Συχνότερον συμβαίνει, εν τη προσευχή υπέρ των ζώντων, η καρδία ημών να ζη μεταβολήν θλίψεως εις χαράν.

Παρόμοιόν τι όμως γίνεται και κατά την προσευχήν υπέρ των κεκοιμημένων, και μάλιστα κεκοιμημένων προ πολλού χρόνου.

Είναι θαυμαστή εμπειρία να συναντά τις εν πνεύματι προ πολλού αποθανόντας πρότερον μάλιστα αγνώστους εις αυτόν. Η τοιαύτη επικοινωνία μετά του επέκεινα κόσμου είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική εις την προσευχήν προς τους αγίους. Συμβαίνει όμως, καίτοι σπανίως, εν τη προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων, γνωστών ή αγνώστων, η καρδία να λαμβάνη πληροφορίαν περί της καταστάσεως αυτών, καλής ή κακής.

Η πραγματική ένωσις εν Πνεύματι Αγίω μετά των ψυχών των ανθρώπων, των προσφάτως ή προ πολλών αιώνων κεκοιμημένων, μαρτυροί περί της υποστατικής αυτών αιωνιότητος εν τω Θεώ ημών.

Η συνάντησις της αγάπης ημών μετά της αγάπης εκείνων, τους οποίους έχομεν κατά νουν εν τω καιρώ της προσευχής, «μεταδίδει ημίν χάρισμα πνευματικόν εις το στηριχθήναι ημάς» (πρβλ. Ρωμ. 1: 11,12).