnimes.htm

Σας καλώ καταρχήν, να περιηγηθείτε λίγο στην ιστοσελίδα αυτή, για να δείτε το ηθικό επίπεδο των ανθρώπων αυτών, που καλούν τους πιστούς (ειδωλολάτρες) σε ανελέητο αγώνα και …σφαγή των Χριστιανών! (Χωρίς σχόλιο)

- 1ος ψύλλος στ’ αυτί: Ως ιστορική πηγή του κειμένου αυτού, και των διωγμών, παρουσιάζουν τον ιερέα του Διονύσου Κόρεσο.

Ποιος ήταν όμως ο Κόρεσος, και ΠΟΤΕ ΕΖΗΣΕ;;;

Κόρεσος: Μυθικός Ιερέας του Διονύσου εν Καλυδώνι. Καταλήφθηκε από έρωτα προς κάποια παρθένο Καλλιρρόη και μη επιτυγχάνοντας στις προτάσεις του, κατέφυγε ικέτης στον Διόνυσο. Ο θεός εκδικούμενος τον ιερέα του που προσβλήθηκε από την Καλλιρόη, προσέβαλε με παραπληξία τους Καλυδώνιους, οι οποίοι πεθαίνοντας  σωρηδόν, κατέφυγαν στο μαντείο της δωδώνης για συμβουλές. Κατά τον χρησμό η επιδημία θα κατέπαυε  μόνο εάν οι Καλυδώνιοι έθυαν στον Διόνυσο την Καλλιρόη ή εάν θυσιάζονταν κάποιος άλλος στην θέση της. η δεύτερη λύση δεν πέτυχε διότι κανείς δεν προσφέρθηκε και κατά την ταγμένη ημέρα οδηγήθηκε η παρθένος στον βωμό. Πιεζόμενος όμως ο Κόρεσος από τον έρωτά του προς αυτήν, και που ως ιερέας θα την έσφαζε ο ίδιος, φονεύθηκε ο ίδιος αντί αυτής. Τότε η Καλλιρόη συγκινημένη δια την πράξη του ιερέα, σφάχτηκε μόνη της σε μια πηγή, την οποία αργότερα ονόμασαν Καλλιρόη (Παυσανίας. Ζ' 21). (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΔ,  σελ. 879).

Με άλλα λόγια ο Κόρεσος, ήταν ΜΥΘΙΚΟΣ ιερέας του Διόνυσου, και έζησε πολλούς αιώνες ΠΡΙΝ από τη χρονολογία που τον τοποθετούν οι όψιμοι τυμβωρύχοι της ιστορίας. Τον αναφέρει μάλιστα και ο Παυσανίας το 200 μ.Χ.! Καμία σχέση με Βυζάντιο!!! Μόνο με ανθρωποθυσίες των ειδωλολατρών είχε σχέση. Συνεπώς, ήδη αντιλαμβάνεται κανείς πόσο σοβαρές είναι οι μαρτυρίες που παρουσιάζονται ΔΗΘΕΝ ως δικές του, περί σφαγών και γενοκτονιών!

- 2η κίτρινη κάρτα: Πότε έζησε άραγε ο Νικηφόρος Βρυέννιος, που παρουσιάζεται στο κείμενο ως μάρτυρας του αριθμού των στρατευμάτων; Μα, μετά από 300 χρόνια!!! Το κείμενο παρακάτω είναι ενδεικτικό, (και το έβαλα ολόκληρο για να δείξω και ποιοι ήταν οι σφάχτες):

«Η Τραϊνούπολις, η νοτιότερη της σειράς των ρωμαϊκών πόλεων επί του ποταμού 'Εβρου, αποτέλεσε το σημαντικότερο διοικητικό και εκκλησιαστικό κέντρο της περιοχής. Ο χώρος σημαδεύεται ως ιερός για το Χριστιανισμό με το μαρτύριο της Αγίας Γλυκερίας στα 161 μ.Χ.. Η πόλη γνώρισε εκτεταμένη επισκευή των τειχών της από τον Ιουστινιανό και συνέχισε να ακμάζει κατά τους κυρίως βυζαντινούς χρόνους. Εδώ στα 1076 αναγορεύθηκε με τέχνασμα αυτοκράτορας ο Νικηφόρος Βρυέννιος».

- 3ο φάουλ: Ποιος ήταν ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος, που υποτίθεται ότι «έσφαξε» τους ειδωλολάτρες; Ήταν αιρετικός, ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΣ, και όχι Χριστιανός. Ήταν αυτός που ξεκίνησε την έριδα γύρω από την προσκύνηση των ιερών εικόνων. Εξόρισε και σκότωσε τους Χριστιανούς που διατηρούσαν τις εικόνες. Ας δούμε μερικά στοιχεία γι αυτόν:

Το 732/733 μ.Χ. το Ανατολικό Ιλλυρικό αποσπάται από τον Πατριάρχη Ρώμης και περιέρχεται και εκκλησιαστικά στον Πατριάρχη Κων/πόλεως. Η βασικώτερη αιτία της νέας εκκλησιαστικής καταστάσεως πρέπει να αναζητηθεί στην εικονομαχική κίνηση, που αναπτύχθηκε κατά τον 8ο αιώνα, και η οποία έγινε αφορμή της υπαγωγής και εκκλησιαστικώς του Ανατολικού Ιλλυρικού στον Κωνσταντινουπόλεως.

Η κίνηση αυτή εμφανίσθηκε και αναπτύχθηκε στο έδαφος της Μ. Ασίας, επειδή μερικοί επίσκοποι δέχθηκαν και καλλιέργησαν εικονομαχικές αντιλήψεις. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι την εικονομαχική κίνηση της Μ. Ασίας εγκολπώθηκε ο Λέων Γ’ ο Ίσαυρος, που, ακόμη από στρατηγός, είχε την έδρα του στις περιοχές αυτές και τελούσε υπό το κλίμα όλων αυτών των καταστάσεων. Έχοντας, λοιπόν, τέτοιες ιδέες και εμφορούμενος από ένα τέτοιο εικονομαχικό πνεύμα, ως αυτοκράτωρ (717-741 μ.Χ.), δεν διστάζει και να το επιβάλη.

Έτσι το 726 μ.Χ. ο Λέων Γ’ ο Ίσαυρος προσπαθεί να πείση τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανό (715-730) να ακολουθήση εικονομαχική πολιτική. Ο Γερμανός, άνθρωπος ευρείας μορφώσεως και ηπίου χαρακτήρος, αρνείται, κι έτσι επέρχεται διάσταση μεταξύ πατριαρχικού και αυτοκρατορικού θεσμού. Η διάσταση αυτή είχε δυσάρεστες συνέπειες στην αυτοκρατορία, γιατί η άρνηση του πατριαρχικού θρόνου να ακολουθήση εικονομαχική πολιτική είχε απήχηση στο Νότιο Ιλλυρικό, κυρίως στην Πελοπόννησο και στις Κυκλάδες. Και η αντίδραση αυτή δεν ήταν μόνο ιδεολογική και δεν εκδηλώθηκε μόνον με πνευματικά μέσα αλλά πήρε και μορφή ενόπλου επαναστάσεως εναντίον του Λέοντος. Ο «τουρμάρχης» της Ελλάδος Αγαλλιανός με τους άμεσους συνεργάτες του, τον Στέφανο και τον Κοσμά, επαναστατούν κατά της Κωνσταντινουπόλεως, συγκροτούν στρατό, ναυπηγούν πλοία και με τον στόλο τους επέρχονται κατά της Κωνσταντινουπόλεως. Προ της Κωνσταντινουπόλεως, όμως, ηττάται ο Ελλαδικός στόλος. Το υγρό πυρ καταστρέφει τα καράβια, ο Αγαλλιανός μόλις και μετά βίας σώζεται, ενώ οι δύο άλλοι παραδίδονται και αποκεφαλίζονται. Έτσι λαμβάνει πέρας η θερμή αυτή αναμέτρηση, που είχε ως ιδεολογικό υπόβαθρο την διαμάχη μεταξύ Χριστιανών και εικονομάχων.

Συγχρόνως, όμως, παρουσιάζεται και ένα άλλο αξιόλογο φυσικό φαινόμενο. Το θέρος του 726 μ.Χ., λίγο πριν από τις πολεμικές επιχειρήσεις, συνέβη ένας υποθαλάσσιος σεισμός μεταξύ Θήρας και Θηρασίας. Από τον σεισμό ξεπετάχθηκαν ηφαιστιογενή κομμάτια από την θάλασσα και ενώθηκαν με το νησί Ιεράς ή Καϋμένης. Το γεγονός αυτό ερμηνεύθηκε με κριτήρια υπέρ ή κατά των εικόνων. Οι Χριστιανοί το θεώρησαν σαν οργή Θεού εναντίον των εικονομάχων, ενώ οι εικονομάχοι σαν οργή Θεού εναντίον των εικονολατρών.

Τα παραπάνω γεγονότα επέτειναν την συγκεκριμένη λήψη αποφάσεων για την εφαρμογή της εικονομαχικής πολιτικής του Λέοντος. Τα μέτρα τα οποία έλαβε είναι η απαίτηση της παραιτήσεως του πατριάρχου Γερμανού, ο οποίος κατ’ ανάγκην τελικά το 730 μ.Χ. παραιτείται, και η έκδοση του πρώτου διατάγματος το 730 μ.Χ. κατά των εικόνων.

Στο διάταγμα αυτό αντιδρά επίσημα η Ρώμη, που ήταν με το μέρος των εικονοφίλων, και τον Νοέμβριο του 731 Σύνοδος στο Βατικανό καταδικάζει την εικονομαχική πολιτική του Λέοντος Γ’. Η καταδίκη συνοδικώς της εκκλησιαστικής πολιτικής του Ισαύρου είχε ως αποτέλεσμα να θεωρήση ο Λέων το όλο θέμα του εκκλησιαστικού Ιλλυρικού με δικούς του πολιτικούς όρους. Ας δούμε, όμως, ποιες είναι πιο συγκεκριμένα οι αντιδράσεις στην Ανατολή και στην Δύση.

Προτού καν οι αποφάσεις της συνόδου της Ρώμης γίνουν γνωστές και εφαρμοσθούν και στο Ανατολικό Ιλλυρικό, ο Λέων Γ’ ο Ίσαυρος προσαρτά το 732/733 και εκκλησιαστικά την περιοχή αυτή στην Κωνσταντινούπολη, ώστε να σταματήσει κάθε διείσδυση και επιρροή του Ρώμης στο Ανατολικό Ιλλυρικό, εφ’ όσον ο Ρώμης είχε λάβει αντίθετη θέση στην εικονομαχική πολιτική του. Έτσι αποσαφηνίζεται μια κατάσταση που επί τόσους αιώνες ήταν το μήλο της εκκλησιαστικής έριδος μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως. Τα πράγματα παραμένουν έτσι μέχρι την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, το 787, οπότε έχομε μια πρώτη αποκατάσταση των εικόνων. Η οριστική αποκατάσταση έγινε το 843 από Σύνοδο που συνεκάλεσε η Θεοδώρα.

- 4ο ανφέαρ: Από τα παραπάνω, εξάγεται και το ότι δεν είχε καμία σχέση η επανάσταση αυτή με τους ειδωλολάτρες εναντίον των «κατακτητών Βυζαντινών»! Αντιθέτως, είχε σχέση με τους Χριστιανούς, που αρνήθηκαν να υποταγούν στις απαιτήσεις των εικονομάχων. Με άλλα λόγια, αυτοί που σφάχτηκαν από τους εικονομάχους, ήταν ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.

- 5η φόλα: Σε ποιους ανήκαν τα στρατεύματα που γράφουν οι συκοφάντες – οπαδοί του Αμυρά, ότι δήθεν ανήκαν σε «ειδωλολάτρες»; Για να δούμε:

«Ο Λέων τούς νίκησε το 717 που είχαν αρχηγό τον Μωσλεμά όταν είχαν καταλάβει την Θράκη και στρατοπέδευσαν έξω από την Κων/πολη. Είχαν 1800 πλοία ενισχυμένα με επιπλέον τον επόμενο χρόνο και ακόμη  400 του Σουφάμ εξ Αιγύπτου και 360 υπό του Ιζίδ εξ Λιβύης. Κτυπημένοι από  το υγρό πυρ, την πείνα ενός έτους πολιορκίας και τις επιδημίες, από τις επιθέσεις και των βουλγάρων που έσφαξαν 22.000, υποχώρησαν στις 15 Αυγούστου 718. Η νίκη ήταν τόσο σπουδαία που πανυγηρίσθηκε και στην Δ. Ευρώπη ενώ ο Πάπας Γρηγόριος ο Β έπεμψε την εικόνα του Λέοντα σε όλους τους ηγεμόνες της Δύσεως (Απώλειες Αράβων: 2500 πλοία και 500.000 άνδρες)

Οι Άραβες όμως δεν σταμάτησαν τις επιδρομές στον Βυζαντινό χώρο. Η πιο άγρια έγινε το 739. Προηγούνταν 3 φάλαγγες από 10.000 έκαστη στρατό και πίσω τους ακολουθούσαν 60.000 του Σουλεϊμάν. Ο Λέων με τον υιό του Κωνσταντίνο συνάντησε  2 φάλαγγες και τις κατατρόπωσε στο Ακρϊνόν της Φρυγίας. Από 20.000 διέφυγαν 7.000 και να ενωθούν με τον Σουλεϊμάν. Αυτός αποσύρθηκε εφόσον απήγαγε χιλιάδες αιχμαλώτων από τους κατοίκους». (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος Θ, σελίδα 738).

--> Οι παραχαράκτες της αλήθειας βαφτίζουν όμως τους Άραβες «ειδωλολάτρες», ώστε να επινοήσουν μια ψευδή επανάσταση και δήθεν διωγμό!

+++++++

Αυτό ήταν ένα από τα πολλά παραδείγματα τέτοιων ανιστόρητων και ψευδών ισχυρισμών.

Σαφής επιδίωξη τών Νεοειδωλολατρών: να ξεγελάσουν και να εξαπατήσουν (βασιζόμενοι στο «απολυτήριο ημιμάθειας ή αμάθειας» που εν πολλοίς παρέχει η εκπαίδευση σήμερα).

Όμως οποιοσδήποτε κάνει μια στοιχειώδη έρευνα μπορεί να διαπιστώσει με αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία την επιχειρούμενη προσπάθεια εξαπάτησης και αλλοίωσης της ιστορικής αλήθειας.

Παρακαλώ πολύ λοιπόν, ας είμαστε υποψιασμένοι, να μην καταπίνουμε ό,τι ιστοριο-μπαρούφα μας σερβίρουν οι Νεοπαγανιστές.

Με την πρώτη πνοή ιστορικής αυθεντικότητας σκορπίζονται όλοι οι χάρτινοι πύργοι που με μόχθο πασχίζουν να ποστιάσουν εναντίον του Χριστιανισμού…

Από πλευράς μου εύχομαι οι άνθρωποι που συμπράττουν (ηθελημένα ή αθέλητα) σ’ αυτό την θλιβερή κωμωδία να αντιληφθούν έστω και τώρα το ατόπημά τους και –αν μη τι άλλο- να αναζητήσουν μόνοι τους την Αλήθεια. Χωρίς «πεφωτισμένους (ψεύτες) καθοδηγητές». Αλλά με καλή πίστη και ειλικρινή διάθεση. Τότε ασφαλώς και θα τη βρουν!