Νεοπαγανιστικές απάτες

Απάντηση στις συκοφαντίες τού Νεοπαγανισμού

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Περί Διωγμών

Η αθωότητα του Θεοδόσιου για τους υποτιθέμενους διωγμούς // Ο δήθεν "διωγμός" του Λιβάνιου και της Κωνσταντινούπολης  // Αρχαιολογικά στοιχεία κατά των δήθεν διωγμών  // Ιστορικά στοιχεία κατά των δήθεν διωγμών  // Πατερικά στοιχεία κατά των δήθεν διωγμών

Ο Λιβάνιος διαψεύδει τους Νεοπαγανιστές περί δήθεν απαγόρευσης των θυσιών

Ένας επιφανής αρχαίος Παγανιστής διαψεύδει τους Νεοπαγανιστές

Γιάννης Τ.

 

Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι οι "κακοί" Χριστιανοί απαγόρευσαν δήθεν τις παγανιστικές θυσίες στους θεούς. Αυτό που αποκρύπτουν όμως, είναι ότι μόνο μερικά βάρβαρα χαρακτηριστικά των θυσιών αυτών απαγορεύτηκαν, όπως προκύπτει από τον αρχαίο Παγανιστή Λιβάνιο.

Παρουσιάζεται η σύγκρουση Πολυθεϊσμού και Χριστιανισμού ωσάν κάποιοι αλλόγλωσσοι, πρόσφατα αλλοφερμένοι και αλλόφυλοι Χριστιανοί να επιτίθονταν στους ναούς των γηγενών Ελλήνων Πολυθεϊστών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Λιβάνιος σημειώνει όμως ότι τις βιαιότητες κατά των ναών τους οι Εθνικοί τις υφίστανται «από συμπατριώτες τους» (Υπέρ των ιερών, 13). Σύριοι από Σύριους, λοιπόν· Αιγύπτιοι από Αιγυπτίους· Έλληνες από Έλληνες, και όχι «Έλληνες από Χριστιανούς», όπως οι αρχαιολάτρες, εθνικιστές και μη, υποστηρίζουν.
 
Η υποχώρηση του Πολυθεϊσμού δεν μπορεί να αποδοθεί στην απαγόρευση των θυσιών στους θεούς και στο γκρέμισμα των ναών ή ακόμη και στον υποχρεωτικό βαπτισμό των Εθνικών· όχι μόνο επειδή υπάρχει το αντίστοιχο παράδειγμα των Ελλήνων κρυπτοχριστιανών, οι οποίοι παρέμεναν τέτοιοι επί αιώνες. Όπως σημειώνει ο Λιβάνιος, ενώ οι θυσίες στους βωμούς είχαν απαγορευθεί, οι Εθνικοί συνέχιζαν τις θυσίες αλλά όχι «κατά τον τρόπο που απαγορεύει ο νόμος» (Υπέρ των ιερών, 16). Τονίζει ο Εθνικός ρήτορας ότι οι Πολυθεϊστές «έκαναν [θυσίες] και με το παραπάνω. Αλλά για το φαγητό τους το έκαναν, για το μεσημεριανό ή για το γλέντι τους, και τα μοσχάρια τα έσφαζαν σε άλλο μέρος: κανένας βωμός δεν δέχτηκε προσφορά αίματος, κανένα κομμάτι του ζώου δεν αφέθηκε να καεί (...) απαγορεύοντας μία συγκεκριμένη πράξη [τη θυσία] επιτρέπεις όλες τις υπόλοιπες. Έτσι αν οι άνθρωποι αυτοί έπιναν όλοι μαζί καίγοντας κάθε λογής θυμιάματα, δεν παρέβαιναν κανένα νόμο, ακόμα κι αν έκαναν φιλικές προπόσεις με τραγούδια και εκκλήσεις στους θεούς» (Υπέρ των ιερών, 17-18). Και μάλιστα, κατά τον Λιβάνιο, στην ειλικρινή μεταστροφή στο Χριστιανισμό ούτε το γκρέμισμα ναών συντελεί (Υπέρ των ιερών, 27), πράγμα που γνωρίζει κι ο ίδιος ότι πιστεύει και ο Θεοδόσιος Α’, ούτε η απαγόρευση της αρχαίας λατρείας (Υπέρ των ιερών, 26) ούτε και η συμμετοχή των πρώην Εθνικών στη χριστιανική λατρεία (Υπέρ των ιερών, 28). Ο Λιβάνιος αδυνατεί να δόσει μια ικανοποιητική εξήγηση για την επιτυχία του Χριστιανισμού, αφού ούτε τις καταστροφές και την καταπίεση θεωρεί ως αιτία της, όπως άλλωστε και ο Ιουλιανός, ούτε προχωρεί τη σκέψη του αναρωτώμενος για τους λόγους που οι θεοί «αποσύρθηκαν» από τα ανθρώπινα.
 
Όπως ο Λιβάνιος αναφέρει, οι θυσίες «δε διατηρήθηκαν μοναχά στη Ρώμη, αλλά και στην Αλεξάνδρεια» (Υπέρ των ιερών, 35) και για έναν ναό «στα σύνορα με την Περσία» (Υπέρ των ιερών, 44) αντιπαραθέτει στους Χριστιανούς καταστροφείς του τους σώους και αβλαβείς ναούς της Τύχης, του Δία, της Αθηνάς και του Διονύσου (Υπέρ των ιερών, 51), ώστε να τους αποδείξει ότι διέπραξαν πράξη ενάντια στο ρωμαϊκό νόμο του Θεοδόσιου Α'· επίσης τους αποδεικνύει ότι «παραβαίνουν τους δικούς τους νόμους καταφεύγοντας στη βία» (Υπέρ των ιερών, 29). Αν όμως οι θυσίες ως τον Κυνήγιο γίνονταν κανονικά στην Ιταλία και την Αίγυπτο, στις πολυπληθέστερες περιοχές της Αυτοκρατορίας και αν (σύμφωνα με τον Ιουλιανό) η Μικρά Ασία και η Αντιόχεια της Συρίας ήταν χριστιανικές κατά πλειοψηφία, ο Λιβάνιος επίσης δείχνει άθελα ότι οι καταστροφές ναών ήταν, ως τα 380-90 σπάνιο φαινόμενο και, συνεπακόλουθα, οι μεταστροφές στον Χριστιανισμό δεν οφείλονταν στη βία.

Δημιουργία αρχείου: 17-9-2007.

Τελευταία ενημέρωση: 6-6-2015.

ΕΠΑΝΩ