دعاى روزانه

يكشنبه، دعاى رستاخيز

 

تروپاريون ؛

قدرتهاى فرشته اى در مقبره تو هستند ، و کسانی که از آن محافظت می کردند مردند و مریم در مقبره ایستاد و به دنبال خالص ترین بدن تو بود. تو جهنم را ویران کردی، و از آن رنج نبردی. با باكره ، دهنده حيات ملاقات کردی. اى خداوند، برخاسته از مردگان، جلال بر تو باد.

 

كونتاكيون ؛

مسیح خدا، بخشنده حيات، با دست حیات بخش خود همه مردگان را از اعماق تاریك عالم مردگان بلند كرد ، طبیعت انسانى را برخيزاند ، زیرا او منجى همه ، رستاخیز و حيات و خدای همه چیز است!

 

 

انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين

  

(  اول قرنتیان 1:3-9 ؛ متی 19:3-12 )

 خداوند می‌گوید که در ابتدا خدا خود پیوند ازدواج را برکت داد و این قانون را در طبیعت ما قرار داد. او در مورد کسانی که نمی‌خواهند ازدواج کنند، گفت: «هر که می‌تواند این را بپذیرد، بگذار چنین کند» (متی 19: 12).  روشن است که گرچه ازدواج را به عنوان یک قانون طبیعی به رسمیت می شناخت، اما آنقدر ضروری و اجتناب ناپذیر نبود که جایی برای تجرد نباشد. و تجرد را مجاز می داند، اما آن را با شرطی محصور می کند که آن را به قانون طبیعت نزدیک می کند.

 از بدو تولد - تجرد طبق قانون طبیعی؛ اما کسى که به ميل خود، خود را در وضعيتي قرار دهد که خواجه طبيعى تولد بدون مشارکت اراده باشد، نسبت به نيازهاى طبيعى با او همسو مى شود. بنابراین از این جهت اولی و دومی هر دو مجرد طبیعی هستند. پس چرا اجتماع روحانی یا تجرد خودسرانه غیرطبیعی تلقی می شود؟ چون طبیعت را نمی فهمند. نزد آنها فقط آن چیزی که برای بدن طبیعی است و آن چیزی که برای روح طبیعی است و در اثر عمل آن بر بدن طبیعی می شود، نمی خواهند طبیعی بدانند. و اگه همه این افراد ماترياليست باشند، خوب است، ولى چنین نیستند: در مورد چیز دیگری با آنها صحبت کنید، آنها منطقی هستند.

 

 

درس روز

 

 

وقتی از یک قدیس بیزانسی قرن دهم پرسیده شد چگونه دعا كنيم ، او گفت: "دعا كردن ساده است:"خداوند عیسی مسیح ، پسر خدا ، بر من گناهکار رحم فرما." سوال این است که چگونه باید آن را بیان کرد. تصور کنید که شخصی به جرمی متهم شده است. مهم نیست ، سزاوار است یا نه ، اما او را به مرگ می برند. هیچ تجدیدنظری کمک نکرد ، حکم قطعی است. او را از زندان به میدان مرکزی شهر منتقل می کنند. و راه او از کاخ سلطنتی می گذرد. و آخرین شانس او ​​این است که شاه می تواند کمک کند. و او باید فریاد بزند: "پادشاه ، رحم کن!" ، اما آنقدر بلند که پادشاه بشنود و کمک کند. به همین ترتیب لازم است فریاد بزنید "خداوندا ، رحم فرما!". نه با صدای بلند. بلكه به طوری که قلب و وجدان بلرزد. با همان امید ، با همان ناامیدی ... "