• 1. Το μπλέξιμο τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά με τις 2 φύσεις τού Χριστού

• 2. Η ειδωλολατρία να θεωρείται κοινή η φύση Θεού και αγγέλων

• 3. Δεν υπάρχει χρονικό διάστημα ή αλλοίωση για τη Θεία φύση

• 4. Από τι κένωσε τον εαυτό Του ο Χριστός;

• 5. Τι σημαίνει "ένας μεσίτης... άνθρωπος Χριστός Ιησούς";

• 6. Ανθρώπινη φύση και ανάσταση Χριστού

1. Το μπλέξιμο τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά με τις 2 φύσεις τού Χριστού

Την προηγούμενη φορά δείξαμε ότι το πρώτο και βασικό μπλέξιμο που υπάρχει στη σκέψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά σχετικά με την έννοια της τριαδικότητας του Θεού, είναι η έννοια του χώρου και του χρόνου σε σχέση με τον Θεό. Δηλαδή, θέλουν τον Θεό να βρίσκεται μέσα στον χώρο και στον χρόνο, σαν ο χώρος και ο χρόνος να είναι ένα δοχείο που περιέχει τον Θεό.

Εξηγήσαμε και τεκμηριώσαμε ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι δοχείο της ύλης και όχι του Θεού. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο χώρος και ο χρόνος, αυτό το δοχείο, είναι πλασμένο από τον Θεό. Και όχι μόνο ο Θεός δεν βρίσκεται μέσα σε αυτό, αφού Αυτός το έχει πλάσει, αλλά στην ουσία αυτό βρίσκεται μέσα στον Θεό. Γι' αυτό λέμε ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και ότι αυτό ισχύει και για τον Πατέρα και για τον Υιό και για το Άγιο Πνεύμα.

Αφού ο χωροχρόνος πλάστηκε από τον Πατέρα δια του Υιού και Λόγου Του, εν Αγίω Πνεύματι, και εφόσον ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα έχουν φτιάξει τον χωροχρόνο, δεν μπορούν να έχουν ούτε χρονική αρχή, ούτε να έχουν όρια στο σώμα τους, (σε κάποιο σώμα εν πάση περιπτώσει που υπάρχει μέσα στον χώρο και στον χρόνο), γιατί δεν ορίζονται, δεν περιορίζονται ούτε από τον χώρο, ούτε από τον χρόνο που αυτοί έπλασαν.

Εδώ λοιπόν ερχόμαστε στο δεύτερο μεγάλο μπλέξιμο που έχουν μέσα στη σκέψη τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όσον αφορά την τριαδικότητα του Θεού. Μπερδεύονται από τις δύο φύσεις του Χριστού. Και πάλι εδώ μπλέκεται το θέμα του χρόνου και μπερδεύονται. Γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται τον Ιησού Χριστό ως θεάνθρωπο. Τον δέχονται ως μία μικρότερη θεότητα στον ουρανό πριν έρθει στη γη, τον δέχονται ως σκέτο άνθρωπο εδώ στη γη, όταν έρθει στη γη, και κατόπιν μετά την Ανάστασή Του, τον δέχονται ως πάλι μία μικρή θεότητα – μάλιστα, άγγελο τον λένε.

2. Η ειδωλολατρία να θεωρείται κοινή η φύση Θεού και αγγέλων

Και εδώ έχουμε μία ακόμα ειδωλολατρία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, γιατί ταυτίζουν τη θεϊκή ουσία με την αγγελική. Θεωρούν δηλαδή ότι ό,τι λέμε ότι είναι πνεύμα στον ουρανό είναι της ίδιας φύσης με τον Θεό, επειδή και Αυτός είναι πνεύμα, και δεν κατανοούν ότι όταν λέμε ότι ο Θεός είναι πνεύμα, σημαίνει απλώς ότι δεν Τον βλέπουμε, όπως δεν βλέπουμε τον αέρα.

Κάνουν λοιπόν το κλασικό λογικό σφάλμα που λέμε και γελάμε: ότι το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. Όχι βέβαια, δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Όταν λέμε λοιπόν “οι άγγελοι είναι πνεύματα”, “ο Θεός είναι πνεύμα”, άρα ο Θεός και οι άγγελοι έχουν του ίδιου τύπου σώμα ή ουσία, καταλαβαίνετε ότι είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που λέγαμε για το όργανο και το μπουζούκι. Απλώς με την έννοια “πνεύμα” δείχνουμε ότι είναι κάτι που δεν φαίνεται από εμάς τους ανθρώπους, όπως δεν φαίνεται ο αέρας. Γιατί και ο αέρας πνεύμα είναι. Αλλά δεν λένε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι ο Θεός και οι άγγελοι είναι αέρας, και είναι το ίδιο πράγμα.

Έτσι λοιπόν, δεν πρέπει να μπερδεύουμε τους αγγέλους με τον Θεό όσον αφορά τη φύση τους. Κάθε δημιούργημα έχει την αρχή του μέσα στον χρόνο ή σε κάποιους αιώνες. Γιατί υπάρχουν και άλλες διαστάσεις χρόνου, μας αποκαλύπτει η Αγία Γραφή, τους οποίους ονομάζει αιώνες.

Οι άγγελοι λοιπόν, όπως και οι άνθρωποι, έχουν κάποια αρχή στον χρόνο ή στους αιώνες. Αυτοί οι οποίοι δεν έχουν καμία αρχή σε χρόνο η σε αιώνες είναι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Μόνο αυτοί. Γιατί είναι αυτοί που έφτιαξαν τον ίδιο τον χρόνο και τους αιώνες.

Μας λέει ξεκάθαρα η Αγία Γραφή για τον Ιησού Χριστό, στην αρχή της προς Εβραίους επιστολής, ότι είναι Αυτός δια τού οποίου ο Θεός έπλασε και τους αιώνες. (“εν ώ και τους αιώνας εποίησεν” - Εβρ. 1,2). Αφού λοιπόν ο Υιός έχει πλάσει τους αιώνες, και αφού στην αρχή του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου μας λέει ξεκάθαρα ότι ο Θεός Λόγος, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, είναι Αυτός “δια τού οποίου έγιναν τα πάντα όσα έγιναν” (Ιω. 1,3), άρα έπλασε τον χρόνο και τους αιώνες, και αφού τα έπλασε, δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα σε αυτά, αλλά τα υπερβαίνει γιατί τα έπλασε.

Άρα δεν μπορεί να είναι άγγελος, γιατί οι άγγελοι βρίσκονται μέσα στους αιώνες ως κτίσματα – και αυτοί δηλαδή έχουν χρονική αρχή, όπως εμείς, κι ας είναι σε άλλη διάσταση του χρόνου.

3. Δεν υπάρχει χρονικό διάστημα ή αλλοίωση για τη Θεία φύση

Εκτός διαστάσεων είναι μόνο αυτοί οι τρεις: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Και η αρχή του Υιού και του Αγίου Πνεύματος βρίσκονται στον Πατέρα, όχι κατά τον χρόνο, αλλά κατά την αιτία. Γι' αυτό λέμε ότι ο Πατέρας είναι πηγή της Θεότητας.

Αν το κατανοήσουμε αυτό, καταλαβαίνουμε αυτομάτως ότι, αφού ο Ιησούς Χριστός δεν υπόκειται σε χρόνο, είναι και αναλλοίωτος. Δεν αλλάζει, όπως και ο Πατέρας. Δεν υπάρχει σε Αυτόν “σκιά μεταβολής” (Ιακ. 1,17), όπως λέει η Αγία Γραφή.

Για να αλλοιωθεί κάτι, προϋποθέτει χρόνο. Πριν ήταν έτσι, μετά είναι αλλιώς. Όπως λοιπόν ισχύει για τον Πατέρα και για το Άγιο Πνεύμα, το ίδιο ισχύει και για τον Υιό. Δεν υπάρχει “πριν” και “μετά” γι' Αυτόν. Άρα δεν αλλάζει, αφού δεν υπάρχει “πριν” και “μετά”.

Και αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ξεκάθαρα – και προσέξτε το αυτό εσείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά – ότι δεν μπορεί να υπάρχει χρονικό διάστημα για τον Υιό και Λόγο του Θεού, κατά το οποίο να απουσιάζει από τη θεϊκή Του θέση, εκτός χώρου και χρόνου. Αφού δεν υπάρχει χρονικό διάστημα, πώς θα απουσιάσει; Είναι αναλλοίωτος, είναι πάντα εκεί. Είναι πανταχού παρών και πάντα παρών.

Και αυτό φυσικά σημαίνει ότι, όταν ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη γη, δεν έπαψε ποτέ να είναι και Θεός στην εκτός χρόνου κατάστασή Του. Γιατί, αφού δεν αλλοιώνεται, δεν έπαψε να είναι και Θεός. Γι' αυτό λέμε είναι θεάνθρωπος. Δεν λέμε ότι το ανθρώπινο σώμα Του εδώ στη γη είχε και θεϊκή φύση. Όχι, ανθρώπινο ήταν το σώμα Του. Αλλά όμως δεν έπαψε να είναι και Θεός στην εκτός χώρου και χρόνου, αιώνια και αναλλοίωτη κατάστασή Του.

Αυτό λοιπόν που λένε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ότι όταν ο Χριστός ήρθε στη γη δεν ήταν θεάνθρωπος αλλά μόνο άνθρωπος, γιατί έπαψε να είναι Θεός στον ουρανό, είναι εντελώς παράλογο για Αυτόν που έφτιαξε τον χρόνο και δεν αλλοιώνεται, και δεν υπάρχει χρονικό διάστημα για Αυτόν. Άρα δεν υπάρχει και χρονικό διάστημα κατά το οποίο να έλειπε.

4. Από τι κένωσε τον εαυτό Του ο Χριστός;

Και εκείνο το εδάφιο που λένε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά – γιατί χρησιμοποιούν το “εαυτόν εκένωσεν λαβών δούλου μορφήν” (Φιλιπ. 2,7) – ότι δηλαδή κένωσε τον εαυτό Του, Τον άδειασε, άρα έπαψε να είναι Θεός και έγινε μόνο άνθρωπος, δεν λέει αυτό το πράγμα το εδάφιο. Για σκεφτείτε λιγάκι τι λέει το εδάφιο. Σκεφτείτε λίγο απλά ελληνικά.

Αν πείτε “κένωσα το ποτήρι, άδειασα το ποτήρι”, τι σημαίνει αυτό; Ότι εξαφάνισα το ποτήρι; Σημαίνει ότι άδειασα το ποτήρι από κάτι που περιείχε. Το ποτήρι δεν έπαψε να υπάρχει. Το περιεχόμενο είναι αυτό το οποίο άδειασε.

Όταν λοιπόν λέει για τον Ιησού Χριστό “εαυτόν εκένωσεν”, άδειασε τον εαυτό Του και πήρε μορφή δούλου. Δεν σημαίνει ότι έπαψε να υπάρχει ο εαυτός του, ο ουράνιος και θεϊκός. Σημαίνει ότι από κάτι άδειασε τον εαυτό του. Από τι τον άδειασε; Από τη δόξα του τον άδειασε. Γι' αυτό δεν λέει «εαυτόν εκένωσε λαβών ανθρώπου μορφήν», αλλά λέει «λαβών δούλου μορφήν». Γιατί τονίζει το «δούλου»; Τον «δούλο» τονίζει, επειδή ο δούλος δεν έχει δόξα.

Εκείνος, λοιπόν, άδειασε τον εαυτό του από την ουράνια θεϊκή του δόξα και, σαν να ήταν δούλος, παρέδωσε τον εαυτό του στη διάθεση κτισμάτων να τον βασανίσουνε και να τον σκοτώσουνε. Κένωσε τον εαυτό του λοιπόν, όχι από την ύπαρξή του, όχι από τη θεϊκή του φύση, αλλά από τη δόξα του. Αυτό λέει το εδάφιο. Όταν αδειάζεις ένα ποτήρι, δεν εξαφανίζεται. Αδειάζει από το περιεχόμενό του.

Έτσι λοιπόν και η θεϊκή φύση του Χριστού δεν εξαφανίστηκε. Παραμένει πάντοτε αναλλοίωτη ως Θεός, η θεϊκή του φύση, έξω από το χώρο και το χρόνο. Δεν υπάρχει στιγμή κατά την οποία να απουσιάζει από εκεί. Αλλά προσέλαβε και την ανθρώπινη φύση, μαζί με τη θεϊκή, η οποία δεν αλλοιώνεται. Και γι’ αυτό αναφέρει η Αγία Γραφή σε ένα σωρό σημεία τον Ιησού Χριστό να μιλάει ως άνθρωπος για τον Θεό.

Γιατί η ανθρώπινη φύση είναι κτιστή, δεν είναι άκτιστη όπως η θεϊκή. Υπόκειται στο χρόνο η ανθρώπινη φύση του Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός είναι και Θεός και άνθρωπος. Δεν είναι ούτε σκέτο Θεός, ούτε σκέτο άνθρωπος.

5. Τι σημαίνει "ένας μεσίτης... άνθρωπος Χριστός Ιησούς";

Και εδώ να πούμε και το άλλο εδάφιο που λένε οι μάρτυρες του Ιεχωβά, για να καταλάβουν τι λένε δηλαδή — γιατί δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Χρησιμοποιούν το εδάφιο που λέει: «Επειδή είναι ένας Θεός, ένας και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α΄ Τιμ. 2, 5). Εκεί δεν λέει μόνο «άνθρωπος», λέει «άνθρωπος Χριστός Ιησούς». Δείχνει δηλαδή ότι ο μεσίτης είναι η ανθρώπινη φύση του Χριστού.

Δεν λέει ότι είναι μόνο άνθρωπος. Δεν υπάρχει πουθενά κανένα «μόνο» εκεί. Αλλά το σημαντικότερο με αυτό το εδάφιο που βρίσκεται στην Α΄ Τιμοθέου, δεύτερο κεφάλαιο, στίχο 5, είναι το εξής: ότι εκεί πέρα αυτά τα λόγια λέγονται μετά την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Δεν λέγονται πριν τον θάνατό του. Γιατί αυτό μας το λένε οι μάρτυρες του Ιεχωβά, για να μας δείξουν ότι ο Χριστός ήταν σκέτο άνθρωπος όταν ήταν στη γη.

Ναι, αλλά το εδάφιο δεν μιλάει για πριν, που ήταν στη γη. Μιλάει για μετά την Ανάστασή του, που κατά αυτούς, υποτίθεται, ότι έχει πάψει να είναι ο Ιησούς Χριστός άνθρωπος και είναι άγγελος. Έτσι λένε. Ότι τώρα είναι σκέτο άγγελος και δεν είναι πια άνθρωπος. Ότι έχει πάρει αγγελικό σώμα.

Μα διαβάστε τα δύο πρώτα κεφάλαια της προς Εβραίους Επιστολής. Εκεί θα δείτε δύο ολόκληρα κεφάλαια να επιχειρηματολογούν, για να πουν ότι ο Χριστός δεν είναι άγγελος. Αυτό είναι το θέμα των δύο πρώτων κεφαλαίων της προς Εβραίους Επιστολής. Ότι ο Χριστός δεν είναι άγγελος — και το λέει για μετά τον θάνατό του.

Εδώ λοιπόν τι μας λέει; Το ίδιο ακριβώς πράγμα: ότι ο Ιησούς Χριστός παραμένει άνθρωπος και μετά τον θάνατό του. Το διαβάζω από το κείμενο: «Είς γαρ Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς». Αφού λοιπόν ο μεσίτης πάει στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, έπαψε ο Χριστός να είναι μεσίτης;

Ο Παύλος το λέει για την εποχή του και για την κάθε εποχή, ότι ένας είναι ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Έπαψε ο Χριστός να είναι μεσίτης; Τότε πως έπαψε να είναι άνθρωπος, αφού ως άνθρωπος — μας λέει εδώ — ότι είναι μεσίτης;

6. Ανθρώπινη φύση και Ανάσταση Χριστού

Άρα, ο Ιησούς Χριστός και μετά την Ανάστασή του δεν έγινε άγγελος. Παρέμεινε άνθρωπος. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα και η λέξη «Ανάσταση». Τι σημαίνει «ανασταίνομαι»; Σημαίνει «ξαναστέκομαι». Και τι ξαναστέκεται; Αυτό το οποίο έπεσε. Και τι έπεσε; Το σώμα του Χριστού.

Το σώμα του ανέστησε. Αυτό έδειξε στον Θωμά και του λέει: «Έλα, βάλε το δαχτυλό σου εδώ, να δεις ότι εγώ είμαι, και δεν είμαι φάντασμα, και δεν είμαι πνεύμα». Ήθελε λοιπόν να τους δείξει ότι το σώμα του ανέστησε — το ανθρώπινο. Και αυτό είναι που αναστήθηκε πλέον άφθαρτο, και όχι αγγελικό, αλλά ανθρώπινο και κτιστό.

Και παραμένει άνθρωπος, όπως παραμένει και Θεός. Πώς θα μπορούσε να είναι μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, αν δεν είχε διαφυλάξει αφ' ενός τη θεϊκή του φύση ώστε να μεσιτεύει προς τον Θεό Πατέρα, και αφ' ετέρου την ανθρώπινη φύση του, ώστε, ως ένας από εμάς, να παραστέκεται ενώπιόν του και να του ζητάει διάφορα πράγματα;

Γιατί ναι, βεβαίως, ο Πατέρας είναι η αρχή τής θεότητος. Ο Πατέρας είναι η αρχή τού Θεού Λόγου και Ιησού Χριστού. Ο Πατέρας είναι η αρχή τού Αγίου Πνεύματος. Προς τον Πατέρα μεσιτεύει ο Ιησούς Χριστός για όλους μας. Δεν είναι ο ίδιος ο Πατέρας. Άλλος είναι ο Πατέρας και άλλος είναι ο Υιός. Άλλα λέμε, όχι αυτά που νομίζετε. Μην ακούτε ανθρώπους που σας μπερδεύουν, για να μην καταλάβετε τι είναι αυτά τα οποία πιστεύουμε, και να σας πείθουν ότι πιστεύουμε κάτι λάθος.

Θα συνεχίσουμε όμως για το ίδιο θέμα και κάποια άλλη στιγμή, για να εξηγήσουμε μερικές ακόμα παρανοήσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά περί των φύσεων του Χριστού και της Τριαδικότητας.