Αναζητώντας παραλληλισμούς, για ανθρώπους που κάνουν επεμβάσεις στο σώμα τους, για να γίνουν από άνδρες γυναίκες, ή από γυναίκες άνδρες, "επειδή έτσι νιώθουν ότι είναι", θα αναφέρω σαν παράδειγμα μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που έχουν υποστεί περιθωριοποίηση, τους ανάπηρους.

Θα λέγαμε πως όσο κοντά κι αν νιώθει κάποιο άτομο στους ανάπηρους, δεν μπορεί να δηλώσει "ανάπηρος" χωρίς να φέρει κάποια αναπηρία. Κάποιος άνθρωπος χωρίς πόδια, δηλώνει ανάπηρος και φέρει το βάρος των εμπειριών του. Εσύ χωρίς το βάρος αυτό, πώς θα δηλώσεις ανάπηρος; Χωρίς αυτό το βίωμα είναι κοροϊδία και προσβολή να δηλώνεις ανάπηρος.

Προ καιρού είχα δει σε ξένες σελίδες μια εντελώς παλαβή τάση - του ηθελημένου ακρωτηριασμού από υγιή άτομα - ακόμα και αυτο-ακρωτηριασμούς που κατέληγαν μέχρι σε θάνατο, "γιατί έτσι ένοιωθαν πως είναι".

Στο δημοσίευα αυτό που διάβασα, αναφέρεται μια περίπτωση αποτεμνοφιλίας, ή «αγάπης για ακρωτηριασμό», σε έναν άνδρα στα 20 του, που ορίζεται ως "επιθυμητός ακρωτηριασμός που οδηγείται από την ερωτική φαντασίωση του ασθενούς να έχει ακρωτηριασμένο άκρο και να τα καταφέρει παρά το γεγονός ότι είναι ανάπηρος".

Η επιθυμία ενός ασθενούς με αποτεμνοφιλία για ακρωτηριασμό είναι έμμονη, και ένα ιστορικό επαναλαμβανόμενων, ανεξήγητων τραυματισμών στο ίδιο τμήμα του σώματος είναι σύνηθες μεταξύ αυτών των ασθενών. Οι ασθενείς με αποτεμνοφιλία βλάπτουν κρυφά τους εαυτούς τους για να απαιτήσουν τον ακρωτηριασμό ενός τραυματισμένου μέλους, γεγονός που δημιουργεί μια διαγνωστική πρόκληση για τον πάροχο υγειονομικής περίθαλψης λόγω της άτυπης παρουσίασης της αυτοπροκαλούμενης ιατρικής νοσηρότητας που προκαλείται από την αποτεμνοφιλία.

Πολλοί λοιπόν με αυτή την εμμονή, δεν το κάνουν για να εισπράττουν επιδόματα αναπηρίας, αλλά θέλουν αναγνώριση κι αυτοί, για την "ιδιαιτερότητά" τους!

Λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τα τραύματα που φέρουν κάποιοι βαθιά άρρωστοι άνθρωποι. Η ανάγκη τους για προσοχή, για λύπηση, για οίκτο, για να ανήκουν κάπου, για να τους προσέξουν, μπορεί να φτάσει στον πιο ακραίο βαθμό, ακόμα και στον ακρωτηριασμό. Ό,τι είναι της μόδας, αποτελεί για τέτοιους ψυχικά άρρωστους κάτι για να πιαστούν, κάτι για να απαλύνουν προσωρινά τον ψυχικό τους πόνο της οικογενειακής και κοινωνικής αδιαφορίας και εγκατάλειψης.

Αυτοί μπορούν να μπουν στις πιο επικίνδυνες αιρέσεις και ομάδες, μπορούν να αυτοτραυματιστούν, μπορούν να κάνουν τις πιο ακραίες πράξεις εκλιπαρώντας για λίγη προσοχή που μεταφράζεται σήμερα σε "like" στα κοινωνικά δίκτυα.

Ενώ σε κάθε χωριό, γειτονιά, περιοχή, όλοι γνωρίζουμε ποιων ανθρώπων η γνώμη έχει αξία, στο διαδίκτυο αυτό δεν υπάρχει: η ψυχική ασθένεια ή η νοητική αναπηρία κάποιων είναι κρυφή και απλά βλέπουμε σχόλια που εκλαμβάνονται ισότιμα με των άλλων. Και όμως, αυτά τα σχόλια τα κάνουν άνθρωποι έως και παρανοϊκοί και νομίζουμε ότι γίνονται από φυσιολογικούς ανθρώπους.

Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε ότι αυτή η ψευδαίσθηση ότι κάποιος παρανοϊκός είναι φυσιολογικός, μπορεί να παρασύρει στην αρρώστια του νέα παιδιά, εφήβους που πολλές φορές ψάχνουν αποκούμπια για τις αγωνίες τους...

Το γεγονός ότι διψασμένοι για λάικ παρανοϊκοί άνθρωποι δημοσιεύουν ανοιχτά κάθε τρελή τους ιδέα, είναι ένας ακόμα τρομερός κίνδυνος από την ανωνυμία του διαδικτύου.

Στο ζήτημα που συζητάμε, ποιος άλλος, παρά μόνο ένας ακραία παρανοϊκός άνθρωπος, θα πάσχιζε να πείσει ότι μπορείς να σπρώξεις ένα παιδάκι σε αλλαγή φύλου, από ηλικία 10-11 ετών για να κάνει π.χ. βαριές ορμονοθεραπείες ή να κάνει από τα 15-16 έτη του βαριά χειρουργεία και μη αναστρέψιμους αυτο-ακρωτηριασμούς στα γεννητικά του όργανα;

Κι όμως! Υπάρχουν χώρες, (υποτίθεται πολιτισμένες), που έχουν νομοθετήσει τέτοιες επεμβάσεις σε ανήλικα παιδιά, ακόμα και παρά τη θέληση τών γονέων τους!