دعاى روزانه
خدا را در اعلى عليين جلال و بر روى زمين صلح و سلامتى، و در ميان
مردم رضامندى باد! ای خداوند، لب و دهان مرا بگشا تا ستایش تو را اعلام
نمايد.
مزمور٣٨؛
ای خداوند مرا در غضب خود توبیخ منما و در خشم خویش تادیبم مفرما.
زیرا که تیرهای تو در من فرو رفته و دست تو برمن فرود آمده است. در جسد
من به سبب غضب تو صحتی نیست و در استخوانهایم به سبب خطای خودم سلامتی
نی. زیرا گناهانم از سرم گذشته است. مثل بارگران از طاقتم سنگین تر
شده. جراحات من متعفن و مقروح شده است، به سبب حماقت من. به خود می
پیچم و بی نهایت منحنی شده ام. تمامی روز ماتم کنان تردد میکنم. زیرا
کمر من از سوزش پر شده است و در جسد من صحتی نیست. من بی حس و بینهایت
کوفته شده ام و از فغان دل خود نعره می زنم. ای خداوند تمامی آرزوی من
در مد نظر تو است و ناله های من از تو مخفی نمی باشد. دل من می طپد و
قوتم از من رفته است و نور چشمانم نیز با من نیست. دوستان و رفیقانم از
بلای من برکنار می ایستند و خویشان من دور ایستاده اند. آنانی که قصد
جانم دارند دام می گسترند و بد اندیشانم سخنان فتنه انگیز می گویند و
تمام روز حیله را تفکر می کنند. و اما من مثل کر نمی شنوم. مانند گنگم
که دهان خود را باز نکند. و مثل کسی گردیده ام که نمی شنود و کسی که در
زبانش حجتی نباشد. زیرا که ای خداوند انتظار تو را می کشم. تو ای یهوه
خدایم جواب خواهی داد. چونکه گفته ام مبادا بر من شادی نمایند و چون
پایم بلغزد بر من تکبر کنند. زیرا که برای افتادن نصب شده ام و درد من
همیشه پیش روی من است. زیرا گناه خود را اخبار می نمایم و از خطای خود
غمگین هستم. اما دشمنانم زنده و زور آورند و آنانی که بی سبب بر من بغض
می نمایند بسیاراند. و آنانی که به عوض نیکی به من بدی می رسانند. برمن
عداوت می ورزند زیرا نیکویی را پیروی میکنم. ای خداوند مرا ترک منما.
ای خدای من از من دور مباش. و برای اعانت من تعجیل فرما ای خداوندی که
نجات من هستی.
بعد از مزمور:
جلال بر پدر و پسر و روح القدس، اکنون و تا ابد و تا جمیع اعصار،
آمین.
هللویاه، هللویاه، هللویاه! جلال بر تو، ای خدا! (۳مرتبه)
سه شنبه، دعا به قديس يحيى تعميد دهنده
تروپاريون ؛
یاد و خاطر پارسایان شایان ستایش است، اما تو ای
پیشگام، به شهادت خودِ خداوندگار، پسندیدۀ او هستی. تو بزرگترین نبی
معرفی شدی زیرا او را که از قبل درباره‌اش نبوت کرده بودند، در آب
تعمید دادی. از این رو، پس از آنکه برای راستی جنگیدی و رنج کشیدی، به
آنانی که در قبرها بودند، انجیل خدای جسم شده را اعلان نمودی، خدایی
که گناه از جهان برمی‌گیرد و رحمت عظیم خود را شامل حال ما می‌گرداند.
كونتاكيون ؛
ای نبی خدا و پیشگام فیض، سر تو همچون مقدس‌ترین گُل رز از زمین شکوفه
زده. هر آینه شفا یافتیم، زیرا تو مانند گذشته، جهان را به توبه وعظ
می‌کنی.
انديشه هاى قديس تئوفان خلوت نشين
(اول
قرنتیان 9: 13-18 ؛ متی 16: 1-6)
فریسیان و صدوقیان از خداوند خواستند که نشانه ای به آنها نشان دهد.
اما آنها این را ندیدند ، که علامت در جلوی چشم آنها بود. خداوند خود
نشانه بود. تعلیمات و اعمال او به وضوح نشان می داد که او کیست. هیچ
مدرک دیگری لازم نبود او به یهودیان گفت: "کارهایی که من انجام می دهم
، آنها درباره من شهادت می دهند" (یوحنا 10:
25).
چهره آسمان ، خداوند آنها را محکوم کرد ، شما می دانید چگونه تشخیص
دهید ، اما نمی توانید علائم زمان را تشخیص دهید.
چرا این اتفاق برای آنها افتاد؟ زیرا آنها زندگی بیرونی داشتند ، اما
در درون خود وارد نشدند. بدون تمرکز ، بدون توجه و خود-عميق شدن،
مشاهده یا درک اعمال خداوند غیرممکن است. همین امر تا به امروز ادامه
دارد. مسیحیت به عنوان نشانه واقعی خدا در برابر چشم همه قرار دارد و
کسانی که به آن نگاه می کنند آن را نمی بینند ، در ایمان تزلزل می کنند
و عقب نشینی می کنند. چشمان آنها توانایی دیدن مُهر الوهیت بر روی آن
را از دست می دهد و آنها آماده هستند تا مانند یهودیان از آسمان نشانه
های خاصی را بخواهند. اما علامت داده نشده و نخواهد شد ، زیرا کسانی که
آن را جستجو می کنند ، فقط دنبال کسانی هستند که وسوسه کنند ، و راه
مسیح را طی نكنند.
شما درست با قدم گذاشتن در این راه، و از همان اولین قدم خواهید دید که
اين مسير الهی است ، به خدا منتهی می شود و خدا را به شما نزدیک می
کند. خداوند به یهودیان گفت: "آيتى به ايشان داده نمی شود ... جز آيت
یونس نبی" (متی 12:
39
، 16: 4 ، لوقا 11:
29).
خداوند از پیش کافران فعلی را پیش بینی کرده و پاسخی برای آنها آماده
کرد: «علامت پسر انسان در آسمان ظاهر می شود. و سپس همه طوايف
زمین عزادار خواهند شد "... (متی 24:
30)
