Με μπλε θα είναι τα λόγια του Μουσουλμάνου και με μαύρο τού Σχολιαστή

ΣΤ΄. «Ο άγγελός Μου»

Ο Κύριος και προφήτης της διαθήκης και το βασίλειο του Θεού στη γη

Το τελευταίο βιβλίο της εβραϊκής (και γενικά) της Παλαιάς Διαθήκης λέγεται: “Μαλαχάϊ” το οποίο περισσότερο ταιριάζει να είναι ένα επίθετο παρά ένα όνομα. Η πιο σωστή προφορά της λέξης είναι «Μάλαχ» που σημαίνει «Ο άγγελος Μου» ή «ο απεσταλμένος Μου». Η εβραϊκή λέξη «μάλαχ» όπως η αραβική λέξη «μάλακ» όπως και η ελληνική άγγελος, δείχνει κάποιον απεσταλμένο που μεταβιβάζει ένα μήνυμα σε κάποιους. Ποιος είναι αυτός (που στα ελληνικά λέγεται «Μαλαχίας») δεν είναι γνωστό, ούτε πότε ακριβώς έζησε κ.τ.λ. Το βιβλίο αυτό ξεκινάει με τις φράσεις: “Η μίσσα του Λόγου του Γιαχβέ του Ελ του Ισραήλ με το χέρι του Μαλαχία” που θα μπορούσε να μεταφραστεί: “Η ομιλία του Λόγου του Κυρίου του Θεού του Ισραήλ, από το χέρι του Μαλαχία”.

Ο χρησμός εδώ αναφέρεται όχι σε κάποιον βασιλιά και τους ακολούθους του αλλά σε ανθρώπους που ήδη κατοικούν στην Ιερουσαλήμ. Οι θυσίες και οι προσφορές είναι του χειρότερου πλέον είδους. Αυτά που προσφέρουν πλέον οι άνθρωποι, δεν είναι και τα καλύτερα και η υποκρισία έχει μπει στις καρδιές των ανθρώπων, ακόμα και των Εβραίων ιερέων.

Αυτή η προφητεία ή χρησμός, φαίνεται να έχει δοθεί στον προφήτη Μαλαχία περίπου τετρακόσια χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού και υπάρχουν κάποια εδάφια ακατανόητα. Εδώ όμως θα ήθελα να αναφερθώ σε μία προφητεία που βρίσκεται στο βιβλίο αυτό του Μαλαχία:

“Θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο Μου για να προετοιμάσει τον δρόμο Μου, ξαφνικά θα έρθει στον ναό του. Είναι ο Άδον (Κύριος) που επιθυμείτε και ο απεσταλμένος της διαθήκης με τον οποίο ευαρεστείστε. Έρχεται, λέει ο Κύριος του σύμπαντος”  (Μαλαχίας, 3:1).

Μάλιστα… Στην Ο΄ όμως η προφητεία είναι αρκετά διαφορετική. Την παραθέτω:

«Ιδού εγώ εξαποστέλλω τον άγγελόν μου, και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου μου, και εξαίφνης ήξει εις τον ναόν εαυτού Κύριος, ον υμείς ζητείτε, και ο άγγελος της διαθήκης, ον υμείς θέλετε. ιδού έρχεται, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. και τίς υπομενεί ημέραν εισόδου αυτού; ή τίς υποστήσεται εν τη οπτασία αυτού; διότι αυτός εισπορεύεται ως πυρ χωνευτηρίου και ως ποιά πλυνόντων. Και καθιείται χωνεύων και καθαρίζων ως το αργύριον και ως το χρυσίον…» κ.τ.λ. (Μαλαχία, 3, 1-3, αλλά βλ. γενικότερα τα κεφ. 3 και [στο Ο΄] 4).

Δύο παρατηρήσεις, που θα μας χρειαστούν: α) «και εξαίφνης ήξει εις τον ναόν εαυτού Κύριος»: και αιφνιδίως θα έρθει στο ναό Του ο Κύριος – Αυτός είναι ο Αναμενόμενος και Ερχόμενος, β) η «οπτασία» (μορφή) του Ερχόμενου, την οποία «κανείς δεν θα αντέξει», φανερώνει ότι ο ερχόμενος είναι Θεός, γιατί μόνο του Θεού την οπτασία δε μπορούν να αντέξουν οι άνθρωποι.

Θα επανέλθουμε στο ζήτημα της ταυτότητας του Ερχόμενου εντός ολίγου.

Αυτή είναι μια πολύ γνωστή Μεσσιανική προφητεία και όλοι θα πουν ότι αναφέρεται στον προφήτη Γιάχια (Ιωάννη πρόδρομο (αλέϊχι σαλάμ)) και στον Ιησού Χριστό (αλέϊχι σαλάμ), αλλά μία μικρή έρευνα θα δείξει τα αντίθετα. Ένας σκοπός του «Ευαγγελίου» του Ματθαίου είναι να δείξει ότι εκπληρώθηκαν κάποιες Παλαιοδιαθηκικές προφητείες στο πρόσωπο του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) αλλά είναι πολύ απρόσεκτος ο συγγραφέας (του Ματθαίου) στο να μην αφήσει να φανούν διάφορες αντιφάσεις αλλά είναι πολύ πιθανόν ότι ο Ματθαίος δεν γνώριζε καλά την προφητεία αυτή και το νόημα της.

[Ευτυχώς που ήρθε ο συγγραφέας μας, να του το εξηγήσει…]

Τότε, τι να πούμε για τον συγγραφέα του δεύτερου «Ευαγγελίου» (τον Μάρκο) που αποδίδει την προφητεία αυτή του Μαλαχία στον Ησαΐα?

Δυστυχώς ο αδελφός μας συνεχίζει να συκοφαντεί τους ιερούς συγγραφείς. Ακόμη κι αν αυτό που λέει ήταν αλήθεια, δε θα είχε καμία σημασία. Οι ιεροί συγγραφείς, όπως είπαμε, δεν είναι μαγνητόφωνα του Θεού, ούτε και οφείλουν να διαθέτουν φιλολογική κατάρτιση. Μπορεί να μη θυμόταν ο Μάρκος πού είναι γραμμένη η προφητεία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δε γνώριζε τη σωστή ερμηνεία της. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι στο κατά Μάρκον παραδίδεται και άλλη γραφή (και αυτή περιλαμβάνεται στο κείμενο του Ευαγγελίου που χρησιμοποιεί η Ορθόδοξη Εκκλησία), σύμφωνα με την οποία ο άγιος ευαγγελιστής Μάρκος δεν αποδίδει την προφητεία στον Ησαΐα, αλλά γράφει «ως γέγραπται εν τοις προφήταις» (Μάρκ. 1, 2) και στη συνέχεια παραθέτει αυτή την προφητεία του Μαλαχία και την προφητεία Ησαΐα 40, 3, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω...», για την οποία θα μιλήσουμε.

Ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) φέρεται στα «Ευαγγέλια» να έχει πει ότι ο προφήτης  Γιάχια (Ιωάννης πρόδρομος (αλέϊχι σαλάμ)) είναι κάτι παραπάνω από προφήτης και λέγεται σ’ αυτά επίσης ότι “..γι’ αυτόν έχει γραφτεί «Θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο Μου για να προετοιμάσει τον δρόμο σου..»”  και “Κανένας από αυτούς που γεννήθηκαν από γυναίκα δεν ήταν μεγαλύτερος του Ιωάννη του Βαπτιστή αλλά ο τελευταίος στο βασίλειο του Ουρανού είναι μεγαλύτερος του” κ.α.

Αυτή είναι η προφητεία έτσι όπως αλλοιώνεται στα «Ευαγγέλια». Είναι ξεκάθαρο όμως ότι στην Π. Διαθήκη ο Θεός μιλάει στο πρώτο πρόσωπο και λέει: “Θα αποστείλω αυτόν που επιθυμείτε”,  “αυτόν που αποζητείτε”, “Θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο Μου να προετοιμάσει τον δρόμο Μου..”  αλλά στα ευαγγέλια έχει αλλοιωθεί το κείμενο από «..να προετοιμάσει τον δρόμο Μου..» σε «να προετοιμάσει τον δρόμο σου..».

Όντως. Αποσιωπά όμως ο συγγραφέας (αν και το γνωρίζει, γιατί αναφέρεται ακριβώς πάνω από τα λόγια του Ιησού για τον Πρόδρομο, στο Ματθ. 11, 10, και Λουκ. 7, 27) ότι ο Ίδιος ο Ιησούς είπε την προφητεία με αυτή τη μορφή, «να κατασκευάσει το δρόμο σου» και όχι «το δρόμο μου» (να κατασκευάσει και όχι «να προετοιμάσει», όπως λέει ο συγγραφέας). Δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Ιησούς δεν ήξερε ή δε θυμόταν τις προφητείες ή, πολύ περισσότερο, ότι θα ήθελε να τις αλλοιώσει.

Βέβαια, κάθε μουσουλμάνος θα είναι έτοιμος να πει ότι αυτά τα λόγια δεν τα είπε ο Ιησούς, αλλά «τα επινόησαν οι ευαγγελιστές». Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν ανόητο (ακόμη κι αν υποθέταμε ότι οι μαθητές του Χριστού θα τολμούσαν ποτέ να αλλοιώσουν τα λόγια του Δασκάλου τους), αφού όλοι οι χριστιανοί διάβαζαν την προφητεία του Μαλαχία από την Παλαιά Διαθήκη και φυσικά θα αντιλαμβάνονταν αμέσως τη διαφορά. Πολύ πιο λογικό είναι να υποθέσουμε ότι ο Ιησούς είπε την προφητεία έτσι για κάποιο λόγο – έδωσε δηλαδή τη μορφή των λόγων που «ειπώθηκε» στο εσωτερικό της Αγίας Τριάδας, από τον Πατέρα στον Υιό, και όχι τη μορφή της που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους μέσω του αγίου προφήτη Μαλαχία.

Ο δε άγιος ευαγγελιστής Μάρκος μπορούμε να καταλάβουμε ότι έδωσε την προφητεία στη μορφή που ήξερε, από τους αυτήκοους μάρτυρες όπως ο δάσκαλός του ο απόστολος Πέτρος, ότι την είπε ο Χριστός (Μάρκ. 1, 2), προτιμώντας αυτή την εκδοχή από αυτήν που έδωσε στους ανθρώπους ο προφήτης Μαλαχίας.

Ωστόσο, η μορφή της προφητείας στο βιβλίο του Μαλαχία φανερώνει ακόμη σαφέστερα από τη μορφή της στα λόγια του Ιησού ότι ο Θεός, που μιλάει στην προφητεία σε πρώτο πρόσωπο, είναι ο Ίδιος ο αναμενόμενος Μεσσίας! Ο Θεός λέει: «εξαποστέλλω τον άγγελόν μου, και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου μου». «Προ προσώπου μου» σημαίνει: πριν από εμένα, πριν φανεί το πρόσωπό μου, πριν έρθω εγώ ο ίδιος, αυτοπροσώπως και όχι δι’ αντιπροσώπου (βλ. τη φράση π.χ. για τον άγγελο που θα προπορεύεται «προ προσώπου Μωυσέως» στην έρημο, Έξοδος, 32, 34, και 33, 2). Ο άγγελος αυτός λοιπόν θα έρθει να «επιβλέψει το δρόμο» για τον ερχομό του Ίδιου του Θεού, αυτοπροσώπως.

Πρόκειται για το ίδιο γεγονός, που προαναγγέλλει η προφητεία του αγίου προφήτη Ησαΐα, 40, 3, την οποία επικαλούνται όλοι οι άγιοι ευαγγελιστές (Ματθ. 3, 3, Μάρκ. 1, 3, Λουκ. 3, 4-6, και Ιω. 1, 23): «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού…». Η οδός λοιπόν που θα ετοιμαστεί είναι η οδός του Κυρίου και «αι τρίβοι Αυτού» (οι δρόμοι Του). Ο Θεός, διά του Ησαΐα, προσθέτει: «και οφθήσεται η δόξα Κυρίου» (=θα γίνει ορατό το φως του Θεού – «δόξα» ονομάζεται στην Π.Δ. η άκτιστη φωτεινή ακτινοβολία που συνοδεύει τις εμφανίσεις του Θεού, π.χ. Έξοδος, 24, 16-17, Ησαΐα 6, 1, κ.α.). «Ιδού Κύριος Κύριος μετά ισχύος έρχεται […]. ως ποιμήν ποιμανεί το ποίμνιον αυτού και τω βραχίονι αυτού συνάξει άρνας και εν γαστρί εχούσας παρακαλέσει» (παρακαλέσει = θα παρηγορήσει, Ησ. 40, 5 και 10-11).

Ο Ίδιος ο Κύριος λοιπόν έρχεται, για να ποιμάνει το ποίμνιό Του ως ποιμήν (ο ποιμήν είναι ο Χριστός, κατά δήλωσή Του: Ιω. κεφ. 10), και κάποιος προπορεύεται για να προετοιμάσει το δρόμο Του, βροντοφωνάζοντας στην έρημο. Ποιος είναι αυτός; Ποιος άλλος, παρά ο Ιωάννης.

Ο Χριστός διακήρυξε δημόσια ότι ο «άγγελος», στον οποίο αναφέρεται η προφητεία, είναι ο Ιωάννης («αυτός είναι, για τον οποίο γράφτηκε: ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου…» κ.τ.λ., Λουκ. 7, 27). Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο άγιος προφήτης και πρόδρομος Ιωάννης ανέφερε την προφητεία του Ησαΐα στον εαυτό του, όταν τον ρωτούσαν επίμονα «τι λέει για τον εαυτό του»: Ιω. 1, 22-23. Μετά από αυτά η συζήτηση μπορεί να τελειώσει.

Υπάρχει όμως και η μαρτυρία του αγίου και δικαίου προφήτη Ζαχαρία, όχι του αρχαίου (που έχει το ομώνυμο βιβλίο στην Π.Δ.), αλλά του πατέρα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ο οποίος, κατά την περιτομή του οκταήμερου βρέφους Ιωάννη, «επλήσθη Πνεύματος Αγίου και προεφήτευσε λέγων». Ακολουθεί η Ωδή του Ζαχαρίου (Λουκ. 1, 67-80), που αρχίζει με το στίχο: «Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, ότι επεσκέψατο και εποίησε λύτρωσιν τω λαώ αυτώ» (ήδη επισκέφτηκε το λαό του και διενέργησε τη λύτρωσή του). Πώς το έκανε αυτό ο Θεός; Διότι ο Θεός του Ισραήλ είναι ο Μεσσίας, ο οποίος, όπως γνώριζε ο Ζαχαρίας (αλλά και το βεβαίωνε το Άγιο Πνεύμα μέσα του), ήδη εκυοφορείτο στη μήτρα της Θεοτόκου.

Και παρακάτω λέει προς το γιο του, τον Ιωάννη: «Και συ, παιδίον, προφήτης υψίστου κληθήση. Προπορεύση γαρ προ προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς αυτού»! Η αναφορά στην προφητεία του Μαλαχία είναι περισσότερο από φανερή: ο προφήτης Ιωάννης θα προπορευτεί «προ προσώπου Κυρίου», πριν το πρόσωπο του Θεού, δηλ. πριν την έλευση του Θεού αυτοπροσώπως (αναφορά στο Μαλαχία), «για να ετοιμάσει τις οδούς του» (αναφορά στον Ησαΐα).

Ανακεφαλαιώνοντας: ο Πρόδρομος προετοίμασε το δρόμο για τον ερχομό του Μεσσία, του Ιησού. Ο Θεός όμως είπε ότι ο Ίδιος είναι Αυτός που θα έρθει – επομένως ο Θεός ο Ίδιος είναι ο Μεσσίας.

Και τι σημαίνει το: “Ο Ιωάννης είναι κάτι παραπάνω από προφήτης και ανώτερος από όλους που γεννήθηκαν από γυναίκα αλλά ο τελευταίος στο Βασίλειο του Ουρανού είναι μεγαλύτερος του Ιωάννη”. Δεν πιστεύω ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) ή κάποιος από τους χαβαριγιούν (μαθητές) του θα μπορούσαν να έχουν πει κάτι τέτοιο αλλά σίγουρα κάποιος φανατικός μοναχός ή ιερέας έβαλε τα λόγια αυτά στο στόμα του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ).

Κανείς μοναχός ή ιερέας (και μάλιστα «φανατικός» – δηλ. εντελώς προσκολλημένος στη θρησκεία) δεν θα τολμούσε ποτέ να προσθέσει έστω και ένα γράμμα στο κείμενο της Αγίας Γραφής! Το τι πιστεύει και τι όχι ο συγγραφέας μας, ειλικρινά μου είναι αδιάφορο. Δεν είναι σε θέση να κρίνει τι θα μπορούσε να έχει πει ο Χριστός ή οι μαθητές Του, γιατί μέχρι τώρα κόβει και πετάει στα σκουπίδια ό,τι δεν του αρέσει από τα λόγια τους. Δεν περιμένουμε λοιπόν από αυτόν να αξιολογήσει τη γνησιότητά τους… Το έχουν κάνει ήδη οι αμέτρητοι άγιοι διδάσκαλοι της χριστιανικής ζωής, που έφτασαν σε ασύλληπτα επίπεδα αγιότητας.

Σύμφωνα με αυτούς λοιπόν, ο Ιωάννης

·         είναι «κάτι παραπάνω από προφήτης» επειδή είναι ο μόνος προφήτης που αξιώθηκε να δει, ζώντας εδώ, την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού, της δοσμένης μέσω των προφητειών όλων των προφητών, δηλ. τον ερχομό του προσδοκώμενου Μεσσία,

·         είναι «ο ανώτερος από όλους που γεννήθηκαν από γυναίκα» λόγω της μέγιστης ηθικής του καθαρότητας και

·         είναι επίσης «μικρότερος» από «τον τελευταίο στη βασιλεία των ουρανών» (όχι «του Ουρανού»), επειδή πέθανε πριν την ανάσταση του Χριστού και την ίδρυση της Εκκλησίας Του (της βασιλείας των ουρανών), δηλαδή ανθρωπίνως παρέμεινε στο επίπεδο της Παλαιάς Διαθήκης (αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι η θέση του στον παράδεισο θα είναι δευτερεύουσα, γιατί με την κάθοδο του Χριστού στον Άδη οι προ Χριστού τελικά απέκτησαν τη δυνατότητα να ενταχθούν στην Εκκλησία).

Η ιδέα ότι θα έρθει ο αγγελιοφόρος και θα προετοιμάσει τον δρόμο κάποιου άλλου είναι το αποτέλεσμα της άγνοιας.

Πρώτον, πρέπει καλά να καταλάβουμε ότι ο αγγελιοφόρος – απεσταλμένος είναι κάποιος άνθρωπος με σώμα και ψυχή. [Καμία αντίρρηση. Αυτό ισχύει και για τον Ιωάννη, αλλά και για το Χριστό]. Μετά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι δύο πρόσωπα όπου ο ένας (ο Άδον-Κύριος της Διαθήκης) θα προετοιμάσει τον δρόμο του άλλου αλλά ο απεσταλμένος αγγελιοφόρος θα φέρει τους ανθρώπους στον ίσιο δρόμο και θα τους απομακρύνει από την ειδωλολατρία και το χάος.

Δεν έχει καταλάβει ο συγγραφέας ότι ο «άγγελος» που θα έρθει «προ προσώπου Κυρίου» δεν είναι το ίδιο πρόσωπο με τον «άγγελο της διαθήκης», που θα μπει στο Ναό. Ο «άγγελος της διαθήκης» ταυτίζεται με το «πρόσωπον Κυρίου» και με τον Κύριο που «θα μπει στο Ναό Του» και τον Οποίο «ζητούν οι άνθρωποι» (Μαλαχίας, 3, 1). Υπάρχουν λοιπόν δύο πρόσωπα, όπου ο ένας θα προετοιμάσει το δρόμο του άλλου, αλλά ο «Άδον-Κύριος της Διαθήκης» δεν είναι αυτός που θα προετοιμάσει το δρόμο, αλλά ο δεύτερος, ο ερχόμενος, του Οποίου ο δρόμος θα προετοιμαστεί – είναι, με άλλα λόγια, ο Κύριος.

Αυτός ο χαρακτηρισμός «Κύριος της Διαθήκης», που χρησιμοποιεί εδώ ο συγγραφέας, με βάζει σε σκέψεις: υπονοεί άραγε ότι «Κύριος της Διαθήκης» είναι ο Μωάμεθ; Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με ευθεία θεοποίηση του Μωάμεθ. «Κύριος της Διαθήκης» είναι μόνον ο Θεός – γι’ αυτό και μόνον ο Θεός λέει «η διαθήκη μου», ενώ όλοι οι άλλοι λένε «η διαθήκη του Θεού».

Η Ο΄ εδώ λέει «άγγελος της διαθήκης», όχι «Κύριος». Ο Χριστός είναι «άγγελος» ως άνθρωπος, απεσταλμένος του Τριαδικού Θεού (και έτσι, ως «άγγελος Κυρίου», εμφανίζεται στην Π.Δ., προτυπώνοντας την έλευσή Του στην Κ.Δ., όπως έχουμε πει παλαιότερα).

Η εβραϊκή φράση «ου πίννα ου ντέρεχ» σημαίνει ότι ο αγγελιοφόρος «θα εγκαθιδρύσει την αυθεντική και τελική μορφή λατρείας του Θεού». Το ρήμα «ντάραχ» όπως και το αραβικό «ντάρακα» σημαίνει «φτάνω, ολοκληρώνω, κατανοώ» και το ουσιαστικό «ντέρεχ» σημαίνει «ο δρόμος, ο τρόπος, το βήμα» και μεταφορικά σημαίνει «λατρεία» και «θρησκεία». Σίγουρα λοιπόν αυτός ο «μεγάλος» αγγελιοφόρος που επρόκειτο να έρθει, δεν θα εγκαθίδρυε ένα πολιτικό ή θρησκευτικό σύστημα μόνο για τους Εβραίους αλλά θα έφερνε κάτι για όλη την ανθρωπότητα.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Χριστός. Πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε ότι η δράση του αγγέλου της Διαθήκης θα είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν ευάρεστες στο Θεό «οι θυσίες του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ» (Μαλαχ. 3, 4), δηλ. ο απεσταλμένος αυτός θα ερχόταν στον Ισραήλ! Πράγμα που, όπως έχουμε ξαναπεί, ισχύει για το Χριστό (είτε εννοώντας τον παλαιό Ισραήλ είτε το νέο, τους χριστιανούς), δεν ισχύει όμως σε καμία περίπτωση για το Μωάμεθ.

Παρόλο που στην Ιουδαϊκή θρησκεία αναγνωρίζεται η ύπαρξη Ενός και Μόνου Θεού, ο έντονος εβραϊκός εθνικισμός των Εβραίων, η ύπαρξη των ιερέων ως διάμεσων στη λατρεία, οι θυσίες και κάποια άλλα στοιχεία, κάνουν αυτή τη θρησκεία να μη μπορεί να γίνει αποδεκτή. Όσο για τον Χριστιανισμό, τα εφτά λεγόμενα μυστήρια, το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος, η ανθρωποποίηση του Θεού, η λεγόμενη «τριάδα» (κάτι ακατανόητο)…

Ακατανόητο για τους ορθολογιστές, που περιμένουν να τα καταλάβουν όλα με την ανθρώπινη συλλογιστική τους – ακατανόητη είναι και η αγάπη, η αυτοθυσία, η συγχώρεση των εχθρών, ακόμη και η ιδέα της ομορφιάς στον έρωτα και στην τέχνη, για να μη μιλήσω για πολλές από τις ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής.

…και κάποια άλλα, δεν έχουν κάνει καθόλου καλό και δημιουργούν σύγχυση.

[Σε σένα και τους ομοίους σου, αδελφέ μου συγγραφέα, ενώ τους ειλικρινείς μαθητές του Θεού τους οδηγούν στη θέωση.]

Ο προφήτης λοιπόν που θα ερχόταν, θα καταργούσε όλα αυτά τα ακατανόητα και δυσκολονόητα πράγματα και καταστάσεις και θα εγκαθίδρυε ξανά τον αγνό και καθαρό Μονοθεϊσμό [αυτό φαντάζεται η μουσουλμανική φαντασία σου, αλλά δεν αναφέρεται στην προφητεία τι ακριβώς θα καταργούσε] και την πιο απλή και κατανοητή από όλους μορφή λατρείας, για να δείξει έτσι το μεγαλείο του Θεού. Ο αγγελιοφόρος αυτός λοιπόν θα προετοίμαζε έναν δρόμο, μία θρησκεία χωρίς ιερείς και διαμεσολαβητές ανάμεσα στους πιστούς και στον Δημιουργό [Πού το λέει αυτό το πράγμα;;;] και πάνω από όλα επρόκειτο ο αγγελιοφόρος του Θεού (στα αραβικά «ρασούλουλλάχ» ή «ναμπίαλλάχ») να έρθει ξαφνικά στον ναό του, όπως ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) οδηγήθηκε πάνω στον Μπουράκ (ένα πλάσμα με μορφή αλόγου) από τη Μέκκα στον λόφο Μοριά της Ιερουσαλήμ όπου βρισκόταν παλαιότερα ο ναός του Σολομόντα (αυτό το ταξίδι ονομάζεται «αλ-Ισρά») και από κει στο έβδομο στρώμα του ουρανού (αυτό το τμήμα του ταξιδιού ονομάζεται «αλ-Μιράτζ»).

Κατ’ αρχάς, στην προφητεία ο Θεός λέει ότι Αυτός θα έρθει στο ναό Του. Τα φαινομενικά δύο πρόσωπα «Κύριος, ον υμείς ζητείτε, και ο άγγελος της διαθήκης, ον υμείς θέλετε», στην πραγματικότητα είναι το ίδιο πρόσωπο, ο Κύριος, που θα έρθει στο ναό Του. Μέσα στο ναό Του, για να αποκαταστήσει τη λατρεία Του εκεί, σε αυτόν, και όχι σε ένα σωρό ερειπίων.

Κατά δεύτερον, ο Ιησούς ήρθε ο Ίδιος στο Ναό της Ιερουσαλήμ και όχι σε κάποιο λόφο «όπου βρισκόταν παλαιότερα ο ναός». Το ταξίδι του Μωάμεθ πάνω στον Μπουράκ (ο οποίος τι ακριβώς είναι;;;) είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν πραγματοποιήθηκε στ’ αλήθεια – πιθανόν να ήταν αποτέλεσμα δαιμονικής έκστασης και παραισθήσεων. Όμως, ακόμη και αν πραγματοποιήθηκε, δε συγκρίνεται με τον ερχομό του Ιησού στον ίδιο το Ναό τις ημέρες λίγο πριν τη σταύρωση και την ανάστασή Του. Τότε μάλιστα έβγαλε έξω από το Ναό τους εμπόρους, πράγμα που υπενθυμίζει την προφητεία, ότι ο «άγγελος της διαθήκης», μπαίνοντας στο Ναό, θα αποκαταστήσει τη λατρεία του Θεού.

[Για να μη μπερδευόμαστε, διευκρινίζω: «ο Κύριος» = ο Χριστός ως Θεός / «ο άγγελος της διαθήκης» = ο Χριστός ως άνθρωπος, νέος Αδάμ, απεσταλμένος του Τριαδικού Θεού. Ναι, ολόκληρης της Αγίας Τριάδας, και του εαυτού Του. Ακόμη και σε ανθρώπους, ένας από μια ομάδα μπορεί να είναι συγχρόνως και απεσταλμένος της ομάδας κάπου αλλού.].

Ο προφήτης Γιάχια (Ιωάννης Βαπτιστής (αλέϊχι σαλάμ)) δεν είναι ο προφήτης που προλέχθηκε από τον Μαλαχία και τα γεγονότα έτσι όπως γράφονται στα «Ευαγγέλια» είναι πολύ αντιφατικά αλλά από όλα βγαίνει για τον Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) το ίδιο συμπέρασμα: δεν προετοίμασε ο Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) κανέναν νέο δρόμο εντελώς επειδή δεν έφερε κάποια νέα γραφή, δεν ίδρυσε κάποια θρησκεία ή κάποιο κίνημα κ.τ.λ.

Ο συγγραφέας και εδώ κάνει λάθος. Ο άγιος προφήτης και Πρόδρομος Ιωάννης δεν ήρθε για να ανοίξει κανένα νέο δρόμο, αλλά για να προετοιμάσει τον εντελώς νέο δρόμο, που θα άνοιγε στη συνέχεια ο Χριστός. Γι’ αυτό ο άγιος Ιωάννης είναι «Πρόδρομος». Ο Πρόδρομος λοιπόν είπε για το Χριστό: «εγώ πρέπει να βαπτιστώ από σένα και συ έρχεσαι σε μένα;» (Ματθ. 3, 14). Και διακήρυξε ευθέως: «Αυτός είναι, για τον οποίο μίλησα και ήρθα, για να φανερωθεί στον Ισραήλ» (βλ. Ιω. 1, 15 και 29-34).

Λέγεται ότι άφησε τους γονείς του όταν ακόμα ήταν νέος και κατέφυγε στην έρημο και ξόδεψε εκεί τη ζωή του, μέχρι που έγινε περίπου 30 χρόνων και όπου συνήθιζε να «βαφτίζει» αυτούς που μετανοούσαν για τις αμαρτίες τους. Ενώ ο «Ευαγγελιστής» Ματθαίος δεν γνωρίζει τίποτα για τη σχέση του Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) με τον Χριστό (αλέϊχι σαλάμ), ο Λουκάς ο οποίος έγραψε το «Ευαγγέλιο» του όχι από αποκάλυψη αλλά από αντιγραφή…

Ο συγγραφέας προφανώς αναφέρεται στο ζήτημα των «συνοπτικών ευαγγελίων», που οι συγγραφείς τους, Μάρκος, Ματθαίος και Λουκάς, πήραν αυτούσια κομμάτια ο ένας από τον άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγραψαν εμπνεόμενοι από το Άγιο Πνεύμα. Όσο για το Λουκά, αφού ο αδελφός μας πιστεύει ότι η αξιοπιστία του ελέγχεται επειδή «αντέγραψε», επομένως ο Μάρκος, που δεν αντέγραψε, είναι εξ ορισμού θεόπνευστος και αξιόπιστος; Δεχτείτε λοιπόν, αδελφοί μου, το ευαγγέλιο κατά Μάρκον και είναι αρκετό για να γνωρίσετε το Χριστό και το χριστιανισμό. Αν όμως ο Μάρκος λέει την αλήθεια, τότε και τα κομμάτια του κατά Μάρκον που επαναλαμβάνουν ο Ματθαίος και ο Λουκάς λένε επίσης την αλήθεια – και τι σας κάνει να νομίζετε ότι τα υπόλοιπα, που έχουν προσθέσει εκείνοι, τα οποία δεν είναι αντιγραμμένα από πουθενά, «λένε ψέματα»;

Για να είναι ωστόσο δίκαιος ο συγγραφέας, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι ο Λουκάς περιέχει πάρα πολλά κομμάτια που είναι καθαρά δικά του, καθώς και πολλές ιστορικές πληροφορίες (βλ. π.χ. Λουκ. 3, 1-2), που φανερώνουν ότι εξέτασε προσεχτικά αυτά που έγραψε. Επίσης, μήπως μπορεί να μας υποδείξει ο αδελφός μας από πού «αντέγραψε», κατά τη γνώμη του, ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς τα κεφάλαια που μιλούν για τη γέννηση και τα παιδικά χρόνια Ιησού και Ιωάννη;

…λέει ότι ήδη από την κοιλιά της μητέρας τους γνώρισαν ο ένας τον άλλο. Μάλιστα λέγεται εκεί [Δηλ. πού; Στο κατά Λουκάν; Διότι αυτό αναφέρεται και στα άλλα ευαγγέλια] ότι ο Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) βάφτισε τον Ιησού (αλέϊχι σαλάμ) και μάλιστα φέρεται να είπε γι’ αυτόν: “..δεν είμαι άξιος ούτε τα κορδόνια των υποδημάτων του να λύσω” (Μάρκος, 1:7).

Ξέρουμε ότι ο Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) γνώριζε τον Ίσα (Ιησού (αλέϊχι σαλάμ)) [Αλήθεια; Από πού το ξέρεις, αδελφέ μου, αφού απορρίπτεις τόσο στυγνά τις αφηγήσεις των ευαγγελίων;] αλλά από την άλλη όταν φυλακίστηκε (ο Γιάχια), έστειλε κάποιον μαθητή του που ρώτησε στον Ίσα (αλέϊχι σαλάμ) «είσαι αυτός που επρόκειτο να έρθει ή θα πρέπει να περιμένουμε κάποιον άλλον»? (Ματθαίος, 11:3). Τότε ο Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) πέθανε στη φυλακή επειδή κατηγόρησε τον διοικητή Ηρώδη τον Τετράρχη ότι είχε παντρευτεί τη γυναίκα του αδερφού του.

Η ερώτηση αυτή του Ιωάννη για τον Ιησού καταγράφεται στο Ματθ. 11, 2-6, και στο Λουκ. 7, 18-23. Πώς ξέρει ο συγγραφέας ότι είναι αληθινό γεγονός, αφού απορρίπτει τόσο στυγνά την αξιοπιστία των ευαγγελίων;

Εμείς όμως, που δεχόμαστε την αξιοπιστία των ευαγγελίων, που την έχουν αξιολογήσει οι μεγάλοι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοί μας, απαντούμε ότι η ερώτηση έγινε για χάρη των μαθητών του Ιωάννη, τους οποίους ο ίδιος ήθελε να κάνει μαθητές του Ιησού (για το ότι ο Ιωάννης έστρεφε τους μαθητές του στον Ιησού βλ. Ιω. 1, 36-41, και 3, 25-30). Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του Ιωάννη: «Πηγαίνετε να του πείτε αυτά που είδατε και ακούσατε: τυφλοί βλέπουν και ανάπηροι περπατούν, λεπτοί καθαρίζονται, κωφοί ακούνε, νεκροί ανασταίνονται, πτωχοί ευαγγελίζονται – και μακάριος εκείνος που δε θα σκανδαλιστεί ως προς εμένα». Ο Ιησούς δηλαδή δέχτηκε ότι Αυτός είναι ο Αναμενόμενος (ή μήπως μπορεί να σημαίνει και κάτι άλλο η απάντησή Του;) και έδωσε απάντηση που παραπέμπει ευθέως σε προφητείες όπως το Ησαΐα 61, 1-2, που χρησιμοποιεί ο Ιησούς για τον εαυτό Του στο Λουκ. 4, 17-21, και από την οποία φαίνεται επίσης ότι ο Αναμενόμενος είναι ο Ιησούς (ο Οποίος μάλιστα λέει στο στ. 8 της προφητείας «διότι εγώ είμαι Κύριος που αγαπά τη δικαιοσύνη και μισεί την αδικία… και θα συστήσω γι’ αυτούς διαθήκην αιώνιον» κ.λ.π. – αλλά και μόνο το γεγονός ότι μιλάει διά του προφήτη σε πρώτο πρόσωπο φανερώνει ότι είναι Θεός).

Εδώ θα ήθελα να επισημάνω, για την ιστορία, ότι τα παραπάνω λόγια του Ιησού θυμίζουν τα λόγια που Του αποδίδει το Κοράνι στη σούρα 3, 49-50, χωρίς βέβαια με αυτό να «αποδεικνύεται» ότι το Κοράνι λέει εξ ολοκλήρου την αλήθεια – απλώς περιέχει και αλήθειες, που (συχωρέστε με) κάνουν πιο παραπλανητικά τα ψέματα. Αυτό βέβαια το γράφω, κρίνοντας το Κοράνι με βάση τη δισχιλιετή εμπειρία των μεγάλων αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού, που γνωρίζουν και διδάσκουν την αλήθεια ευρισκόμενοι σε κατάσταση θέωσης και όχι κάνοντας «φιλολογική ανάλυση» των αρχαίων κειμένων.

Επομένως, την τελευταία φράση, «και μακάριος εκείνος που δε θα σκανδαλιστεί ως προς εμένα», ο Ιησούς δεν την είπε για τον Ιωάννη, αλλά για τους μαθητές του Ιωάννη. Εκείνοι ήταν που αμφέβαλλαν και ο Ιωάννης τους έστειλε στον Ιησού, για να πειστούν.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε όμως ότι ο Ιωάννης, ως άνθρωπος (και όχι ρομποτάκι του Θεού, όπως θα τον ήθελε ο συγγραφέας), προς στιγμήν κάμφθηκε και αμφέβαλε αν ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, αυτό είναι απόλυτα κατανοητό – κάθε άνθρωπος δέχεται σφοδρό πόλεμο από το διάβολο, και μάλιστα τόσο περισσότερο όσο πιο κοντά πλησιάζει στο Θεό. Δεν αποδεικνύει καθόλου, όπως υπαινίσσεται ο συγγραφέας, ότι «ο Ιησούς δεν ήταν ο Αναμενόμενος», τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει ολόκληρη βροχή αποδείξεων ότι Αυτός ήταν.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν καταλαβαίνω πώς οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας από τη μια δέχονται ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας και από την άλλη Τον απογυμνώνουν εντελώς από τις μεσσιανικές Του ιδιότητες – τι σόι «Μεσσίας» ήταν λοιπόν; Μήπως Τον ονομάζουν Μεσσία απλώς επειδή ο Μωάμεθ αντέγραψε τη φράση στο Κοράνι από τα ευαγγέλια;

Παρόλο λοιπόν που οι Εβραίοι δεν εξέλαβαν τον Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) ως προφήτη…

Λάθος. Μόνο οι φαρισαίοι και οι πλανημένοι αρχιερείς δεν τον πίστεψαν. Δες π.χ. Ματθ. 14, 5, και 21, 24-27.

…αυτός προείπε τον ερχομό ενός μεγάλου προφήτη και απεσταλμένου του Θεού που θα «βάφτιζε» τους πιστούς όχι με νερό αλλά με «φωτιά» και με το «ιερό πνεύμα». Τώρα αν ο Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) ήταν ο προφήτης που θα προετοίμαζε τον δρόμο του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) και κατώτερος του, δεν υπήρχε κανένας λόγος να πηγαίνει ο Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) στην έρημο και να βαφτίζει τα πλήθη αλλά θα έπρεπε να ακολουθήσει τον Χριστό (αλέϊχι σαλάμ) και να γίνει μαθητής του γιατί θα ήταν κάτι γελοίο να έρχεται ένας προφήτης, να βλέπει έναν άλλο προφήτη και μάλιστα τον Άδον (Κύριο) των προφητών και να μην τον ακολουθεί.

Η αποστολή του Ιωάννη δεν ήταν να «ακολουθήσει» τον Ιησού πηγαίνοντας εκεί όπου πήγαινε κι Εκείνος, όπως έκαναν οι 12 απόστολοι, αλλά να προετοιμάσει το δρόμο για τον ερχομό Του, προαναγγέλλοντάς τον στο λαό. Ίσως όμως και να έπαυε να βαφτίζει και να Τον ακολουθούσε, αλλά δεν πρόλαβε, γιατί συνελήφθη από τον Ηρώδη. Του έστειλε όμως, όπως είδαμε, τους μαθητές του. Μάλιστα οι άγιοι απόστολοι Ανδρέας και Ιωάννης ο ευαγγελιστής ήταν μαθητές του Ιωάννη, ενώ ο Ιωάννης είπε για τον Ιησού: «Εκείνος πρέπει να αυξάνεται και εγώ να ελαττώνομαι» και χαρακτήρισε τον Ιησού «νυμφίο» και τον εαυτό του «φίλο του νυμφίου, που χαίρεται όταν ακούει τη φωνή του νυμφίου». Και πρόσθεσε: «ολοκληρώθηκε λοιπόν αυτή η χαρά μου» (βλ. Ιω. 1, 36-41, και 3, 25-30). Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι λίγο αργότερα, μόλις είδε ολοκληρωμένο το έργο του και έγινε πλήρης η χαρά του, συνελήφθη και έλαβε το στεφάνι της αγιότητας ως μάρτυρας, θανατωθείς από τον Ηρώδη.

Τρίτον, ο προφήτης λοιπόν Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) δεν ήταν ο προφήτης Ηλίας (όπως φέρεται να έχει πει ο Χριστός,  ο οποίος προφανώς εννοούσε ότι και οι δύο –ο Γιάχια και ο Ηλίας- είχαν ομοιότητες στην ασκητική τους ζωή).

Εννοούσε ότι ο Ιωάννης είναι πρόδρομος της πρώτης έλευσης του Ιησού και ο Ηλίας της δεύτερης (βλ. Μαλαχία 3, 1, για τον Ιωάννη, και 4, 4-5 [στο Μασσωριτικό, τέλος του κεφ. 3], για τον Ηλία). Πώς όμως τώρα «ξεφύτρωσε» ο Ηλίας στο κείμενο του συγγραφέα μας, ενώ πριν δεν είχε αναφερθεί καθόλου σ’ αυτόν;

Όσον λοιπόν αφορά τον Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) δεν έφερε κάποιον νέο νόμο ούτε μεταρρύθμισε τον υπάρχοντα. Όσο για το βάπτισμα, πρόκειται για την παλιά ιουδαϊκή «μαμουντίθα» (καθαρμός). Η πράξη αυτή δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κάτι καινούριο ούτε ως μια προετοιμασία ενός «δρόμου».

Τέταρτον,  δεν υπάρχουν δύο πρόσωπα στην προφητεία του Μαλαχία, ο ένας που θα προετοίμαζε τον δρόμο του άλλου αλλά ένας προφήτης ο οποίος θα «προετοίμαζε» τον δρόμο. Αφού όπως είπα δεν είναι ο Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ), μήπως θα ήταν ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ)? Όχι γιατί τότε πώς θα ήταν ο «Θεός» που πιστεύεται σήμερα από τους Χριστιανούς? Και αν ο Ίσα (αλέϊχι σαλάμ) ήταν ένας απλός προφήτης, τότε φυσικά δεν μπορεί να είναι ο ιδρυτής των λεγόμενων τριαδικών εκκλησιών (αφού ήταν προφήτης του Ενός και Μοναδικού Θεού). 

Το απαντήσαμε ήδη αυτό. Ήταν ο Ιωάννης και προετοίμαζε το δρόμο του Θεού-Χριστού.

Πέμπτον, το πρόσωπο που προφητεύεται στο  (Μαλαχίας, 3:1) έχει κάποια προσόντα – χαρακτηρισμούς όπως ότι είναι «ο αγγελιοφόρος (του Θεού)», «ο απεσταλμένος της Διαθήκης», «αυτός που επρόκειτο να έρθει ξαφνικά στον ναό του (που συνέβη στον Μουχάμμεντ και όχι στον Χριστό [Ψεύδεται ο συγγραφέας. Ο Χριστός ήρθε στο ναό, όπως ήδη είπαμε, π.χ. από το Ματθ. 21, στ. 12 (όπου ο Ιησούς διώχνει τους εμπόρους και καθαρίζει το ναό), μέχρι και το τέλος του κεφαλαίου 25, η διήγηση του ευαγγελίου διαδραματίζεται στο ναό και σε διάφορους χώρους του])» και «επιθυμητός (και δοξασμένος)».

Ποιος λοιπόν είναι αυτός ο μεγαλειώδης άντρας που επρόκειτο να «προετοιμάσει» και να φέρει αυτόν τον νέο δρόμο και τρόπο ζωής? Είναι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ο οποίος έφερε ένα Ιερό Βιβλίο (το Κοράνι), μία απλή και τελική θρησκεία (το Ισλάμ) και έχει γίνει ο καθοδηγητής και το πρότυπο δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, τους οποίους ένωσε σε μία μεγάλη αδερφότητα πιστών, την «Ούμμα» (κοινότητα) των πιστών η οποία είναι το «βασίλειο του ΑΛΛΑΧ» πάνω στη γη.

Είναι το βασίλειο του Θεού που τώρα θα εξετάσουμε. Πρέπει τώρα εδώ να πούμε ότι ήταν αυτό που είχε προφητευτεί από τον Δανιήλ:

“Και η βασιλεία και η εξουσία και η μεγαλοσύνη των βασιλειών όσων βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, θα δοθεί στον λαό των «αγίων» του Υψίστου, του Οποίου το Βασίλειο είναι βασίλειο αιώνιο και όλες οι εξουσίες θα Τον λατρέψουν και θα υπακούσουν σ’ Αυτόν”  (Δανιήλ, 7:27).

Οι εκφράσεις σ’ αυτή την προφητεία ότι το Βασίλειο του Θεού θα αποτελείται από τους «αγίους» του Υψίστου και ότι όλοι θα υπακούσουν και θα υπηρετήσουν το Βασίλειο αυτό, δείχνει ξεκάθαρα ότι στο Ισλάμ θρησκεία και πολιτεία είναι ένα και το αυτό (το Ισλάμ είναι ένα σύστημα ζωής και όχι μια απλή θρησκεία) και αχώριστα. Το Ισλάμ δεν είναι μόνο η θρησκεία του Θεού αλλά και το Βασίλειο Του επί γης. Θα πρέπει λοιπόν να εξηγήσω ορισμένα για την ιστορία του Ισλάμ.

Πρώτων, το Ισλάμ πριν τον προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ)  δεν ήταν το Βασίλειο του Θεού στη γη αλλά απλά η θρησκεία Του.

Αν ψάχνουμε για ένα επίγειο βασίλειο [που θα είναι λάθος, γιατί η βασιλεία του Θεού είναι: α) επί του παρόντος, η εντός των χριστιανών (και ιδίως των αγίων) παρουσία της θείας χάριτος, β) η μετά τη δευτέρα παρουσία του Χριστού ανέσπερη ημέρα της αιωνιότητας], γιατί το βασίλειο του Θεού δεν ήταν το Βυζάντιο και, μετά τη δαιμονική καταστροφή του Βυζαντίου πρώτα από τους αιρετικούς δυτικούς σταυροφόρους και στη συνέχεια από τους Οθωμανούς, η αγία χριστιανική Ρωσία;

Αυτοί που πιστεύουν ότι η προφητεία δόθηκε μόνο στον προφήτη Ιμπραήμ (Αβραάμ (αλέϊχι σαλάμ)) και στον λαό του Ισραήλ, τότε σίγουρα είναι πολύ αμαθείς. Ο Ιμπραήμ (αλέϊχι σαλάμ) ο ίδιος του πρόσφερε στον βασιλιά της Ιερουσαλήμ και ευλογήθηκε απ’ αυτόν (Γένεση, 14:18). Ο πεθερός του προφήτη Μούσα (αλέϊχι σαλάμ) ήταν επίσης προφήτης όπως και ο Αγιούμπ (Ιώβ), ο Αντ, ο Χουντ, ο Λοκμάν (αλέϊχιμ ους-σαλάμ) και κάποιοι άλλοι (που δεν ήταν φυλετικά Εβραίοι). Και οι Ισμαηλίτες και οι Μωαβίτες και οι Αμμονίτες και οι Εδομίτες και άλλοι, γνώρισαν τον Αληθινό Θεό, παρόλο που έπεσαν στην ειδωλολατρία (όπως και οι σημερινοί Ορθόδοξοι και Καθολικοί Χριστιανοί με τις εικόνες, παρόλο που λένε ότι δεν τις προσκυνάνε λατρευτικά αλλά τιμητικά).

Οι Εβραίοι, ενώ ο Μούσα (αλέϊχι σαλάμ) είχε καταφύγει στο βουνό Σινά και παρόλο που περιτριγυρίζονταν από θαύματα, παρόλα αυτά έκαναν ένα χρυσό μοσχάρι και το λάτρεψαν σαν Θεό. [Μα μόλις πριν λίγες σελίδες ο συγγραφέας έλεγε ότι αυτό είναι μύθος!! Ή μήπως εννοούσε απλώς ότι «μύθος» είναι ότι ο Ααρών κατασκεύασε το μοσχάρι;] Η ιστορία αυτού του αχάριστου λαού είναι γεμάτη με σκάνδαλα και καταφυγή τους (αρκετές φορές) στην ειδωλολατρία. Είναι μόνο μετά τον τρίτο αιώνα (όπου διαμορφώθηκε ο κανόνας των ιερών τους Βιβλίων) που σταμάτησαν να λατρεύουν είδωλα και παρέμειναν τελείως μονοθεϊστές. Ωστόσο ο μονοθεϊσμός τους δεν τους κάνει μουσουλμάνους (υποταγμένους στο θέλημα του Θεού) γιατί απέρριψαν (οι περισσότεροι) τις αποκαλύψεις του Ίσα (Ιησού (αλέϊχι σαλάμ)) [τις οποίες και οι μουσουλμάνοι απέρριψαν, ο δε συγγραφέας μας εγκατέλειψε] και του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ).

Μη έχοντας στοιχεία για άλλους λαούς και για τους προφήτες που τους στάλθηκαν (στο Ισλάμ πιστεύουμε ότι ο Θεός έστειλε χιλιάδες προφήτες σε όλους τους λαούς [όμως η Παλαιά Διαθήκη συνήφθη μόνο με τον Ισραήλ – η Καινή Διαθήκη ήρθε να απευθυνθεί παγκόσμια])  μπορούμε να πούμε ότι το Ισλάμ (υποταγή στο Θέλημα του Ενός και Μόνου Θεού) παλιά (πριν τον Μουχάμμεντ) ήταν μια θρησκεία που έμοιαζε με ένα τρεμάμενο φυτίλι ή με έναν αμυδρό σπινθήρα που αναβόσβηνε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ήταν μια θρησκεία που σύντομα πολλοί άνθρωποι την ξέχασαν αλλά και πολλοί άλλοι την ίδια στιγμή ήταν πραγματικοί λάτρεις του Θεού. Φαίνεται ότι οι Εβραίοι δεν είχαν καθόλου καλή σχέση με τον Θεό’ όταν κέρδιζαν στους πολέμους, τότε αναγνώριζαν και λάτρευαν τον Θεό (στα εβραϊκά «Γιαχβέ») αλλά όταν είχαν κακουχίες, τότε λάτρευαν τα είδωλα και τις θεότητες γειτονικών εθνών και έβαζαν τον Ένα και Μοναδικό Θεό σε ίση μοίρα με τις παγανιστικές θεότητες. Φαίνεται ότι δυστυχώς η πίστη στην Ημέρα της Κρίσης και στη Μεταθανάτια Ζωή δεν είχε ακόμα ριζώσει στις καρδιές αυτών των ανθρώπων (η πίστη αυτών των ανθρώπων στον Θεό φαίνεται ότι δεν είναι τόσο δυνατή όπως η πίστη των μουσουλμάνων στο Ισλάμ).

Φαίνεται ότι η Αληθινή Θρησκεία του Θεού, ο καθαρός μονοθεϊσμός, αν και είχε διαδοθεί στους Εβραίους και σε κάποιους άλλους, εντούτοις δεν είχε αποκτήσει αυτή τη δύναμη ούτε οι πιστοί της είχαν αυτή τη μεγάλη θέρμη που απέκτησαν μετά τον ερχομό του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ). Ο Αγνός και Καθαρός μονοθεϊσμός, πήρε τη μορφή του βασίλειου του Θεού μόνο κάτω από το Ιερό Κοράνι. Όλοι αυτοί πριν το Ισλάμ, οι Ασσυρο-Χαλδαίοι, οι Μηδο-Πέρσες, οι Έλληνες Μακεδόνες και οι Ρωμαίοι, διαλύθηκαν και έτσι τελείωσε η διαβολική τους δύναμη.

Δεύτερον, ο Ίσα (Ιησούς (αλέϊχι σαλάμ)) και οι Χαβαριγιούν (μαθητές) του κύρηξαν για το Βασίλειο του Θεού. Ο πυρήνας του Ευαγγελίου του Ίσα (αλέϊχι σαλάμ) περιέχεται στη φράση «Να έρθει η Βασιλεία Σου». Για χρόνια οι Χριστιανοί όλων των δογμάτων κάνουν αυτή την προσευχή «Ελθέτω η Βασιλεία Σου» (και μόνο ο Θεός ξέρει για πόσο ακόμα θα συνεχίσουν να λένε αυτή την ευχή) όπως οι Εβραίοι ακόμα προσεύχονται για τον ερχομό του Μεσσία. Και οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί περιμένουν και αν για παράδειγμα κάποιος ρωτήσει έναν Χριστιανό «ποιο είναι το Βασίλειο του Θεού», θα σου απαντήσει ότι είναι η εκκλησία στην οποία ανήκει, όταν θα έχει νικήσει τους αιρετικούς άλλων δογμάτων. Κάποιος άλλος Χριστιανός επίσης μπορεί να πει ότι το Βασίλειο αυτό είναι εκείνοι οι «αναγεννημένοι Χριστιανοί που έχουν καθαριστεί με το αίμα του Χριστού» κ.τ.λ.

Το βασίλειο του Θεού δεν είναι η Καθολική ή η Ορθόδοξη (ή άλλη) εκκλησία ούτε είναι ένα Βασίλειο που αποτελείται από τα πνεύματα και τις ψυχές  αυτών που έχουν πεθάνει, αλλά μία δυνατή θρησκεία και μία κοινωνία των πιστών στον Ένα και Μοναδικό Θεό, οι οποίοι θα πολεμούσαν για την ύπαρξη τους και για χάρη του ΑΛΛΑΧ Σουμπχάνα ουά Ταάλα, ενάντια στο κουφρ (απιστία) και στην ειδωλολατρία οποιασδήποτε μορφής (εικόνες, αγάλματα, τριάδα, πολυθεϊσμός κ.τ.λ).

Πώς ξέρει ο συγγραφέας τι είναι και τι δεν είναι το «βασίλειο του Θεού»; Αυτά είναι αυθαίρετες ερμηνείες, που παραγνωρίζουν τα αμέτρητα σημεία της Π.Δ. και της Κ.Δ., που περιγράφουν την «Ημέρα του Κυρίου» και «Ημέρα του Χριστού», δηλαδή τη δευτέρα παρουσία, κατά την οποία θα έλθει η βασιλεία του Θεού «επί πάσιν» (=σε όλους και σε όλα). Ωστόσο, οι άγιοι βρίσκονται ήδη «εντός της βασιλείας». Οι μουσουλμάνοι, παραβλέποντας ή αγνοώντας την πραγματικότητα της θέωσης (της κατάστασης των αγίων), αναζητούν θεωρητικές ερμηνείες για τη βασιλεία του Θεού και δυστυχώς πελαγοδρομούν πλανώντες και πλανώμενοι…

Υπενθυμίζω μικρή εξήγηση για το τι είναι η θέωση: http://oode.wordpress.com/2008/07/06/theosis/.

Η ελληνική λέξη «Ευαγγέλιο» σημαίνει «Καλή Είδηση» και με αυτή την έννοια εννοείται η εξαγγελία του ερχομού του Βασίλειου του Θεού, που ο τελευταίος σ’ αυτό το βασίλειο θα ήταν μεγαλύτερος ακόμα και από τον προφήτη Γιάχια τον Βαπτιστή (αλέϊχι σαλάμ). Και αυτός και οι απόστολοι κάλεσαν τους Εβραίους να μετανοήσουν και να πιστέψουν στον ερχομό του Βασιλείου αυτού. Ο Ίσα (αλέϊχι σαλάμ) δεν άλλαξε τον Νόμο αλλά τον ερμήνευσε με έναν τέτοιο τρόπο, που πλέον είχε μείνει νεκρό γράμμα. Όταν είπε ότι η έχθρα είναι η ρίζα του φόνου, ότι η σφοδρή επιθυμία ήταν η ρίζα της μοιχείας, ότι η υποκρισία ήταν το ίδιο σοβαρή όπως η ειδωλολατρία, πρακτικά «κατάργησε» τον Νόμο, υπέρ μιας πιο πνευματικής του εφαρμογής.

Ένα ακόμη μέγα λάθος του συγγραφέα μας. Ο Ιησούς:

·         έδωσε ένα εντελώς νέο νόμο (την εντολής της αγάπης, Ιω. 13, 34-35 και 15, 9-17, που μάλιστα ως Θεός τη χαρακτηρίζει δική Του εντολή, βλ. Ιω. 15, 10 και 14 [το γεγονός ότι εκεί λέει ότι κι Εκείνος τηρεί τις εντολές του Πατέρα Του, δεν καταρρίπτει τη θεότητά Του, γιατί και εντός της Αγίας Τριάδος πάντοτε ο Πατήρ είναι Πατήρ και ο Υιός είναι Υιός του Πατρός, άρα Τον σέβεται ως Πατέρα]),

·         εγκαινίασε μια εντελώς διαφορετική λατρεία του Θεού: το βάπτισμα [Iω. 3, 5: εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού, Ματθ. 28, 19-20: πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…], τη θεία Μετάληψη [Ιω. 6, 51-59, και στα συνοπτικά ευαγγέλια στη διήγηση του Μυστικού Δείπνου – σημ. «μυστικός» = ο σχετιζόμενος με τα Μυστήρια, τουτέστιν τη θεία Μετάληψη, όχι «κρυφός»], την προσευχή τόσο προς τον Ίδιο όσο και προς τον Πατέρα [Ιω. 14, 13-14, Ιω. 15, 16] και την ένωση με τον Τριαδικό Θεό διά του Αγίου Πνεύματος (θέωση),

·         για το Θεό εξάλλου αποκάλυψε εντελώς νέα πράγματα: την Τριαδικότητα – την ύπαρξη του Πατέρα (δηλ. ως δικού Του Πατέρα), του Υιού (που είναι ο Ίδιος ο Χριστός) και του Αγίου Πνεύματος. Επ’ αυτών μιλήσαμε αναλυτικά σε προηγούμενο κεφάλαιο.

Σ’  αυτά λοιπόν τα Ευαγγέλια υπάρχουν παρομοιώσεις του Βασίλειου του Θεού και του «Μπαρ νάσα» (Υιού του ανθρώπου) με τον Χριστό (αλέϊχι σαλάμ) αλλά έχουν αλλοιωθεί και διαστρεβλωθεί τόσο πολύ (τα Ευαγγέλια) που οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι η Εκκλησία είναι το Βασίλειο του Θεού (αλλά όπως έδειξα και πιο πριν, ο Μπαρ Νάσα (Υιός του Ανθρώπου) ήταν ο προφήτης Μουχάμμεντ και το Ισλάμ ήταν και είναι το Βασίλειο του Θεού επί γης).

Η ιδέα ότι τα ευαγγέλια «αλλοιώθηκαν», και μάλιστα «πολύ», είναι μια πλάνη, γεννημένη από τη φαντασία ανθρώπων που αγνοούν την αλήθεια. Οι χριστιανοί δεν «πιστεύουμε» απλώς ότι η Εκκλησία είναι η βασιλεία του Θεού, αλλά το ζούμε, τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο ο καθένας μετέχει στην κατάσταση της αγιότητας (θέωσης). Γι’ αυτό δεν τίθεται θέμα προς συζήτησιν.

Όσο για το Μπαρ Νάσα, κι εμείς δείξαμε ότι δεν είναι ο Μωάμεθ, αλλά ο Χριστός. Το δε «βασίλειο του Θεού επί γης» έχει ένα βασιλέα, που είναι ο «βασιλεύς του Ισραήλ», ο «υιός Δαβίδ», ο «αιώνιος βασιλεύς», δηλ. πάλι ο Χριστός (θυμήσου την αναφορά μας στον «Σιλό»). Εκτός από το Χριστό, κανείς άλλος βασιλιάς δεν είναι «αιώνιος». Αν ο Χριστός δεν είναι η εκπλήρωση των προφητειών, τότε ο αναμενόμενος «βασιλεύς του Ισραήλ», ο «υιός Δαβίδ», ο «αιώνιος βασιλεύς», ο ερχόμενος εκ Βηθλεέμ, ποιος είναι;

Μέχρι να έρθει ο Χριστός, η θρησκεία του Θεού ήταν «παραδομένη» στον λαό του Ισραήλ του οποίου οι ιερείς είχαν επιβαρύνει και αλλοιώσει τη θρησκεία αυτή με τις ηλίθιες παραδώσεις τους. Ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) κατηγόρησε τους Εβραίους για την υποκρισία τους και τους είπε «παιδιά του διαβόλου» και «υποκριτές». Ο Χριστός αναμόρφωσε τον Νόμο και του έδωσε μια καινούρια μορφή, ένα καινούριο πνεύμα ενώ τόνισε την ανάσταση και ότι αυτός ο οποίος θα ερχόταν μετά απ’ αυτόν, δεν θα ήταν ένας απόγονος του προφήτη Νταβούντ (Δαβίδ (αλέϊχι σαλάμ)) και Ισραηλίτης αλλά ένας από τους γιους του Ισμαήλ.

Ψευδής ισχυρισμός του Κορανίου, άγνωστος όχι μόνο στην Κ.Δ., αλλά και στην ανυπέρβλητη αγιοπνευματική εμπειρία των αγίων. Ο Χριστός ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο, αντίθετα τόνισε ότι ο Ίδιος είναι ο Σωτήρας του κόσμου

Το Ισλάμ ήρθε και οι ακόλουθοι του υπέμειναν με υπομονή κάθε σκληρότητα και δοκιμασία και πολέμησαν για το Ισλάμ. Οι «Νασσάρα» (έτσι ονομάζονται στο Κοράνι οι Χριστιανοί) είχαν και αυτοί υποφέρει διωγμούς κάτω από τους αυτοκράτορες της Ρώμης και τότε ήρθε ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ο οποίος πρότεινε ελευθερία στους Χριστιανούς αλλά μετά τη σύνοδο της Νίκαιας στο 325 μ.Χ, οι πραγματικοί μονοθεϊστές (που δεν αναγνώριζαν την τριάδα) και ακόλουθοι του Χριστού (αλέϊχι σαλάμ) κυνηγήθηκαν και υπέφεραν τόσο πολύ από τους οπαδούς της «τριάδας», [δεν συνέβη αυτό] μέχρι που ήρθε ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και εγκαθίδρυσε το Βασίλειο του Θεού στη γη (το Ισλάμ).

Κάθε μέρα πέντε φορές καλούνται οι πιστοί μουσουλμάνοι να προσευχηθούν. Πέντε φορές ακούγεται από τους μιναρέδες το κάλεσμα (που λέγεται «Αδάν») για την προσευχή. Εκτός από το αδάν, σε οτιδήποτε κάνει ένας μουσουλμάνος, ξεκινάει με τη φράση «Μπισμιλλάχ» (στο όνομα του Θεού) και τελειώνει με τη φράση «Αλχάμντουλιλλάχ» (δόξα για τον Θεό). Ο δεσμός της πίστης του πιστού με τον Κύριο του είναι τόσο δυνατός και ο πιστός αισθάνεται τον Θεό τόσο κοντά του, που τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτή τη δυνατή σχέση του πιστού με τον ΑΛΛΑΧ Σουμπχάνα ουά Ταάλα. Ακόμα και στο Ιερό Κοράνι λέγεται ότι ο Θεός βρίσκεται στους πιστούς πιο κοντά από ότι η φλέβες στον λαιμό τους. Έτσι λοιπόν μόνο το Ισλάμ (που δεν είναι μια απλή θρησκεία ορισμένων πνευματικών εντολών αλλά ένα ολόκληρο σύστημα και κώδικας ζωής) μπορεί να θεωρηθεί ως το θρησκευτικό Βασίλειο του Θεού πάνω στη γη. Δεν χρειάζονται πλέον άλλοι προφήτες και απεσταλμένοι, το θέλημα του Θεού βρίσκεται καταγεγραμμένο στο Ιερό Κοράνι και στη Σούννα (Παράδοση) του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ).

Ξεχνά ο συγγραφέας ότι στην Καινή Διαθήκη υπάρχει και η το βιβλίο της Αποκάλυψης. Καλό θα ήταν κάθε μουσουλμάνος να το μελετήσει, και τότε θα δει τι είναι η Βασιλεία του Θεού και ποιος ο ρόλος του Χριστού σ’ αυτήν.

Εδώ πρέπει να διευκρινίσω (για να προλάβω τυχόν ισχυρισμό μουσουλμάνων απολογητών) ότι η Αποκάλυψη (καταγραφή οπτασιών του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστή Ιωάννη, του μαθητή του Χριστού, στο νησί Πάτμος) είναι από την αρχή ενταγμένη στην Καινή Διαθήκη και δεν εντάχθηκε τον 4^ο αιώνα, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Απλώς τον 4^ο αιώνα αμφισβητήθηκε από μερικούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς, ιδιαίτερα στη Συρία, λόγω της έξαρσης του χιλιασμού, μιας αιρετικής εσχατολογικής ιδέας που βασιζόταν σε παρερμηνεία κάποιου σημείου της Αποκάλυψης (για τη «χιλιετή βασιλεία» του Χριστού, που συμβολίζει την περίοδο ανάμεσα στην ανάστασή Του και τη δευτέρα παρουσία Του). Ήδη όμως από το 2^ο αιώνα μ.Χ. και στη συνέχεια τον 3^ο αι. αναφέρεται ως έργο του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστή Ιωάννη, από συγγραφείς όπως ο άγ. Ιουστίνος, ο άγ. Ειρηναίος, ο Τερτυλλιανός, ο άγ. Ιππόλυτος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Ωριγένης, ενώ περιλαμβάνεται και στο λεγόμενο Κανόνα του Μουρατόρι (Muratori), ένα κατάλογο με τα βιβλία της Κ.Δ. από το 2^ο αι.

Μία εσφαλμένη ένσταση επίσης ως προς την αξιοπιστία της Αποκάλυψης είναι ότι φαίνεται να παρουσιάζει ορισμένα κοινά στοιχεία με κάποια υποτιθέμενα οράματα του αγίου και δικαίου Ενώχ, καταγεγραμμένα στο απόκρυφο «Βιβλίον του Ενώχ». Αυτό κάνει μερικούς να υποθέτουν ότι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης (κατ’ αυτούς, όχι ο άγιος Ιωάννης, αλλά ένας άγνωστος) απλώς «αντέγραψε» το Βιβλίο του Ενώχ.

Όμως δεν είναι έτσι. Μάλλον το Βιβλίο του Ενώχ είναι μεταγενέστερο της αποστολικής εποχής, πράγμα που σημαίνει ότι ο συγγραφέας του αντέγραψε την Αποκάλυψη και όχι το αντίθετο. Βλ. σχετική μελέτη ΕΔΩ.

Παρατηρώ ωστόσο ότι ο συγγραφέας του βιβλίου μας δεν αναφέρει την Αποκάλυψη ποτέ. Μήπως θεωρεί ότι «αφού την έγραψαν χριστιανοί, έβαλαν ψευδώς μέσα τις αναφορές στον εσχατολογικό ρόλο του Σωτήρα Χριστού»; Αν είναι έτσι όμως, πολύ περισσότερο θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για το Κοράνι: αφού το έγραψε ο Μωάμεθ, είναι λογικό να παρουσίασε τα πράγματα όπως εκείνος ήθελε.

Τρίτον, όλοι οι μουσουλμάνοι από οποιαδήποτε φυλή και χώρα και αν προέρχονται, αποτελούν ένα μόνο έθνος (την Ισλαμική Ούμμα (Κοινότητα)), μία οικογένεια και μία αδελφότητα και δεν πρέπει να κρίνουμε την Ισλαμική κοινότητα με βάση τη σημερινή της μορφή και κατάσταση αλλά θα πρέπει να δούμε πώς ήταν όταν ζούσε ο προφήτης και κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων γενεών μετά από τον θάνατο του προφήτη, όπου κάθε πιστός βοηθούσε (σαν στρατιώτης και πραγματικός πιστός) τον αδερφό του με τον οποιονδήποτε τρόπο. Η ίδια η λέξη «Μούσλιμ» (δηλαδή «μουσουλμάνος») σημαίνει «υποταγμένος» (στον Θεό) και «ειρηνιστής» και πράγματι δεν ξέρω αν υπάρχουν πιο φιλόξενοι άνθρωποι από τους  πιστούς μουσουλμάνους αλλά αν πειραχτεί ή προσβληθεί η περιουσία, η τιμή ή η θρησκεία ενός μουσουλμάνου, τότε αυτός μπορεί να αντιδράσει με τον πιο δυνατό και έντονο τρόπο.

Στην προφητεία του Δανιήλ που ανέφερα παραπάνω, οι κάτοικοι του Βασίλειου του Θεού είναι οι «Άνθρωποι των Αγίων» (στα αραμαϊκά: «A'mmad qaddishid' I'lionin»), ένας τίτλος που ταιριάζει μόνο στον μεγαλύτερο των προφητών (Μουχάμμεντ) και στον στρατό του και στους πιστούς του που αποτελούνταν από τους «Μουχατζιρίν» (αυτούς που μετανάστευσαν με τον προφήτη από τη Μέκκα στη Μεδίνα) και τους «Ανσάρ» (αυτοί που υποδέχτηκαν και υποστήριξαν τον προφήτη στη Μεδίνα) που πολέμησαν και εξαφάνισαν την ειδωλολατρία από ένα μεγάλο μέρος της Ασίας και της Αφρικής και κατέστρεψαν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Όλοι οι μουσουλμάνοι οι οποίοι πιστεύουν στον Ένα και Μοναδικό Θεό, στους αγγέλους Του, στα Ιερά Βιβλία που έστειλε, στους προφήτες Του, στην Ημέρα της Κρίσης και στη Δύναμη της Θέλησης Του, αυτοί που πιστεύουν ότι όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια του Θεού, που προσεύχονται, που νηστεύουν, που δίνουν σε ελεημοσύνη, που κάνουν το καλό όπου μπορούν αλλά και που πολεμάνε όταν είναι ανάγκη, αυτοί όλοι αποτελούν τους «ανθρώπους των Αγίων του Θεού» και είναι τα μέλη αυτού του δυναμικού Βασίλειου του Θεού (δηλαδή του Ισλάμ). Ο μουσουλμάνος είναι ο πραγματικός κάτοικος του Βασίλειου του Θεού και είναι «βαφτισμένος» όχι τυπικά με νερό αλλά με τη δύναμη της πίστης και με τη θέληση να δώσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή για χάρη του ΑΛΛΑΧ. Ο ίδιος ο προφήτης Γιάχια (αλέϊχι σαλάμ) είχε πει: «Σας βαφτίζω με νερό σε μετάνοια αλλά αυτός που θα έρθει μετά από μένα, είναι δυνατότερος μου. Θα σας βαφτίσει με φωτιά και με το άγιο πνεύμα». Ήταν αυτή η δυνατή «φωτιά» και αυτό το «πνεύμα» (αυτή η δύναμη της πίστης) με τα οποία ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) «βάφτισε» τους ημι-βάρβαρους νομάδες και τους έκανε έναν παντοδύναμο στρατό πιστών και ηρώων που μετέστρεψαν την εξασθενημένη Συναγωγή και την αποσυνθεμένη Εκκλησία σε ένα μόνιμο και δυνατό Βασίλειο του ΑΛΛΑΧ Σουμπχάνα ουά Ταάλα.

Έτσι νομίζεις εσύ, αδελφέ μου. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι το πνεύμα και η φωτιά είναι οι πύρινες γλώσσες του Αγίου Πνεύματος, με τις οποίες βαφτίστηκαν οι άγιοι απόστολοι του Χριστού την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξ. κεφ. 2) και στη συνέχεια η χάρη του Αγίου Πνεύματος που μετέδιδαν οι ίδιοι με τα χέρια τους και μέχρι σήμερα μεταδίδεται στην Εκκλησία μέσω του μυστηρίου του Χρίσματος.

Αυτό οι χριστιανοί άγιοι το ξέρουν, γιατί το ζουν καθημερινά, ενώ εμείς οι απλοί πιστοί το ξέρουμε επίσης, αφενός λόγω της διδασκαλίας των αγίων μας (τους οποίους το μεν «επίσημο Ισλάμ» φαίνεται να περιφρονεί, όμως οι απλοί μουσουλμάνοι συχνά πιστεύουν, βλ. ΕΔΩ και αφετέρου λόγω των μικρών ή μεγάλων καθημερινών αποκαλύψεων της χάριτος του Θεού στη δική μας ζωή (βλ. π.χ. ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ., κ.λ.π.).

Όσο για τα προτερήματα της Κοινότητας των Πιστών του Ισλάμ, τη θερμή και αγνή πίστη τους στο Θεό (όπως Τον εννοούν εκείνοι) και τα λοιπά που γράφεις, αδελφέ μου συγγραφέα, δεν είναι παρά κομμάτια της χριστιανικής αλήθειας που υιοθετήθηκαν και επιβίωσαν εντός του Ισλάμ. Δες ένα μικρό παραδειγματάκι, με περιπτώσεις αγίων, που οι περισσότεροι έζησαν πριν το Μωάμεθ: http://www.floga.gr/50/10/2006-7/2007031110.asp.

Δες επίσης και αυτό, όσο κι αν (από πλάνη) περιφρονείς τους ερημίτες (δεν είναι ερημίτες όλοι οι άγιοι βέβαια, πολλοί είναι οικογενειάρχες και γενικά καθημερινοί άνθρωποι).