Στην προσευχή δεν διατηρώ εγωιστικά την περηφάνια μου· φανερώνω τους φόβους μου, την αδυναμία μου, απεκδύομαι του προσωπείου μου και αιτώ την παρέμβαση της θείας παντοδυναμίας.

Η προσευχή είναι ενδυνάμωση και άφημα· είναι τέχνη και συνειδητή επιλογή. Προσεύχομαι επειδή θέλω ο Θεός, όπως και αν Τον αντιλαμβάνομαι και όσο και αν τον πιστεύω, να εισακούσει από εμένα αυτά που βαρύνουν την ψυχή μου. Όχι ότι δεν τα γνωρίζει· αλλά είναι σπουδαίο το γεγονός ότι καλλιεργώ αυτή την προσωπική επικοινωνία, αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης, ότι με ελευθερία τον προσεγγίζω και του ανοίγω την καρδιά μου.

Αυτό δεν είναι απλή υπόθεση· είναι τέχνη. Η προσευχή για να είναι ουσιαστική, οφείλει να μην καταπνίγεται εκείνη τη στιγμή από βιοτικές σκέψεις, από εξωτερικές αγωνίες για σχέσεις ή οποιαδήποτε κατάσταση. Η προσευχή απαιτεί ολοκληρωτική αφοσίωση τη στιγμή που την πραγματοποιείς, διότι εκείνη τη στιγμή είναι μία σύνδεση με τον Θεό.

Όταν προσευχόμαστε δεν αδρανούμε· δυναμώνουμε, συνδεόμαστε με τον βαθύτερο πυρήνα μας που τροφοδοτείται από την εμπιστοσύνη στη Θεία Παντοδυναμία. Διότι εμείς δεν πρόκειται να μην κινηθούμε, αλλά θα γνωρίζουμε πως ένα αόρατο χέρι θα κινεί τα νήματα και θα επέμβει εκεί όπου εμείς δε θα μπορούμε να βρούμε τη λύση.

Η προσευχή είναι δύναμη, ενθάρρυνση, άφημα και παράλληλα μία διαδικασία συνεχούς κίνησης. Είναι το ξεκίνημα μίας συνεργασίας με τον Θεό, το χτίσιμο μίας προσωπικής σχέσης, η καλλιέργεια μίας αμφίδρομης εμπιστοσύνης.

Η προσευχή είναι δύναμη! Ας την έχουμε στη ζωή μας...