Η Tove  είχε συγκατοικήσει πολλές φορές με γυναίκες και ο Bjørn είχε σχέση με κάποιον άντρα. Και οι δύο ήταν ενεργοί στην ομοφυλοφιλική κοινότητα στη νορβηγική πρωτεύουσα, το  Όσλο. Κάτι όμως άλλαξε όταν έγιναν χριστιανοί.

Ομολογούν σήμερα, η Tove 79 ετών και ο Bjørn  75 ετών: «Κανείς δεν προσπάθησε να μας μεταστρέψει. Ούτε στραφήκαμε στον Θεό για να ελευθερωθούμε από την ομοφυλοφιλία. Απλώς συνέβη φυσικά όταν μπήκε ο Θεός στη ζωή μας. Αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί, μόνο να βιωθεί».

Μιλήσαμε με το ζευγάρι των Νορβηγών ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο σπίτι τους στην Tørboda, στη Σουηδία. Κάθονταν ο ένας πλάι στον άλλο. Παντρεύτηκαν πριν από 36 χρόνια και δεν έχουν μετανιώσει ούτε μια μέρα για αυτή την απόφαση.

«Είχαμε ζήσει, μας λένε, στην ομοφυλοφιλική κοινότητα και βλέπαμε ότι οι άνθρωποι δεν ήταν καλά. Δίνουν την εντύπωση ότι ο ήλιος πάντα λάμπει, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Θεός όμως που βλέπει τα δάκρυα και τη δυστυχία τους θέλησε να τους μιλήσει από υπερφυσική αγάπη για εκείνους. Όταν γνωρίσαμε το Θεό, γίναμε εντελώς νέοι άνθρωποι. Το παλιό έφυγε και όλα έγιναν καινούργια».

Η Tove 79 και ο Bjørn  δεν πιστεύουν προσωπικά στη «θεραπεία μεταστροφής».

«Δεν πιστεύω σε αυτήν, λέει ο Bjørn Refstad. Δεν χρειαζόμαστε μεθόδους και θεραπείες. Χρειαζόμαστε τον Θεό να έρθει στη ζωή μας και να λύσει το χάος μας. Για εμάς, η μεταμόρφωση δεν ήταν ανθρωπογενής, ήταν δώρο του Θεού. Όταν έδρασε ο Λόγος του Θεού στη ζωή μας, όλα μπήκαν στη θέση τους. Αποκτήσαμε μια νέα ταυτότητα», συμπληρώνει η Tove.

Bjørn: Μοναχικός και ανασφαλής

Ο Bjørn εντάχθηκε στη παρέα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας στο Όσλο, έχοντας περάσει ήδη 20 χρόνια σε ορφανοτροφείο. Ήταν μόνος στη μεγάλη πόλη και έψαχνε για παρέα.

«Μπήκα σε ορφανοτροφείο όταν ήμουν δύο ετών και αυτά τα δύσκολα χρόνια μάλλον μου δημιούργησαν προβλήματα ταυτότητας. Ήμουν πολύ αβέβαιος για το ποιος ήμουν, όπως και στις σχέσεις μου με τις γυναίκες. Μεγάλωσα σε ένα ίδρυμα όπου κυριαρχούσαν γυναίκες και δεν είχα καμία επαφή με την οικογένειά μου.

Ένιωθα ανασφαλής για οτιδήποτε είχε σχέση με τον γάμο και την οικογένεια. Η οικογενειακή ζωή ήταν πολύ τρομακτική για μένα. Είχα μόνο αρνητικές εμπειρίες για αυτήν από την ανατροφή μου και επίσης είχα χάσει την επαφή με την οικογένειά μου».

Ως νεαρός υπάλληλος τράπεζας στο Όσλο, ο νεαρός μυήθηκε στη μυστική ομοφυλοφιλική κοινότητα της πρωτεύουσας. Η ομοφυλοφιλία ήταν ακόμα παράνομη στη Νορβηγία, αλλά ο Bjørn περιγράφει μια μεγάλη ομοφυλοφιλική κοινότητα από τότε ακόμη στο Όσλο. Πολλοί στην τράπεζα όπου δούλευε ήταν ομοφυλόφιλοι. Ο Bjørn τους συναντούσε μετά τη δουλειά και σύντομα έγινε μέλος της κοινότητας.

«Φίλος»

«Μπήκα σε αυτό το περιβάλλον και σταδιακά άρχισα να αποδέχομαι και να προσδιορίζω τον εαυτό μου ως gay. Δεν μπορώ ποτέ να πω ότι ένιωσα κάποια ιδιαίτερη ευτυχία με αυτό. Παρόλο που είχα και αγόρι, πάντα ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το έκανα  όμως γιατί είχα μοναξιά».

Σε κάποιους άρεσε να ζουν αυτή τη ζωή, που για πολλούς ήταν γεμάτη ίντριγκες, πολλή απιστία και πολύ αλκοόλ.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1972, ο Bjørn ήταν τόσο θλιμμένος που αποφάσισε να πάρει μια μεγάλη δόση φαρμάκων. «Όλα ήταν χωρίς νόημα για μένα και είχα ένα χάος μέσα μου», λέει.

Τότε ήταν που γνώρισε το Ευαγγέλιο. Πρώτη αφορμή ήταν η συνάντηση με το γνωστό χριστιανικό ντουέτο «Curt και Roland» σε ένα δρόμο στο Όσλο . «Στεκόμουν σαν κολλημένος στην άσφαλτο ακούγοντάς τους να τραγουδούν και να δίνουν τη μαρτυρία τους. Αυτό που άκουγα ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό για μένα».

Αργότερα επισκέφθηκε την εκκλησία της περιοχής του. Αποφάσισε να γίνει χριστιανός. Βρίσκεται εκεί εδώ και 50 χρόνια τώρα.

«Τότε όλα μπήκαν στη θέση τους. Ήταν η ώρα που τακτοποιήθηκε η ταυτότητά μου. Δεν είχα κάνει ποτέ κουβέντα γι' αυτό, ούτε κάποια προσευχή. Όμως ο Θεός ήλθε στη ζωή μου για να την τακτοποιήσει, χωρίς ακόμη να Τον έχω καλά καλά γνωρίσει».

Αποφάσισε να συμμετέχει σε μια ομάδα μελέτης Αγίας Γραφής στην Grünerløkka. Εκεί συνάντησε την Tove για πρώτη φορά.

Tove: Εθισμένη

Η ιστορία της Tove ήταν εξίσου δύσκολη με του Bjørn. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι που την φρόντιζε και σπούδασε βρεφονηπιοκόμος. Όταν ο πατέρας της πέθανε, ο κόσμος της Tove κατέρρευσε και εκείνη έπαθε κατάθλιψη. Ακολούθησε το δρόμο προς την ψυχιατρική κλινική και την κατάχρηση ναρκωτικών. Η Tove έμπαινε και έβγαινε στα ψυχιατρικά ιδρύματα για 14 χρόνια.

«Ήταν κόλαση. Δέχτηκα θεραπείες με ηλεκτροσόκ και πήρα πολλά φάρμακα». Στη κλινική Gaustad, η Tove έζησε από κοντά τη  δυστυχία και αρκετοί από τους συνασθενείς της αυτοκτόνησαν.

Σε αυτό το περιβάλλον άρχισε και η ίδια να κάνει κατάχρηση ναρκωτικών. Στο τέλος κατέληξε ναρκομανής. «Μετά από δύο χρόνια, πήρα μια υπερβολική δόση χαπιών, όχι επειδή ήθελα να πεθάνω, αλλά επειδή ήταν μια κραυγή για βοήθεια. Με έβαλαν τότε σε ένα περιορισμένο θάλαμο, σε ένα κελί με κάγκελα και μια τουαλέτα στη γωνία. Ήταν σαν φυλακή», θυμάται ηTove. «Τότε η μητέρα μου τους είπε να σταματήσουν και με πήρε σπίτι».

Ήδη από την εφηβεία της, η Tove προβληματιζόταν που δεν ερωτευόταν αγόρια όπως οι φίλες της. Οι άνθρωποι γύρω της, πιστεύοντας πως την βοηθούσαν, την ενθάρρυναν να ζήσει τα gay συναισθήματα που ένιωθε.

«Έκανα παρέες στο Όσλο, στα ίδια μέρη με τον Bjørn. Τα χρόνια μετά την αποχώρησή μου από την ψυχιατρική κλινική έκανα τρεις διαφορετικές σχέσεις με τις οποίες συγκατοικούσα. Σε μία από αυτές, βάλαμε και ένα δαχτυλίδι η μία στο δάχτυλο της άλλης», θυμάται η Tove.

Έφτασε να γίνει μια αποδιοργανωμένη 34χρονη, εθισμένη, αδύνατη και απογοητευμένη. Τότε η Tove εντάχθηκε στο κέντρο στήριξης κοριτσιών Ten Center στο Rakkestad. Το Ten Centre έκανε «εργασία δρόμου» στους ναρκομανείς της πρωτεύουσας και σε κέντρα αποκατάστασης τοξικομανών. Η λειτουργία του εμπνεόταν από τις αρχές του Ευαγγελίου.

Μετά από 15 μήνες προσωπικού αγώνα και βοήθειας από το Ten Center, η Tove απεξαρτήθηκε από τα ναρκωτικά, βρήκε δουλειά, νοίκιασε ένα διαμέρισμα στο Όσλο και αποφάσισε να ζει πλέον σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη.

«Έγινα ένας νέος άνθρωπος, απέκτησα ένα καινούργιο μυαλό, το μυαλό που μου έδωσε ο Χριστός. Άρχισαν να έρχονται στο νου μου τα λόγια του Θεού και να σκέφτομαι Εκείνον όταν έπρεπε να μιλήσω για τον εαυτό μου».

Ερωτευμένη με έναν άντρα. Ο γάμος.

Ξαφνικά, ο έρωτας χτύπησε την Tove σαν βόμβα. Και αυτή τη φορά, το ειδύλλιο αφορούσε έναν άντρα. «Έπαθα ένα σοκ από χαρά», λέει η ίδια. «Δεν είχα ερωτευτεί ποτέ ξανά άντρα. Τώρα ήμουν τόσο ερωτευμένη που δεν μπορούσα να κοιμηθώ».

Για αρκετά χρόνια ήταν απλώς καλοί φίλοι.

Ομολογεί ο Bjørn: «Ήμουν τρομοκρατημένος με όλα όσα αφορούσαν το γάμο και την οικογένεια. Είχα γνωρίσει μόνο την άσχημη πλευρά της οικογενειακής ζωής στο ορφανοτροφείο: διαλυμένες οικογένειες ποτισμένες στο αλκοόλ και τη βία. Αλλά μετά ο Θεός άρχισε να θεραπεύει τη ψυχή μου»

Επτά χρόνια αφότου συνάντησε την Tove για πρώτη φορά, αποφάσισε να πάει στο σπίτι της για να της κάνει πρόταση γάμου. Ταξίδεψε για το λόγο αυτό τον Οκτώβριο του 1987 και της ζήτησε να  παντρευτούν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς». Και έτσι έγινε. Ο Bjørn ήταν 39 και η Tove 44 ετών εκείνο το καιρό.

Φέτος, συμπληρώθηκαν 36 χρόνια γάμου και οι δύο θεωρούν την κοινή ζωή τους ένα συναρπαστικό ταξίδι.

«Από την ανθρώπινη πλευρά, είναι αδύνατο να καταλάβουμε τί μας συνέβη και πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι εμείς το καταφέραμε και όχι ο Θεός. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Μόνο η υπερφυσική δύναμη που προέρχεται από τον Θεό θα μπορούσε να μας δώσει την απόλυτη ελευθερία», λέει η Tove Refstad.

Η είδηση – σε περίληψη- από την πηγή: https://cne.news