"بياييد خود را به مسیح خدایمان بسپاريم"

 

 

 

(4.7.2021)

 

بيشترين خطابه ای که مكررا از کلیسا كه مومنان در خدمات روزانه آن شرکت می کنند شنيده مى شود این است: "بیایید خويشتن و یکدیگر و تمام زندگی خود را به مسیح خدایمان بسپاريم." برگزاركننده این را چندین بار می گوید (حتی تا ده بار در هنگام دعاى صبح و مراسم ليتورگى الهی) ، و برخى ممکن است تعجب کنند: چرا اين اینقدر تکرار می شود؟

 

پاسخ این سوال ساده است، همانطور که تکرار آن نشان می دهد، مهم است که شخص کل زندگی خود را به خدا و خداوند ما عیسی مسیح بسپارد. تمایل به انجام این کار در جاهای دیگر در مراسم ليتورگى الهی نيزبيان شده است ، درست در دعای قبل از دعای خداوند نیز بیان مى كنيم: "اى ارباب مهربان، تمام زندگی و امید خود را به تو می سپاریم ..." با ابراز این تعهد به خداوند با این کلمات و موارد دیگر ، تصدیق می کنیم که هیچ چیز از خودمان نداریم. همانطور که قديس پولس رسول می نویسد ، همه آنچه که ما هستیم (بدن ، روح و جان) متعلق به خداست (نگاه کنید به اول قرنتیان 5: 15-20). ما مخلوقات خدا هستیم و حتی وقتی بشریت به خالق خود روی آورد، همانطور که قديس پولس روشنگر تکرار می کند ، اين پسر خداى ما بود كه دوباره ما را با قیمت خون گرانبهای خود بازگرداند (نگاه کنید به 1 قرنتیان 6: 19 -20 و 7: 23). فقط به این دلیل که ما به خدا تعلق داریم ، این بدان معنا نیست که خداوند ما را مجبور می کند که به او نزدیک شویم. او می خواهد رابطه ما با او آزادانه انتخاب شود ، از این نظر است که ما تصمیم می گیریم (و طبق آن عمل می کنیم) که "تمام زندگی خود" را به دستان قادر و دلسوز او بسپاریم.

 

متأسفانه ، غالباً اتفاق می افتد که ما در سختی هایی که در زندگی داریم خدا را فراموش مى کنیم. بشریت به جای روی آوردن به او ، سعی می کند به تنهایی با مشکلات و اندوه زندگی روبرو شود. این فقط رنج را افزایش می دهد و وقتی نمی توانند تسكين يا راه حلى بيابند ، امیدشان را از دست می دهند.

برای آن دسته از مسیحیانی که ایمان و اعتماد خود را به پروردگار خیرخواه گذاشته اند، با انجام هر آنچه در هر موقعیتی می توانند انجام دهند ، نتیجه متفاوتی را مشاهده مى كنند. با تسلیم کامل خود در برابر اراده الهی خدا ، ما به جای ناامیدی آرامش می يابيم. خدای تماما مهربان ما همیشه در کنار ما خواهد بود!

 

قديس پطرس رسول کلمات قدرتمندی را به ما ارائه می دهد: همه چیز را به خداوند بسپاريد، "زیرا او به فكر شما است" (نگاه کنید به 1 پطرس 5: 7). به عبارت دیگر ، نگران نباشید! خداوند بشریت را عمیقاً دوست دارد و نسبت به مشکلات ما بی تفاوت نیست. کتاب مقدس ، چه عهد عتیق و چه عهد جدید ، پر از مداخله معجزه آسای خداوند در زندگی انسانهایی است که با خطر ، گرسنگی ، خشکسالی ، بی عدالتی ، دشمنان و هر نوع آزمایش دیگری روبرو شده اند. عبور از دریای سرخ توسط بنی اسرائیل را به ياد آوريم؛ مانا و بلدرچین هایی که خداوند به مدت 40 سال هر روز از آسمان می فرستاد. و پنج قرص نان و دو ماهی که خداوند ما عیسی مسیح آنها را برکت داد و آنها را تكثير نمود به طوری که پنج هزار مرد (همراه با زنان و کودکان بی شماری) غذا خوردند و سير شدند ، حتی سبدها از آنها باقی مانده بود! همه این کارها ، نه به درخواست مردم ، بلکه به این دلیل بود که خداوند نیازهای مردم خود را خود مى دید ، و این کار را انجام داد زیرا "او به فكر ما است".

 

سپردن "خويشتن و یکدیگر" نه تنها به معنای خود ماست ، بلکه به معناى کسانی که در اطراف ما هستند و با آنها ارتباط داریم که شامل فرزندان ، خانواده و همسایگان ماست. این بدان معناست که ما به محبت و مشیت خدا اعتماد کامل داریم و ایمان داریم که مسیح ، خدای ما ، ما را از هر طوفانی هدایت خواهد کرد. وقتی به خدای تماما مهربان پناه می بریم ، رنج ما برطرف می شود ، و او همه چیز را به بهترین شکل ممکن حل می کند.

 

با این حال ، باید گفت که اغلب لازم است که ما صبر و حوصله به خرج دهیم و نسبت به آنچه خداوند برای ما انجام می دهد ، توجه کنیم. وقتی خدا در رهایی ما از يك شرایط دشوار تأخیر می کند ، این بدان معنا نیست که او ما را فراموش کرده است. برخلاف انسانها ، خدا هرگز فراموش نمی کند. آنچه در اینجا اتفاق می افتد این است که خدا منتظر زمان مناسب برای مداخله است ، که اين بیشترین منفعت را برای ما داشته باشد. وقتی مشکلات ما طاقت فرسا به نظر می رسد ، نباید مضطرب شویم ، بلکه در عوض سخن خداوند ما عیسی مسیح را به ياد آوريم: "چیزهایی که برای انسان غیرممکن است ، برای خدا ممکن است" (لوقا 18: 27). هیچ چیز برای خداى متعال دشوار نیست.

 

اگر این فکر را داشته باشیم که خدا ما را رها کرده و هیچ کاری انجام نمی دهد ، پس باید به درون خود نگاه کنیم و تأمل کنیم که آیا این عدم ایمان و اعتماد خود ما به خدا است که مانع عمل فیض او می شود. واقعاً غم انگیز است ، که ما از قدرت الهی کمک می گیریم و به دلیل ضعف ، جهل یا عدم ایمان مان ، قادر به پذيرش یا تأیید نعمت های عشق والاى خداوند نیستیم.

 

خواهران و برادران محبوب من! هر وقت این خطابه برگذار كننده را می شنویم كه، "بياييد خويشتن و یکدیگر و تمام زندگی خود را به مسیح خدایمان بسپاريم" ، بياييد مطمئن شویم که خودمان را - با همه اضطراب ها ، ترس ها ، رنج ها و نیازها- به مسيح مى سپاريم؛ و بگذارید او همه اینها را حل کند ، به هر روش ممكنى که او تصمیم مى گيرد عمل كند.

 

~ متروپوليتن سوتيريوس از پيسيديه