Σημασία δεν έχει μόνο το τι λες, αλλά και πως το λες.

Όταν λοιπόν συζητάμε με αιρετικούς, δεν έχει σημασία απλώς να τους αραδιάζουμε αγιογραφικά εδάφια ή διάφορα άλλα επιχειρήματα. Σημασία έχει να καταλάβουνε και το σκεπτικό αυτού που τους λέμε.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλα τα θέματα, γιατί η εταιρεία Σκοπιά έχει φροντίσει να τους παραπληροφορήσει για το τι πιστεύουμε εμείς για το κάθε πράγμα. Έτσι λοιπόν, είναι καλό πριν αρχίσουμε να τους αραδιάζουμε εδάφια, πρώτα απ’ όλα να τους εξηγήσουμε τι λέμε και γιατί το λέμε.

Και το σημαντικότερο, να τους το πούμε με έναν τρόπο που να μπορέσουν να το καταλάβουν. Κάτι όσο το δυνατόν πιο κοντινό σε αυτό που και εκείνοι πιστεύουν. Και να τους το εξηγήσουμε στη δική τους γλώσσα, όχι στη δική μας. Γιατί στη δική μας τη θεολογική γλώσσα έχουμε κάποιες ορολογίες που εμείς τις κατανοούμε με το σωστό τρόπο, αλλά όταν τις ακούει ο μάρτυρας του Ιεχωβά κατανοεί άλλα πράγματα. Άλλα του λέμε εμείς, άλλα σκεφτόμαστε και άλλα νομίζει ότι του λέμε. Θα πρέπει λοιπόν να του τα πούμε στη δική του γλώσσα.

Και αφού καταλάβει τι του λέμε, τότε θα του εξηγήσουμε και τις ορολογίες, τι σημαίνουν, και θα καταλάβει τα σημεία στα οποία παρανοούσε αυτά τα οποία άκουγε. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι ξέρουν τι πιστεύουμε, αλλά δεν ξέρουν τίποτα. Τους έχει παραπληροφορήσει η εταιρεία Σκοπιά, τους έχει δώσει λάθος εντυπώσεις, και άλλα ακούνε από εμάς και άλλα καταλαβαίνουν.

Ο στόχος μας δεν πρέπει να είναι σε μία συζήτηση να νικήσουμε επειδή αραδιάσαμε πολλά εδάφια. Αυτό δεν είναι νίκη. Νίκη είναι να καταλάβει ο άλλος τι είναι αυτό που του λέμε. Και είναι νίκη όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τον ίδιο. Γιατί αυτό μας ενδιαφέρει. Δεν μας ενδιαφέρει να νικήσουμε σε μία συζήτηση. Μας ενδιαφέρει να καταλάβει ο άλλος και να νικήσουμε όχι αυτόν, αλλά την παραπληροφόρηση που του έχει χώσει η Σκοπιά στο κεφάλι, με ψέματα και έντεχνες μισές αλήθειες για το τι πραγματικά πιστεύουμε.

Ας δούμε λοιπόν σαν παράδειγμα του πως πρέπει να τους εξηγούμε ένα θέμα στο οποίο έχουν πολύ μεγάλη προκατάληψη. Το θέμα της ψυχής.

Είναι ένα θέμα που όσα εδάφια και αν τους αραδιάσουμε, δεν θα καταλάβουν τίποτα, γιατί άλλα τους λέμε και άλλα νομίζουν ότι τους λέμε. Πρέπει πρώτα να τους εξηγήσουμε λοιπόν τι εννοούμε και μετά τους λέμε και τα εδάφια, όταν θα ξέρουν πια τι εννοούμε.

Αυτό που θα πρέπει καταρχήν να πω είναι ότι δεν θεωρώ το θέμα της ψυχής καλό για ξεκίνημα συζήτησης. Σε μια συζήτηση θα πρέπει να ξεκινάμε από άλλα πιο βατά θέματα για αυτούς. Ακόμα και αν αυτοί μας τσιγγλάνε να μιλήσουμε μαζί τους για το θέμα της ψυχής, γιατί είναι ένα από τα θέματα τα οποία νομίζουν ότι κατέχουν, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να τους εξηγήσουμε κάποια πράγματα για το θέμα των κλήσεων.

Αυτοί πιστεύουν ότι οι χριστιανοί έχουν κληθεί σε δύο κλήσεις, η μία εκ των οποίων είναι 144.000 που θα πάνε και θα μείνουν για πάντα στον ουρανό, με "πνευματικά σώματα", όπως λένε οι ίδιοι, και η άλλη κλήση θα είναι, όπως λένε, ο Πολύς Όχλος ή τα άλλα πρόβατα, τα οποία θα μείνουν για πάντα στη γη με φθαρτά σώματα αλλά αθάνατα.

Σε παλαιότερη ομιλία έχουμε δείξει ότι ο Πολύς Όχλος είναι μια ουράνια τάξη. Είναι καλό να ξεκινήσουμε από εκεί. Και αφού τους δείξουμε την ξεκάθαρη ανάλυση που κάνει η Αγία Γραφή για τον Πολύ Όχλο, ότι δηλαδή και αυτός, όπως και οι 144.000, έχουν την ίδια ουράνια κλήση, τότε είναι η στιγμή να τους μιλήσουμε και για την ψυχή.

Και το πρώτο που θα πρέπει να τους πούμε είναι ότι όχι, δεν πιστεύουμε ότι η ψυχή είναι κατά φύση αθάνατη. Θα τους πούμε ότι εμείς πιστεύουμε ότι η ψυχή κατά φύση είναι θνητή. Το ειδωλολατρικό στοιχείο ήταν αυτό των αρχαίων φιλοσόφων και του Πλάτωνα, που έλεγαν ότι η ψυχή είναι κατά φύση αθάνατη.

Αφού λοιπόν τους το πούμε αυτό, θα τους δώσουμε ένα παράδειγμα.

Θα τους πούμε: Τι πιστεύετε εσείς για τους 144.000; Ότι όταν πεθαίνουν, ο Θεός τους δίνει ένα πνευματικό σώμα και τους παίρνει στον ουρανό.

Γιατί; Επειδή είναι κατά φύση αθάνατοι;

Όχι. Σύμφωνα με αυτό που και εσείς οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύετε, ο Θεός τους δίνει αυτό το σώμα ενώ κανονικά δεν ήταν να το λάβουν, αλλά να ζουν στη γη, και ενώ κανονικά θα πέθαιναν, τους δίνει αυτό το αθάνατο, ουράνιο σώμα και παραμένει αθάνατο επειδή ο Θεός θέλει να παραμείνει αθάνατο.

Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς πιστεύουμε για την ψυχή.

Δεν λέμε ότι είναι κατά φύση αθάνατη. Κανονικά θα πέθαινε, όπως και των ζώων. Αλλά ο Θεός τη συντηρεί με ένα καινούριο φορέα, ας το πούμε "σώμα", όπως το λέτε και εσείς...

(Βλέπετε; Δεν είναι θεολογικά δόκιμος αυτός ο όρος, αλλά μιλάμε στη γλώσσα τους, για να καταλάβουν).

...Ας το πούμε λοιπόν σώμα, όπως το λέτε και εσείς, το οποίο διατηρεί σε ζωή ο Θεός, και όχι επειδή αυτό καθεαυτό μπορεί να ζήσει μόνο του μετά τον θάνατο.

Άρα λοιπόν, τους εξηγούμε ότι δεν λέμε κάτι διαφορετικό από αυτούς πάνω στο θέμα της ψυχής. Απλά εμείς δεν την περιορίζουμε σε μόνο 144.000, αλλά λέμε ότι όλοι οι άνθρωποι παίρνουν αυτό το ουράνιο «σώμα» —ας το πούμε έτσι και αργότερα τους το εξηγούμε,— και το συντηρεί ο Θεός εκεί πάνω, για πάντα σε ζωή.

Αλλά εδώ τους εξηγούμε ότι υπάρχει και η Ανάσταση. Εμείς (τους εξηγούμε), ότι αυτό το σώμα που πάει εκεί πάνω, το οποίο εμείς το ονομάζουμε ψυχή και όχι σώμα, δεν θα μείνει για πάντα εκεί, αλλά θα ξανακατεβεί στη γη την ημέρα της Ανάστασης, την ημέρα της Κρίσεως του Κυρίου, και θα πάρει σώμα. Αυτό λέμε εμείς "σώμα". Σώμα επίγειο και άφθαρτο, σαν αυτό που είχε ο Κύριος κατά την Ανάστασή Του.

Γιατί εκεί θα πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι σύμφωνα με τη δική μας πίστη, ο Κύριος αφθαρτοποίησε το παλιό Του σώμα και Του έδωσε καινούριες ιδιότητες. Και ότι και εμείς, λοιπόν, με ένα σώμα με καινούριες ιδιότητες, ανακαινισμένο —αυτό σημαίνει καινούριο— θα βρεθούμε ξανά στη γη για να ζήσουμε στη γη για πάντα.

Έτσι τους λύνουμε και το πρόβλημά τους που λένε «Μα εμείς φτιαχτήκαμε για τη γη, όχι για τον ουρανό».

Και τους λέμε: Βεβαίως, για τη γη φτιαχτήκαμε, και στη γη θα μείνουμε. Μόνο που η γη και αυτή θα αφθαρτοποιηθεί, όπως και τα σώματά μας. Όπως λέει στην προς Ρωμαίους επιστολή στο 8ο κεφάλαιο, ότι και η κτίση όλη θα αφθαρτοποιηθεί, όταν θα φανερωθούν και τα τέκνα του Θεού.

Εκεί λοιπόν μιλάει για αυτήν ακριβώς την κάθοδο, η οποία εμφανίζεται και στην Αποκάλυψη, στην αρχή του 21ου κεφαλαίου, όπου περιγράφεται η Εκκλησία να κατεβαίνει από τους καινούριους ουρανούς στην καινούρια γη. Και αυτή καινούρια, δηλαδή ανακαινισμένη, αφθαρτοποιημένη.

Εκεί λοιπόν τους εξηγούμε ότι όταν εμείς μιλάμε για ψυχή, δεν μιλάμε για κάτι διαφορετικό από αυτό που αυτοί ονομάζουν πνευματικό σώμα. Μόνο που εμείς το λέμε ψυχή. Και σώμα λέμε αυτό που θα πάρουμε κατά την Ανάσταση.

Και έτσι τους το εξηγούμε σωστά και θεολογικά πλέον, αφού έχουν καταλάβει τι λέμε.

Τότε λοιπόν τους εξηγούμε ότι οι άνθρωποι όλοι είναι μίας κλήσεως. Όλοι για να ζήσουν στη γη όπου και φτιάχτηκαν.

Με μία διαφορά. Ότι κάποιοι ανάμεσά μας μπορεί να ζουν στη γη με άφθαρτο σώμα, ταυτόχρονα όμως το πνεύμα τους θα ζει και στα επουράνια. Όπως ακριβώς και σήμερα.

Κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας, οι Άγιοι, ενώ ζουν εδώ στη γη, φτάνουν σε κατάσταση θέωσης, όπως το λέμε, που σημαίνει ότι μετέχουν στις άκτιστες ενέργειες του Θεού και βιώνουν τη ζωή του Θεού.

Και είναι εκεί που τους εξηγούμε τι εννοούσε ο Απόστολος Παύλος όταν έλεγε ότι πριν από 14 χρόνια αρπάχθηκε στον Παράδεισο, στον Τρίτο Ουρανό, και άκουσε λόγια ανεκλάλητα. Είναι αυτό ακριβώς που θα βιώνουν σε όλη την αιωνιότητα οι Άγιοι — όχι μόνο τώρα παροδικά όπως το βιώνουν, και όπως παροδικά το βίωνε και ο Απόστολος Παύλος — αλλά τότε, μετά την Ανάσταση, θα το βιώνουν μόνιμα. Θα ζουν στη γη και θα ζουν ταυτόχρονα και στον Ουρανό, πάνω από τις επίγειες διαστάσεις.

Έτσι λοιπόν θα τους εξηγήσουμε στους μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν έχουμε δύο τάξεις, μία εκ των οποίων θα μείνει στον Ουρανό και μία θα μείνει στη γη για πάντα, αλλά έχουμε μία τάξη, η οποία είναι για όλους, η οποία θα ζει στη γη αιώνια, άφθαρτα, με άφθαρτο σώμα, στην άφθαρτη γη πλέον, και ταυτόχρονα, στην αιωνιότητα, το πνεύμα τους θα βιώνει αδιάσπαστα στην αιωνιότητα αυτό που βίωνε παροδικά ο Απόστολος Παύλος: την παρουσία του Θεού και τη ζωή του Θεού.

Θα ζουν όχι μόνο στη γη, αλλά οι ίδιοι που θα ζουν στη γη, θα ζουν ταυτόχρονα και στον Ουρανό, σε δύο διαστάσεις ύπαρξης. Το αν θα ζήσουμε στη γη ή στον Ουρανό, θα τους εξηγήσουμε ότι είναι ένα ψευδοδίλημμα. Η κλίση των χριστιανών είναι να ζήσουμε στη γη και στον Ουρανό.

Θα τους εξηγήσουμε λοιπόν ότι οι ψυχές είναι μία παροδική κατάσταση, αυτό δηλαδή που λένε και αυτοί για τους 144.000 ότι πάνε στον Ουρανό ένας-ένας όταν πεθαίνουν. Αλλά για μας αυτό είναι παροδικό και οι άνθρωποι αυτοί περιμένουν την Ημέρα της Ανάστασης και ξανάρχονται πάλι εδώ, στη γη, να ζήσουν για πάντα στη γη, με σώματα άφθαρτα, σε μία άφθαρτη γη, χωρίς όμως το πνεύμα τους να πάψει να βρίσκεται στην παρουσία του Θεού και να βιώνει τη ζωή του Θεού, τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.

Έτσι λοιπόν θα έχουν καταλάβει οι άνθρωποι αυτοί τι πιστεύουμε, και τότε θα είμαστε και σε θέση να τους δείξουμε τι σημαίνουν τα εδάφια τα οποία χρησιμοποιούν εναντίον μας, για να μας πούνε ότι δήθεν δεν υπάρχει ψυχή και ότι η ψυχή πεθαίνει. Θα τους εξηγήσουμε ότι βεβαίως η ψυχή πεθαίνει, αλλά κατά χάριν παραμένει αθάνατη, όπως και οι ίδιοι οι άγγελοι, γιατί οτιδήποτε έχει αρχή έχει κατά φύσιν και τέλος, και μόνο αν θέλει ο Θεός παραμένει για πάντα.

Θα τους εξηγήσουμε λοιπόν και τι εννοούσε ο Εκκλησιαστής όταν μιλούσε για το συνάντημα του ανθρώπου και του κτήνους, δείχνοντας πώς σκέφτεται ένας υλιστής, και τις πολυσήμαντες έννοιες της λέξης "ψυχή", και να τους δείξουμε και τα εδάφια, σαν αυτά της Αποκαλύψεως για τις ψυχές των εσφαγμένων που βρίσκονται στον Ουρανό (Απ. 6,9), και τα λόγια του Χριστού για τις ψυχές του Πλουσίου και του Λαζάρου στον Άδη (Λκ. 16,19-31), και τα λόγια του Αποστόλου Παύλου που έλεγε ότι «βιάζεται να πεθάνει για να πάει στον Κύριο και να είναι μαζί του» (Φιλιπ. 1,23).

Όλα αυτά τότε παίρνουν νόημα στο κεφάλι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Και ακόμα και αν δεν αποδεχθούν αυτά τα οποία τους λέμε — γιατί όλα θέλουν τον χρόνο τους — τουλάχιστον θα έχουν καταλάβει και τι πιστεύουμε. Και κάθε φορά που η Εταιρεία Σκοπιά θα τους λέει ένα καινούριο ψέμα για το τι πιστεύουμε, μέσα τους εσωτερικά θα επαναστατούν, γιατί θα ξέρουν ότι εκεί τους κοροϊδεύει, όσο και αν προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν.