Κεφάλαιο 36ο

Οδηγώντας και άλλους στην Ορθοδοξία

ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ

Ο Κύριος από τη στιγμή εκείνη που μπήκαμε στην Εκκλησία του, άρχισε να μας χρησιμοποιεί με θαυμαστό τρόπο. Θα αναφέρω ένα περιστατικό.

Είχαμε πάει με τη γυναίκα μου, σε μία ομιλία στην Αγία Παρασκευή, τού τότε υπευθύνου για τις αιρέσεις, Αντωνίου Αλεβιζόπουλου. Κατά τη διάρκεια τού προγράμματος, ζήτησε να του κάνουμε ερωτήσεις. Η γυναίκα μου, σήκωσε το χέρι της για να ρωτήσει κάτι.

-Κατέβασε το χέρι σου! Θα σου το πω εγώ στο σπίτι! της είπα, επειδή θεώρησα το θέμα τής ερώτησης απλό. Εκείνη όμως επέμεινε, και έκανε την ερώτηση που ήθελε.

Στο τέλος τού προγράμματος, μας πλησίασαν δύο γυναίκες, (μητέρα και κόρη). Εκδήλωσαν την επιθυμία να μας γνωρίσουν, και μας αφηγήθηκαν τα εξής:

Ήταν και οι δύο πρώην "Πεντηκοστιανές". Στη συνάθροιση που πήγαιναν όμως, ενώ το πνεύμα που μιλούσε στους υπολοίπους "Πεντηκοστιανούς" τους έλεγε άλλα, σε αυτές, μιλούσε το Άγιο Πνεύμα, και τους έλεγε πως εκεί δεν ήταν η δική Του Εκκλησία. Τους είπε πως θα τις οδηγήσει στη δική Του.

Την ημέρα εκείνη λοιπόν που είχαν πάει να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα τού π. Αντωνίου, τη στιγμή που η γυναίκα μου σήκωσε το χέρι της, ο Κύριος είπε στις γυναίκες αυτές:

"Προσκολληθείτε στη γυναίκα αυτή που σηκώνει τώρα το χέρι της". Και εννοούσε τη γυναίκα μου, τη στιγμή που ήθελε να ρωτήσει. Έτσι, στο τέλος τού προγράμματος, ήρθαν να μας γνωρίσουν.

Από τη μέρα εκείνη, αρχίσαμε να τους μεταδίδουμε όσα είχαμε αποκομίσει από τη δική μας μελέτη. Στην κατήχηση αυτή, προστέθηκαν κι άλλοι πρώην "Πεντηκοστιανοί", και σε σύντομο διάστημα, όλοι τους επέστρεψαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου.

Ταυτόχρονα, διεξήγαμε μία ακόμα μελέτη στη Σαλαμίνα, σε μία ομάδα πρώην "Μαρτύρων", μεταξύ τών οποίων ο φίλος μου ο Νίκος, η μητέρα του και η γιαγιά του. Εκείνοι, μόλις τότε, είχαν αποχωρήσει από τη συνάθροιση που είχαν δημιουργήσει. Ως τότε, τα αποτελέσματα τών μελετών τους, πλησίαζαν όλο και περισσότερο το Ορθόδοξο δόγμα. Έτσι, δεν χρειάστηκαν πολλά για να πειστούν για τα τελευταία εναπομείναντα θέματα.

Ο Νίκος ήταν ο ιδανικός αντιρρησίας. Δεν δεχόταν τίποτα, αν πρώτα δεν έβλεπε απόδειξη. Μετά τον κλονισμό τής εμπιστοσύνης του στην οργάνωση που γεννήθηκε, δεν εμπιστευόταν κανέναν πια. Έτσι, χρειάστηκε να δαπανήσω πολλές συναντήσεις ειδικά γι’ αυτόν.

Από την πρώτη στιγμή που γίναμε Ορθόδοξοι, καταλάβαμε πως η αληθινή πίστη, δεν ήταν στρωμένη με ρόδα. Οι επιθέσεις τού Διαβόλου ήταν συνεχείς και αμείλικτες. Φουρτούνες οικογενειακές, κι ο θάνατος τού πατέρα μου, ανεργία, οικονομικά προβλήματα, αρρώστιες, και μία συνεχής μανία, να χαλάει το μηχανάκι μου όποτε πήγαινα στο Νίκο για μελέτη. Αφού ο άνθρωπος αναρωτιόταν μήπως το έλεγα ψέματα!

Η μητέρα μου, που εγώ την είχα οδηγήσει στην οργάνωση, αρνιόταν πλέον να συζητάει μαζί μου θρησκευτικά θέματα. Αυτό, είναι κάτι που μου δημιουργεί τύψεις ακόμα και σήμερα.

Το μεγάλο λάθος όλων αυτών που παρασύρθηκαν από την Ορθοδοξία σε κάποια αίρεση, είναι πως κρίνοντας από τη δική τους άγνοια, νομίζουν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει να τους διδάξει τίποτα. Δικαιολογούνται ότι στη Θεία Λειτουργία δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’ αυτά που λέει ο παπάς. Γιατί όμως δεν αγοράζουν ένα βιβλιαράκι που τα γράφει όλα αυτά μέσα;

Αν ήξεραν την υψηλή θεολογία που υπάρχει σε αυτά τα "ακαταλαβίστικα" που λέει ο παπάς, θα έσπευδαν να ψάξουν όλα αυτά τα λειτουργικά κείμενα. Άλλωστε, θα έπρεπε να ήξεραν ότι στη Θεία Λειτουργία, και γενικά στις ακολουθίες, πάμε για να υμνήσουμε το Θεό, και όχι για να διδαχτούμε. Για τη διδασκαλία μας, υπάρχουν οι κατηχήσεις, που γίνονται στις περισσότερες ενορίες. Όταν όμως κάποιος πάει στην Εκκλησία μόνο λίγες φορές το χρόνο, και ούτε που έχει ενδιαφερθεί για τις κατηχήσεις, είναι φυσικό να παρασυρθεί σε κάποια αίρεση. Ειδικά τώρα που η Εκκλησία διαθέτει και ραδιοφωνικούς σταθμούς, είναι αδικαιολόγητος ο οποιοσδήποτε λέει πως η Εκκλησία δεν τον δίδαξε. Μάλλον αυτός δεν ενδιαφέρθηκε να διδαχθεί!