• 1. Η ματαιότητα τής συζήτησης χωρίς ξεκαθάρισμα περί Πατρός

• 2. Ο χωροχρόνος είναι μέσα στον Θεό και όχι το αντίθετο

• 3. Διάκριση τών τριών Δημιουργών προσώπων

• 4. Αρχή ο Πατήρ κατά την αιτία

1. Η ματαιότητα τής συζήτησης χωρίς ξεκαθάρισμα περί Πατρός

Σήμερα θα δούμε πώς θα πρέπει να συζητάμε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά το θέμα της Αγίας Τριάδος. Είναι ένα θέμα στο οποίο είναι εντελώς προκατειλημμένοι όταν συζητάνε μαζί μας. Είναι ίσως το θέμα στο οποίο έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη προκατάληψη σε σύγκριση με όλα τα άλλα ζητήματα.

Η οργάνωσή τους τούς έχει κάνει πλύση εγκεφάλου και τους έχει παρουσιάσει το θέμα με τέτοιο τρόπο, που να νομίζουν ότι εμείς πιστεύουμε άλλο πράγμα απ’ αυτό που πραγματικά πιστεύουμε. Είναι μια σκόπιμη σύγχυση που δημιουργείται στο μυαλό τους για να μην μπορούν να καταλάβουν ποια είναι η πραγματικότητα.

Καταρχήν, τους έχει ειπωθεί ότι πρόκειται για ειδωλολατρική διδασκαλία. Και αυτό μάλιστα όταν καμία άλλη πίστη σε όλο τον κόσμο δεν διανοήθηκε ποτέ να πιστέψει σε Τριαδικό Θεό. Και μάλιστα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Ο Θεός των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι Αυτός ο οποίος έχει κληρονομηθεί από τις ειδωλολατρικές διδασκαλίες των προηγούμενων θρησκευτικών συστημάτων. Γιατί η βασική διαφορά που έχουμε εμείς οι Χριστιανοί από όλες τις άλλες θρησκείες —εκτός από τον Ιουδαϊσμό, από τον οποίο έχουμε προέλθει— είναι ότι θεωρούμε τον Θεό εξωσυμπαντικό. Σε αντίθεση, όλες οι ειδωλολατρικές θρησκείες θεωρούν τον Θεό ενδοσυμπαντικό. Δηλαδή τον θεωρούν ότι είναι μέσα στο σύμπαν, όπως και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Σε άλλη ομιλία έχουμε δείξει πώς Τον θεωρούν: ότι βρίσκεται μέσα στο σύμπαν, ότι έχει σώμα, ότι δεν είναι πανταχού παρών. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να συζητάμε μαζί τους.

Το να συζητήσουμε περί της Αγίας Τριάδος, αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με τον Θεό —ειδικότερα με τον Πατέρα— δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί δεν θα καταλάβουν τίποτα. Όταν η αντίληψή τους για τον χωροχρόνο είναι ότι πρόκειται για ένα άδειο δοχείο που περιέχει το σύμπαν και τον Θεό, τότε καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούν να καταλάβουν σε καμία περίπτωση τα περί πανταχού παρουσίας και απειρότητας όσον αφορά τον Θεό.

Όπως έχουμε λοιπόν ξαναδείξει σε προηγούμενες ομιλίες, το πρώτο που θα πρέπει να τους πούμε είναι ότι δεν μπορείς να μάθεις διαίρεση αν πρώτα δεν μάθεις πρόσθεση. Έτσι λοιπόν, αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσουμε τα περί του Θεού και τη σχέση Του με την κτίση, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κατανοήσουν τα όσα θα τους πούμε περί Αγίας Τριάδος. Και όταν κατανοήσουν τη σχέση του Θεού ως ακτίστου με το κτιστό, τότε θα μπορούν να καταλάβουν και τη σχέση Του με τον Υιό και με το Άγιο Πνεύμα.

Διαφορετικά ματαιοπονούμε, αραδιάζοντας εδάφια. Ναι μεν μπορεί να τους προβληματίσουμε, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβουν τι τους λέμε. Και σημασία δεν έχει απλά να τους προβληματίσουμε, αλλά να καταλάβουν τη λογική πάνω στην οποία ερμηνεύεται η Τριαδικότητα του Θεού.

Έτσι λοιπόν, το πρώτο που πρέπει να τους πούμε είναι να ξεκινήσουμε από τα κτιστά, από αυτά τα οποία βλέπουμε τριγύρω μας, από αυτά τα οποία μπορούμε να δούμε και να κατανοήσουμε, και αυτά τα οποία έχει αποδειχθεί τι ακριβώς είναι.

2. Ο χωροχρόνος είναι μέσα στον Θεό και όχι το αντίθετο

Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι το κενό δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου κενό —με την αυστηρή έννοια του όρου— αλλά είναι ένας αφρός, αυτό που λέμε κβαντικός αφρός, από δυνάμεις, σωματίδια τα οποία εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Εμφανίζονται από το τίποτα και εξαφανίζονται πάλι στο τίποτα. Αυτό είναι που λέμε ο κβαντικός αφρός, και είναι αυτό το οποίο δημιουργεί το «κενό».

Και τι είναι αυτά τα σωματίδια; Είναι κύματα. Αυτό λοιπόν το οποίο θεωρούμε κενό χώρο, δεν είναι καθόλου κενό, αλλά είναι ένας κβαντικός αφρός από κύματα ή σωματίδια. Είναι η δυτή έννοια των συστατικών της ύλης και της ενέργειας.

Και αυτό είναι αποδεδειγμένο. Δεν είναι μία θεωρητική σύλληψη. Το φαινόμενο Κασίμιρ, όπου σε ένα άδειο δοχείο βάζουμε δύο πλάκες σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, και αυτές τελικά προσεγγίζουν η μία την άλλη, δείχνει ότι το άδειο δοχείο δεν είναι καθόλου άδειο, αλλά υπάρχει μία πίεση από αυτά τα δυνάμει σωματίδια που λέγαμε πριν, τα οποία σπρώχνουν τις πλάκες μεταξύ τους, μέχρι να κολλήσουν η μία πάνω στην άλλη.

Αυτό είναι μία άμεση απόδειξη του κβαντικού αφρού —του «κενού». Και φυσικά μέσα στους επιταχυντές σωματιδίων, είναι αποδεδειγμένο ότι εμφανίζονται τέτοιου είδους σωματίδια. Όπως επίσης και στις μαύρες τρύπες.

Οι μαύρες τρύπες, οι οποίες δεν αφήνουν το φως να φύγει γιατί πέφτει μέσα, λόγω της στρέβλωσης του χωροχρόνου που δημιουργούν, θα έπρεπε λογικά να είναι αόρατες. Αλλά δεν είναι αόρατες. Φαίνονται.

Γιατί φαίνονται; Γιατί αυτά τα δυνάμει σωματίδια τα οποία πέφτουν μέσα δεν εξαφανίζονται απλώς, αλλά επίσης άλλα δυνάμει σωματίδια παράγονται στο χείλος της μαύρης τρύπας, τα οποία διαφεύγουν και παράγονται από το μηδέν —από το «κενό». Αυτό λοιπόν είναι άλλη μία απόδειξη, πρακτική, ότι το κενό δεν είναι στην πραγματικότητα κενό.

Και τέλος, έχει αποδειχθεί και θεωρητικά αλλά και πρακτικά, με ατομικά ρολόγια υψηλής ακριβείας στους δορυφόρους, ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα ελαστικό μέγεθος, το οποίο διαστέλλεται και συστέλλεται και περιστρέφεται. Όχι μόνο τα αντικείμενα τα οποία βρίσκονται μέσα στο χώρο και στο χρόνο, αλλά αυτός καθαυτός ο χώρος και ο χρόνος διαστέλλεται, συστέλλεται και περιστρέφεται.

Αλλιώς λειτουργούν τα ρολόγια στην επιφάνεια της Γης και αλλιώς στο διάστημα, λόγω της διαφοράς βαρύτητας που υπάρχει. Γιατί η βαρύτητα δημιουργεί διαστολή του χρόνου.

Και μάλιστα τα καινούργια, τα τελευταία ατομικά ρολόγια, έχουν τόσο μεγάλη ακρίβεια που μπορούν να διαπιστώσουν τη διαστολή του χρόνου ακόμα και σε αποστάσεις ενός και δύο μέτρων από το έδαφος. Γιατί ο χρόνος ρέει πιο αργά όσο πιο κοντά στη Γη βρίσκεσαι.

Όλα αυτά δείχνουν ότι ο χώρος και ο χρόνος —ο χωροχρόνος— δεν είναι απλά το δοχείο μέσα στο οποίο ζει ο Θεός, όπως πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, και όπως πίστευαν όλες οι ειδωλολατρικές θρησκείες πριν από αυτούς, από τις οποίες έχουν κληρονομήσει αυτή την αντίληψη οι Μάρτυρες, αλλά ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι κάτι απτό και κάτι κατασκευάσιμο, και είναι κάτι το οποίο ο Θεός το έχει φτιάξει, το έχει κατασκευάσει.

Αν λοιπόν έχει κατασκευάσει τον χώρο και τον χρόνο, δεν μπορεί ο Θεός να είναι μέσα στον χώρο και στον χρόνο, όπως διδάσκει η Εταιρεία Σκοπιά στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και όπως δίδασκαν όλες οι ειδωλολατρικές θρησκείες. Αλλά όχι μόνο ο Θεός δεν βρίσκεται μέσα στον χώρο και στον χρόνο, αλλά ο χώρος και ο χρόνος βρίσκονται μέσα στον Θεό, όπως ακριβώς λέει η Αγία Γραφή και όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πρ. 17, 28).

Όλα αυτά είναι ξεκάθαρες αποδείξεις ότι ο ειδωλολατρικός Θεός δεν είναι ο Τριαδικός που πιστεύουμε εμείς —που είναι έξω από τον χώρο και τον χρόνο— αλλά ο ενδοσυμπαντικός που πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, και μάλιστα είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι αυτό δεν μπορεί να υφίσταται. Γιατί αυτός ο οποίος έφτιαξε τον χώρο και τον χρόνο δεν μπορεί να είναι μέσα στον χώρο και στον χρόνο, αλλά έξω από αυτά. Και αφού, όπως είπαμε, δεν υπάρχει "έξω" – γιατί το "έξω" αναφέρεται σε χώρο – τότε το "έξω" είναι ο Θεός. Και το σύμπαν είναι μέσα στον Θεό.

Όταν το αντιληφθούμε αυτό και όταν τους δώσουμε να το καταλάβουν, και τους δείξουμε και το εδάφιο της Αγίας Γραφής που λέει: «εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πράξ. 17,28), και όχι "μέσω αυτού", όπως το έχει μεταφράσει η Μετάφραση Νέου Κόσμου, αλλά όπως το λέει το αρχαίο κείμενο, "εν αυτώ", μέσα σ’ Αυτόν· όταν το καταλάβουν αυτό, αυτομάτως καταλαβαίνουν ότι ο Θεός δεν είναι κάπου στο σύμπαν, όπως τους λέει η Σκοπιά, αλλά είναι πανταχού παρών, αφού το σύμπαν είναι μέσα Του. Άρα είναι άπειρος.

3. Διάκριση τών τριών Δημιουργών προσώπων

Και τώρα είναι η στιγμή που μπορούμε πλέον να τους μιλήσουμε για τη σχέση του Πατρός με τον Υιό. Γιατί, αφού τα πάντα ο Θεός τα έφτιαξε – ο Πατέρας – διὰ του Υιού εν Αγίῳ Πνεύματι, άρα και ο Πατέρας και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα έφτιαξαν τον χώρο και τον χρόνο. Αφού ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι ένα άδειο κουτί μέσα στο οποίο ο Θεός κατασκευάζει, αλλά αυτό καθεαυτό το κενό είναι κάτι απτό και γεμάτο κύματα και σωματίδια. Το ίδιο το κενό είναι κύμα.

Αφού λοιπόν ο Πατέρας έφτιαξε τα πάντα – τον χώρο και τον χρόνο – διὰ του Υιού εν Αγίῳ Πνεύματι, δεν μπορεί ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα να έχουν χρονική αρχή. Γιατί αν έχουν αρχή μέσα στον χρόνο, τότε πώς έφτιαξαν τον χρόνο; Αν ο χώρος και ο χρόνος προϋπήρχαν του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αυτό θα σήμαινε ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα έχουν ανάγκη του χώρου και του χρόνου για να υπάρξουν.

Όμως ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη. Επίσης θα σήμαινε ότι αυτά (δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος) προϋπήρχαν και δεν είναι κατασκευασμένα, άρα δεν έφτιαξαν τα πάντα.

Έτσι λοιπόν έρχεται η στιγμή να τους εξηγήσουμε ότι, άλλος είναι ο Πατέρας, άλλος είναι ο Υιός και άλλο είναι το Άγιο Πνεύμα. Εμείς δεν τα ταυτίζουμε. Αλλά αφού δεν έχουν χρονική αρχή και δεν βρίσκονται κάπου, αλλά είναι παντού και πάντα, ο χώρος και ο χρόνος βρίσκεται μέσα σ’ αυτούς και όχι αυτοί μέσα στον χώρο και στον χρόνο. Και αφού ούτε ο Υιός έχει χρονική αρχή, ούτε το Άγιο Πνεύμα έχει χρονική αρχή, όπως και ο Πατέρας, σημαίνει ότι υπήρχαν πάντα. Και είναι Υιός λόγω της αιτίας.

Έχει αρχή ο Υιός, αλλά όχι χρονική. Έχει αρχή και το Άγιο Πνεύμα, αλλά όχι χρονική. Και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα έχουν την αρχή τους στον Πατέρα.

Ο Πατέρας είναι η πηγή της θεότητος, και γι' αυτό τον λέμε και Πατέρα. Είναι Αυτός από τον οποίον γεννάται ο Υιός και εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα. Χωρίς τον Πατέρα δεν θα υπήρχε ούτε Υιός ούτε Άγιο Πνεύμα.

Και εδώ είναι η στιγμή που πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι αυτό το οποίο τους έχει πει η εταιρεία Σκοπιά – ότι δήθεν για εμάς ο Πατέρας και ο Υιός ταυτίζονται – ότι αυτό είναι ψέμα. Αυτό το λέει ο Σαββελιανισμός, που είναι μία αίρεση την οποία την έχουμε χαρακτηρίσει αίρεση εδώ και πάρα, πάρα πολλούς αιώνες. Εμείς διαχωρίζουμε σαφέστατα τον Πατέρα από τον Υιό και από το Άγιο Πνεύμα. Είναι διαφορετικά πρόσωπα. Το κοινό τους είναι η ουσία τους. Όπως κάθε ανθρώπινος πατέρας έχει την ίδια ανθρώπινη ουσία με τον άνθρωπο υιό του, έτσι και ο Θεός Πατέρας έχει την ίδια θεϊκή ουσία με τον Θεό Υιό Του. Αλλά είναι σαφέστατα διαφορετικά πρόσωπα μεταξύ τους.

4. Αρχή ο Πατήρ κατά την αιτία

Έτσι, όλα τα εδάφια τα οποία μας λένε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για να μας δείξουν ότι άλλος είναι ο Πατέρας και άλλος είναι ο Υιός, δεν μας λένε κάτι νέο. Είναι κάτι που ούτως ή άλλως εμείς το ξέρουμε και το πιστεύουμε. Αυτά να πάνε να τα δείξουν στους Σαββελιανιστές. Αυτοί είναι που μπερδεύουν τον Πατέρα με τον Υιό και με το Άγιο Πνεύμα. Αυτοί είναι που λένε ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι δήθεν το ίδιο πρόσωπο, που πότε εμφανίζεται ως Πατέρας, πότε ως Υιός και πότε ως Άγιο Πνεύμα.

Όχι, εμείς δεν το λέμε αυτό. Οπότε δεν χρειάζεται να μας τα δείξουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτά τα εδάφια τα δείχνουμε κι εμείς στους Σαββελιανιστές, για να τους δείξουμε ότι άλλος είναι ο Πατέρας, άλλος είναι ο Υιός και άλλο είναι το Άγιο Πνεύμα, και όχι το ίδιο πρόσωπο.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ότι άλλοι είναι οι Σαββελιανιστές και άλλοι είμαστε εμείς, που πιστεύουμε στην Τριαδικότητα του Θεού.

Η Τριαδικότητα του Θεού κάνει σαφή διάκριση του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος· ότι είναι διαφορετικά πρόσωπα, και ο Θεός είναι ο Πατέρας, εκ τού οποίου λαμβάνει τη θεότητα και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, όπως κάθε υιός άνθρωπος λαμβάνει την ανθρώπινη φύση του από τον πατέρα του.

Αυτό λέμε εμείς. Και αυτό που λέμε επίσης, είναι ότι αφού ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα έχουν φτιάξει τον χώρο και τον χρόνο, δεν μπορούν να είναι μέσα στον χώρο και στον χρόνο, όπως πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά είναι έξω από τον χώρο και τον χρόνο, άρα είναι άναρχοι κατά τον χώρο και τον χρόνο.

Ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα όμως έχουν αρχή, αλλά έχουν την αρχή τους στον Πατέρα. Και η αρχή τους αυτή δεν είναι χρονική – αφού και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα έφτιαξαν τον χρόνο – αλλά είναι κατὰ την αιτία, γιατί αιτία τους είναι ο Πατέρας.

Όταν λοιπόν τα εξηγήσουμε όλα αυτά, τότε είμαστε πλέον σε θέση να εξηγήσουμε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά για την έννοια των εδαφίων τα οποία υπάρχουν στην Αγία Γραφή, που δείχνουν τη σχέση μεταξύ του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.