Στην Εκκλησία όλα τα θέματα τα βλέπουμε μέσα στο φως τής θεολογίας της, τα ερμηνεύουμε μαθητεύοντας στον λόγο τών Αποστόλων και τών αγίων Πατέρων. Δεν υπάρχει τμήμα τής κτίσης στο οποίο δεν είναι παρών ο Θεός. Δεν υπάρχει ούτε απειροελάχιστο μέρος τού ατόμου τής ύλης το οποίο να είναι έξω από την δημιουργική, συντηρητική και προνοητική ενέργεια τού Θεού. Οπότε, δεν μπορούμε να δούμε την ζωή μας, την ζωή τών ανθρώπων, έξω από τον δημιουργικό λόγο τού Θεού.

Είναι φανερό, σε συνάφεια με τα παραπάνω, ότι δεν μπορούμε να δούμε έξω από το φως τής θεολογίας ούτε τον πολιτικό γάμο τών ομοφυλοφίλων. Το ότι είναι πολιτικός και όχι εκκλησιαστικός γάμος δεν αφαιρεί την δυνατότητα και το δικαίωμα από τους ποιμένες και τα μέλη τής Εκκλησίας να τον κρίνουν με κριτήρια θεολογικά, πέρα από τις συνταγματικές και νομικές περιπλοκές που δημιουργεί. Βέβαια, μια τέτοια κριτική, απευθύνεται σε ώτα ακουόντων πιστών· δεν είναι γι’ αυτούς που έχουν επιλέξει να ζουν έξω από την Εκκλησία, σε κόσμο μονοδιάστατα υλικό, χωρίς θεολογική προοπτική.

Θα δούμε, λοιπόν, την θεολογική αιτιολόγηση τής ομοφυλοφιλίας μέσα από την γνωστή αναφορά τού απ. Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή. Προηγουμένως, όμως, θα παραθέσουμε μια περιγραφή τής καταστάσεως που επικρατεί σήμερα στον κόσμο, παίρνοντάς την από δύο άρθρα· ενός ψυχιάτρου (τού Μ. Μελετιάδη) και ενός καθηγητή Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών (τού Κ. Γρίβα), που αναρτήθηκαν στην σελίδα slpress.gr.

Ο Μ. Μελετιάδης γράφει: «Αναμφίβολα το θέμα τής ομοφυλοφιλίας, ανάμεικτο με εκείνο τού γάμου και τής υιοθεσίας που αναδύθηκε στα τελευταία έτη, παρεμβαίνει ουκ ολίγον στην μορφή και στην δομή τής οικογένειας». Το θέμα προβάλλεται ως κοινωνικo-πολιτισμική «κατάκτηση», αγνοώντας ή υποβαθμίζοντας προβλήματα σοβαρά, όπως είναι η διαμόρφωση τής ταυτότητας τού ανθρώπου, με αφετηρία την πρώτη εικόνα του στην βάση τού φύλου που καθορίζεται βιολογικά, «(διαμόρφωση που όπως περιγράφει η πεμπτουσία τής ψυχαναλυτικής θεώρησης και εμπειρίας, γίνεται μέσω τής πρόσληψης τού παραδείγματος τού ομοίου φύλου και απόρριψης τού αντίθετου), και συνάμα ανοίγει πέρασμα στην πολυμορφία ονοματισμού τής ταυτότητας, και επιλογής της κατ’ αρέσκειαν». Και υποσημειώνει:

«Επάνω σε τούτο το θέμα υπάρχει υπερπληθώρα ψυχολογικών εργασιών, εστιαζόμενων κυρίως στην προ και στην καθαυτό εφηβεία, όπου είναι έντονος ο σχετικός προβληματισμός. Πολλές από τις θεωρήσεις το συνδέουν με την εξέλιξη τού οιδιπόδειου πλέγματος, τουτέστιν στην πρόσληψη και επίγνωση τής φυσικής ομοιότητος προς τον πατέρα και την αντίθεση (διαφορά) έναντι τής μητέρας για τον γιό, και ανάλογα τής θυγατέρας προς την μητέρα και τον πατέρα… Ο Φρόυντ βλέπει όλες τις ρίζες τής ψυχικής ανάπτυξης, από την “ομαλή” μέχρι την πιο “διαταραγμένη”, σε τούτη την πορεία με κορύφωσή της στην εφηβική ηλικία».

Ο Κ. Γρίβας βλέπει το θέμα μέσα από την κρίση τού Δυτικού Πολιτισμού, «ο οποίος φαίνεται πως έχει κηρύξει έναν ανελέητο πόλεμο σε πάσης μορφής συλλογικές ταυτότητες, προωθώντας ως απόλυτα κυρίαρχο και ανεξέλεγκτο πολιτικό υποκείμενο το “απέραντο” άτομο. Δηλαδή, το άτομο που δεν αντιμετωπίζει κανενός είδους περιορισμούς, ούτε καν από την ίδια τη φύση και που δια τών επιλογών του μπορεί να ορίζει τα πάντα, ακόμη και το φύλο του!».

Παρατηρεί ότι αυτές οι απόψεις ήλθαν «ως αποτέλεσμα μιας πολύχρονης, πολυεπίπεδης, επίμονης και συστηματικής προσπάθειας που έφθασε να επηρεάσει ακόμη και τη μόδα με τα ρούχα “ρευστού φύλου”. Όμως, ήταν στις ακαδημαϊκές αίθουσες που οργανώθηκε αυτή η ολοκληρωτική επίθεση ενάντια στη φύση… Για παράδειγμα, η διάσημη μετα-στρουκτουραλίστρια φιλόσοφος καθηγήτρια τού Μπέρκλεϊ, Τζούντιθ Μπάτλερ, η επιρροή τής οποίας είναι τεράστια και στην Ελλάδα, υποστηρίζει ότι το φύλο “είναι πράττειν” και διαμορφώνεται από πολιτισμικές επιταγές και όχι από τη φύση».

Ο κ. Κ. Γρίβας συνεχίζει επισημαίνοντας μια ακόμη πιο τραγική άποψη που διακινείται σε ακαδημαϊκούς χώρους. Γράφει: «Η ρευστότητα τού φύλου και περισσότερο η άρνηση τού βιολογικού φύλου, δημιουργεί και μια ασάφεια για το τι είναι ο άνθρωπος και εν τέλει καταλήγει σε μια άτυπη άρνηση τής ίδιας τής έννοιας τού ανθρώπου. Από εδώ, είναι πολύ κοντά το βήμα στις απόψεις άλλων ακαδημαϊκών κύκλων και ακτιβιστικών ομάδων, που αρνούνται την ιδιαιτερότητα τών ανθρώπων έναντι τών άλλων έμβιων όντων και ζητούν την εξάλειψη τού ανθρώπινου είδους, γιατί καταπιέζει την υπόλοιπη βιόσφαιρα». Αναφέρει μάλιστα την Καθηγήτρια Φιλοσοφίας σε Πανεπιστήμιο τού Κέϊμπριτζ Πατρίσια Μάκκορμακ, που είναι εκπρόσωπος ενός κινήματος που καλεί στην αυτοεξάλειψη τού Ανθρώπου, έτσι ώστε να «μην καταστρέφει την φύση». Επιχειρηματολογεί μάλιστα στο βιβλίο της «Το μανιφέστο τού ανθρώπου» στην ανάγκη να τελειώση η “ανθρωπόκαινος” εποχή με τον εθελούσιο θάνατο τού ανθρώπινου γένους μέσω παύσης τής αναπαραγωγής. Προφανώς ένας «προοδευτικός» τρόπος παύσης τής αναπαραγωγής είναι η θεσμοθέτηση γάμου ομοφυλοφίλων.

Είναι σαφέστατο στα παραπάνω ένα μίσος προς την δημιουργία τού Θεού, και ιδιαίτερα προς τον άνθρωπο, που είναι δημιουργημένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού. Είναι ένα δαιμονικό μίσος για την δόξα, εν Θεώ, τού ανθρώπου με την οποία λαμπρύνεται και όλη η κτίση. Δεν θέλουν να βλέπουν στην κτίση τον Θεό, την «τε αϊδιον αυτού δύναμιν και θειότητα». Ταυτίζονται με τους εθνικούς-ειδωλολάτρες, στους οποίους αναφέρεται ο απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή, και για τους οποίους γράφει: «το γνωστόν τού Θεού φανερόν εστιν εν αυτοίς· ο γαρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε» (Ρωμ. 1,19). Ο Θεός «εφανέρωσε», αλλά αυτοί δεν είδαν αυτά που τους φανέρωσε. Δεν θέλησαν «εκ τών ενεργειών τού Θεού» και από την κτίση που δημιούργησε (αυτό είναι «το γνωστόν τού Θεού»), να αναχθούν στην γνώση τού Θεού, τής αγαθότητος και τής σοφίας Του.

Το τραγικότερο, βέβαια, είναι ότι «γνόντες τον Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευχαρίστησαν», γι’ αυτό είναι αναπολόγητοι. Κατά τον Μ. Φώτιο τον γνώρισαν «δια τής κτίσεως, όχι τι εστι κατά την ουσίαν και φύσιν», αλλά ότι είναι δημιουργός, προνοητής, αγαθός, δεσπότης και ότι πρέπει να τού αποδίδουν σεβασμό. Και ενώ φαντάσθηκαν αυτά τα υψηλά περί τού Θεού, τα απέδωσαν όχι στον Θεό, αλλά στα κτίσματα, στα είδωλα. Γι’ αυτό «παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις τών καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν τού ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς» (1,24). Τους παρέδωσε «εις πάθη ατιμίας» (1,26). Επειδή δεν «εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα» (1,28).

Η αφετηρία τών «παθών τής ατιμίας» είναι η απροθυμία τών ανθρώπων να αποκτήσουν ορθή γνώση τού Θεού. Ο βίος τών ανθρώπων είναι ανερμάτιστος χωρίς αναφορά στο Θεό και ειλικρινή σχέση μαζί Του. Ο Δαβίδ ψάλλει: «Πού πορευθώ από τού πνεύματός σου και από τού προσώπου σου πού φύγω;» (138,7). Και ο απ. Παύλος γράφει για τον Λόγο Χριστό: «τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε» (Κολ. 1, 17) και «δι’ Αυτού». Αυτός συνέχει τα πάντα. Η εκούσια αγνόησή Του είναι τραγωδία για τον άνθρωπο· ο άνθρωπος αυτοατιμάζεται, αυτοδιαλύεται.

Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος τού απ. Παύλου: «Αποκαλύπτεται γαρ οργή Θεού απ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων τών την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων». Ο άγιος Νικόδημος στην ερμηνεία του μεταξύ άλλων γράφει:

«Τι μάς λέει η έκφραση “τών την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων”; Η αλήθεια, δηλαδή, η περί Θεού γνώση, έχει σπαρθεί μέσα στους ανθρώπους εξ αρχής. Αυτή την αλήθεια οι ειδωλολάτρες την κράτησαν με αδικία, δηλαδή την αδίκησαν, με το να αφιερώσουν την δόξα τού Θεού σε άψυχα είδωλα, τα οποία θεοποίησαν».

Όταν ο Μ. Βασίλειος ρωτήθηκε «πώς την αλήθειαν εν αδικία τις κατέχει», απάντησε: «Όταν καταχράται, κατά το δικό του θέλημα, τα αγαθά που μάς έδωσε ο Θεός, πράγμα που απεδοκίμασε ο απόστολος, όταν είπε· “ου γαρ εσμέν, ως οι πολλοί, καπηλεύοντες τον λόγον τού Θεού” (Β΄ Κορ. 2,17), και πάλι· “ποτέ δεν ήλθαμε με λόγια κολακευτικά, ούτε με υστεροβουλία πλεονεξίας, ο Θεός μάρτυς, ούτε ζητήσαμε τιμές από ανθρώπους, ούτε από εσάς, ούτε από άλλους” (Α΄ Θεσσ., 2,5-6)» (Όροι κατ’ επιτομήν, ξε΄).